 Άρθρο της Μαρία Σκαμπαρδώνη.
Η χελώνα καρέτα-καρέτα αποτελεί ένα είδος θαλάσσιας χελώνας που βρίσκεται σε κάθε μέρος του πληθυσμού. Συναντάται σε όλα τα μέρη του κόσμου (από τον Ειρηνικό, τον Ατλαντικό, τον Ινδικό ωκεανό), αλλά υπάρχει εξίσου και σε πολλά μέρη της Ελλάδας, με τις ακτές της Ζακύνθου και τις Κυπαρισσίας να είναι τα μέρη όπου συγκεντρώνονται. Έχουν μήκος περίπου 90 cm, ενώ έχουν παρατηρηθεί και χελώνες με μήκος από 135 ως 280 cm. Έχουν χρώμα από κίτρινο ως καστανό και από κοκκινωπό ως καφέ. Είναι παμφάγο ζώο και τρέφεται κυρίως με ασπόνδυλα, δεκάποδα, σφουγγάρια, κοράλλια . Οι μεγαλύτεροι εχθροί του είναι οι αστακοί, οι σκώληκες, τα σκαθάρια, οι γάτες, τα γουρούνια, ακόμα και οι άνθρωποι. Η σεξουαλική του ωρίμανση ξεκινάει στα 17-33 χρόνια, ενώ ζει συνήθως 47 με 67 χρόνια. Στην προσπάθειά τους να αποφύγουν το έντονο κρύο μεταναστεύουν, ενώ οι κυριότερες δραστηριότητές περιλαμβάνουν τον ύπνο και την κολύμβηση. Η χελώνα καρέτα-καρέτα είναι είδος προς εξαφάνιση, με τον αλιευτικό εξοπλισμό να ευθύνεται για πολλούς θανάτους του είδους, ενώ προστατεύεται από τη Διεθνή ένωση για τη διατήρηση της Φύσης. Οι κυριότερες αιτίες είναι η εισαγωγή νέων αρπακτικών στον κύκλο της ζωής και η απώλεια των κατάλληλων μερών που θα επιτρέψουν τη σωστή αναπαραγωγή του είδους. Η προστασία του συγκεκριμένου είδους θεωρείται προτεραιότητα των ομίλων προστασίας ζώων και περιβάλλοντος, με τα κυριότερα μέτρα να είναι η εισαγωγή συσκευών που θα βοηθούν τις χελώνες να διαφεύγουν και να μειώσουν τη θνησιμότητα. Αυτό βρίσκει ως πρόβλημα την ενίσχυση της βοήθειας σε όλα τα μέρη που οι χελώνες είναι διασκορπισμένες, καθώς δε συγκεντρώνονται σε ένα μόνο μέρος. Οι χελώνες καρέτα-καρέτα είναι υπέροχες, γλυκές και αξίζουν την προσοχή και την προστασία όλων μας!  Άρθρο της Μαρία Σκαμπαρδώνη.
Η αρκούδα περπατάει σιγανά; δε θέλει κανείς να τη δει έτσι όπως πλησιάζει διστακτικά μία κυψέλη γεμάτη από μέλι. Δεν προλαβαίνει να την ακουμπήσει, ώσπου ένα σμήνος μελισσών ξεχύνεται με ορμή επάνω του, βουίζοντας μέσα στο αυτί του και κάνοντας το ίδιο να τρέξει για να κρυφτεί. Η αρκούδα σε πολλά κινούμενα σχέδια ταυτίστηκε με ένα καλοκάγαθο ζωάκι που μπλέκει πάντοτε σε μπελάδες, εξαιτίας της αδυναμίας του ... στο μέλι! Στην πραγματικότητα, η αρκούδα είναι ένα δυνατό ζώο με τεράστια σωματική διάπλαση το οποίο μπορεί να βγάλει εκτός μάχης και τον σκληρότερο αντίπαλο. Και αυτός είναι ο άνθρωπος, διότι ως ζώο δεν έχει φυσικούς αντιπάλους. Η καφέ αρκούδα, αυτό το παμφάγο θηλαστικό με το πελώριο σώμα και τις εξαιρετικές δυνατότητες, πάντοτε προκαλεί το θαυμασμό και ενέπνευσε διαχρονικά έργα τέχνης, ποιήματα και λογοτεχνικά έργα. Το πελώριο αυτό ζώο με την οξύτατη όσφρηση, ακοή και όραση, αποτελεί έναν από τους πιο επιδέξιους θηρευτές με τα ψάρια και τα τρωκτικά να αποτελούν τις κύριες τροφές του. Από το γεύμα του δεν απουσιάζουν ούτε οι καρποί της γης, με τα βατόμουρα, τα κορόμηλα και τα κεράσια να αποτελούν μερικά από τα αγαπημένα του φρούτα. Η αρκούδα είναι ένα ιδιαίτερα δυνατό ζώο, με τη δύναμή της να εντοπίζεται στα