Το νέο ΦΕΚ, το οποίο μπορείτε να διαβάσετε παρακάτω και να το κατεβάσετε, που καθορίζει των λεπτομέρειες για την αποστολή δείγματος γενετικού υλικού των ζώων συντροφιάς και συγκεκριμένα σκύλων και γατών στο Εργαστήριο Φύλαξης και Ανάλυσης Γενετικού Υλικού Ζώων Συντροφιάς του Ιδρύματος Ιατροβιολογικών Ερευνών της Ακαδημίας Αθηνών, σύμφωνα με τον ν. 4830/2021 (Α’ 169), ήταν αυτό που αναμέναμε ώστε να ξεκινήσει επιτέλους σε εφαρμογή το νομοσχέδιο ώστε να λυθεί το πρόβλημα με τα χιλιάδες αδέσποτα και εγκαταλελειμμένα κυνηγόσκυλα.

Μια πρακτική που όταν τους είναι άχρηστα σαν "εργαλεία" δεν διστάζουν να τα εγκαταλείψουν και μάλιστα σε βουνά, όπου επηρεάζουν τα άγρια ζώα και την συμπεριφορά αυτών.

Και συγκεκριμένα από εδώ και πέρα ορίζεται ότι όποιος κυνηγός δεν προβεί σε υποχρεωτική στείρωση των σκύλων του (σ.σ. μερικού έχουν και άνω των 15 κυνηγετικών σκυλιών), αλλά επιλέξει την αποστολή δείγματος γενετικού υλικού έχει τα ακόλουθα:

• Για τη λήψη, την καταχώριση και τη διατήρηση του γενετικού υλικού εφάπαξ ηλεκτρονικό παράβολο ύψους εκατό τριάντα πέντε (135) ευρώ για κάθε ζώο καθώς επίσης και καταβολή στον κτηνίατρο δεκαπέντε (15) ευρώ και επιπλέον τα έξοδα αποστολής του δείγματος.
  
  
• Πρόστιμο 500 ευρώ αν δεν έχουν οι κυνηγοί μαζί τους στο κυνήγι ή σε οποιαδήποτε άλλη μετακίνηση με σκύλο, ενημερωμένο το ηλεκτρονικό βιβλιάριο του σκύλου τους. 
  
  
• Αφαίρεση άδειας θήρας για δύο (2) έτη σε κυνηγό, του οποίου ο σκύλος που χρησιμοποιείται στο κυνήγι δεν έχει σημανθεί, καταχωρηθεί στο ΕΜΖΣ και στειρωθεί ή για τον οποίο δεν έχει αποσταλεί δείγμα γενετικού υλικού στο Εργαστήριο Φύλαξης και Ανάλυσης Γενετικού Υλικού Ζώων Συντροφιάς.
  
  
• Οριστική αφαίρεση άδειας θήρας αν ένας ο κυνηγός έχει εγκαταλείψει ζώα που βρίσκονται στην ιδιοκτησία του ή άμεσους απογόνους αυτών. 
  
  
• Σε περίπτωση που ο ιδιοκτήτης ζώου δεν στειρώσει το ζώο συντροφιάς του ή δεν αποστείλει δείγμα γενετικού υλικού (DNA) στο Εργαστήριο Φύλαξης και Ανάλυσης Γενετικού Υλικού Ζώων Συντροφιάς, επιβάλλεται πρόστιμο 1.000 ευρώ (άρθρο 35 του ν. 4830/2021) και χορηγείται στον ιδιοκτήτη τρίμηνη προθεσμία για να προβεί στη στείρωση ή την αποστολή δείγματος γενετικού υλικού του ζώου. Σε περίπτωση που και αυτή η προθεσμία παρέλθει άπρακτη, επιβάλλεται εκ νέου το πρόστιμο.

Οι λαμπερές, ζελατινώδη σαλούδες δεν φαίνεται να έχουν πολλά να κρύψουν. Όμως, τα κυρίως διάφανα σώματά τους κρύβουν ένα νευρικό σύστημα που δεν μοιάζει με εκείνο οποιουδήποτε άλλου γνωστού ζώου, αναφέρουν ερευνητές στο Science της 21ης Απριλίου.

Στα νευρικά συστήματα των πάντων, από τις ανεμώνες μέχρι τους Ορυκτερόπους, τα ηλεκτρικά ερεθίσματα περνούν μεταξύ των νευρικών κυττάρων, επιτρέποντας τη μετακίνηση σημάτων από το ένα κύτταρο στο άλλο. Αλλά από τον ιστό νευρώνων των κτενοφόρων, που ονομάζεται νευρικό δίκτυο, λείπουν αυτά τα διακριτά σημεία σύνδεσης ή συνάψεις. Αντ' αυτού, το νευρικό δίκτυο είναι συγχωνευμένο μεταξύ του, με μακριούς, χορδωτούς νευρώνες που μοιράζονται μια κυτταρική μεμβράνη, όπως δείχνει ένας νέος τρισδιάστατος χάρτης της δομής του.