μπροστινά της πόδια και τα γαμψά της νύχια που ξεσκίζουν με δύναμη το θήραμά τους. Αυτό το πελώριο αλλά ταυτόχρονα και τόσο μοναχικό ζώο, συναντάται ιδιαίτερα στην Ασία, την Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική. Στην Ελλάδα αποτελεί ένα είδος προς εξαφάνιση, με τους επιστήμονες να εκφράζουν την αναγκαιότητα για την εύρεση τρόπων αναπαραγωγής και επιβίωσης του συγκεκριμένου είδους. Η Ελληνική νομοθεσία έχει θεσπίσει νόμους με τους οποίους απαγορεύεται ο φόνος, η κακομεταχείριση και η έκθεση του συγκεκριμένου ζώου, σε μία προσπάθεια να δοθεί περισσότερη ευαισθησία σε ένα είδος που τείνει προς εξαφάνιση. Στην Ελλάδα, η ύπαρξη της αρκούδας συνδέθηκε με μύθους, ιστορίες, προλήψεις και στη μορφή της αποδόθηκαν διαχρονικά πολλοί και διάφοροι χαρακτηρισμοί. Το πελώριο αυτό ζώο πρέπει να προκαλέσει την ευαισθησία όλων μας, διότι είναι και αυτό μέρος του κύκλου της ζωής και τείνει να εξαφανιστεί.  Άρθρο της Μαρία Σκαμπαρδώνη. Μέσα στη νύχτα, την ώρα που όλοι κοιμούνται, βγαίνει και πετάει επάνω στους αγρούς. Την ημέρα που ήταν δραστήριοι όλοι εκείνη κοιμόταν; τώρα είναι η δική της σειρά να βγει, τις ώρες εκείνες που δεν τη βλέπει κανείς. Βγάζει άναρθρες κραυγές, πετά υπερήφανα, προκαλεί το φόβο με το βλοσυρό της βλέμμα. Ψάχνει τα επιδέξια θύματά της, όποιο ποντίκι βρεθεί στο διάβα της θα γίνει το γεύμα της. Δε θα μπορέσει να γλιτώσει από τα κοφτερά νύχια της, τα οποία έχουν τη δύναμη να εγκλωβίσουν το οτιδήποτε. Μπορεί εύκολα να φάει έως εφτά ποντικούς, αλλά λόγω του γεγονότος πως τα κόκκαλα δεν είναι εύκολα για πέψη, βγάζει έναν μαύρο σβώλο που τον αποβάλλει από το στόμα της.  Ο λόγος για την τυτώ (ή αλλιώς νεκροπούλι), ένα νυκτόβιο πτηνό που συνδέθηκε με το αίσθημα του φόβου, παρά το γεγονός πως θεωρείται πολύ χρήσιμο πουλί ακριβώς επειδή καταναλώνει αρκετά ποντίκια και έχοντας κερδίσει ακριβώς για αυτό το λόγο το σεβασμό των αγροτών της Ευρώπης. Ο φόβος αυτός ίσως να γιγαντώνεται από τα πελώρια μάτια της που λάμπουν μέσα στη νύχτα, από το αθόρυβο της πέταγμα και το άγριο παρουσιαστικό της. Οι κραυγές της και η τσιριχτή της φωνή στα αυτιά πολλών συμβολίζουν τον επερχόμενο θάνατο, το απόκοσμο και το σκοτεινό.  Η τυτώ είναι μοναχικό πουλί, συνήθως μόνο για την αναπαραγωγή ζευγαρώνει και προσπαθεί να επικοινωνήσει με κάποιο άλλο. Το πρόσωπό της μοιάζει με καρδιά, ενώ παρά την ομοιότητά της δε μοιάζει με την κουκουβάγια.
Διαχρονικά η τυτώ ταυτίστηκε με το άγγελμα του θανάτου, ήταν ένα προμήνυμα πως κάτι κακό θα έρθει. Ένα πουλί που βρισκόταν επάνω σε ένα αγρόκτημα προμήνυε την επερχόμενη καταστροφή του, σε άλλες περιπτώσεις η τυτώ συμβόλιζε τη γέννηση. Όμως, κάνουν λάθος όσοι τη φοβούνται, διότι είναι ένα πανέμορφο πουλί. Έχει εκφραστικά μάτια, άφθονα απαλά και καστανοκίτρινα φτερά, οξεία ακοή, ενώ το στήθος και το κεφάλι της έχουν βούλες σαν μαργαριτάρια. Η τυτώ είναι ένα υπέροχο πουλί, συνδέθηκε διαχρονικά με το άγνωστο και το σκοτεινό, η ύπαρξή της διαποτίστηκε από διάφορους λαϊκούς μύθους. Αλλά για εμάς, συμβολίζει εξίσου και το όμορφο και το ρωμαλέο και το αποφασιστικό. |