​Ενώ το νευρικό δίκτυο έχει περιγραφεί στο παρελθόν, κανείς δεν είχε δημιουργήσει μια λεπτομερή εικόνα υψηλής ανάλυσης.

Είναι πιθανό ο παράξενος ιστός να αντιπροσωπεύει μια δεύτερη, ανεξάρτητη εξελικτική προέλευση ενός νευρικού συστήματος, λένε ο Pawel Burkhardt, συγκριτικός νευροβιολόγος στο Πανεπιστήμιο του Μπέργκεν στη Νορβηγία, και οι συνεργάτες του.

Επιφανειακά παρόμοια με τις μέδουσες, τα κτενοφόρα συχνά αποκαλούνται comb jellies επειδή κολυμπούν χρησιμοποιώντας σειρές από χτυπητές, τριχοειδείς χτένες. Το αινιγματικό αυτό φύλο θεωρείται ένα από τα πρώτα που διακλαδώθηκαν από το ζωικό δέντρο της ζωής. Έτσι, η κατοχή ενός απλού νευρικού συστήματος από τα κτενοφόρα έχει προκαλέσει ιδιαίτερο ενδιαφέρον στους επιστήμονες που ενδιαφέρονται για το πώς εξελίχθηκαν τέτοια συστήματα. 

Προηγούμενες έρευνες γενετικής είχαν υπαινιχθεί την παραδοξότητα του νευρικού συστήματος των κτενοφόρων. Για παράδειγμα, μια μελέτη του 2018 δεν μπόρεσε να βρει έναν κυτταρικό τύπο στα κτενοφόρα με γενετική υπογραφή που να αντιστοιχεί σε αναγνωρίσιμους νευρώνες, λέει ο Burkhardt.

Ο Burkhardt, μαζί με τη νευροβιολόγο Maike Kittelmann του Πανεπιστημίου Oxford Brookes της Αγγλίας και τους συνεργάτες του, εξέτασαν νεαρά κτενόφορα (Mnemiopsis leidyi) χρησιμοποιώντας ηλεκτρονικά μικροσκόπια, συγκεντρώνοντας πολλές εικόνες για να ανακατασκευάσουν ολόκληρη τη δομή του δικτύου. Ο τρισδιάστατος χάρτης τους ενός θαλάσσιου καρυδιού ηλικίας 1 ημέρας αποκάλυψε τη funky συνένωση χωρίς συνάψεις μεταξύ των πέντε εκτεταμένων νευρώνων που αποτελούσαν το δίχτυ του μικροσκοπικού κτενοφόρου.

​Η συμβατική άποψη είναι ότι οι νευρώνες και το υπόλοιπο νευρικό σύστημα εξελίχθηκαν μία φορά στην εξελικτική ιστορία των ζώων. Δεδομένης όμως αυτής της "μοναδικής αρχιτεκτονικής" και της αρχαίας θέσης των κτενοφόρων στο ζωικό βασίλειο, εγείρεται η πιθανότητα τα νευρικά κύτταρα να εξελίχθηκαν στην πραγματικότητα δύο φορές, λέει ο Burkhardt. "Νομίζω ότι αυτό είναι συναρπαστικό".

Αλλά προσθέτει ότι χρειάζεται περαιτέρω εργασία -ιδίως για την ανάπτυξη αυτών των νευρώνων- για να βοηθήσει στην επαλήθευση της εξελικτικής τους προέλευσης. 

Η προέλευση του νευρικού συστήματος των ζώων είναι ένας σκοτεινός τομέας της έρευνας. Τα σφουγγάρια - οι παραδοσιακοί ανταγωνιστές για τον τίτλο του αρχαιότερου ζώου - δεν έχουν νευρικό σύστημα, ούτε μυς ούτε θεμελιώδεις πρωτεΐνες όρασης που ονομάζονται οψίνες. Όμως υπάρχουν ολοένα και περισσότερα στοιχεία που δείχνουν ότι τα κτενοφόρα είναι στην πραγματικότητα η αρχαιότερη ομάδα ζώων, παλαιότερη ακόμη και από τα σφουγγάρια (SN: 12/12/13).

Αν τα κτενοφόρα εμφανίστηκαν πρώτα, αυτό "σημαίνει ότι είτε τα σφουγγάρια έχουν χάσει έναν τεράστιο αριθμό χαρακτηριστικών, είτε ότι τα κτενοφόρα ουσιαστικά τα εξέλιξαν όλα ανεξάρτητα", λέει ο Γκράχαμ Μπαντ, παλαιοβιολόγος στο Πανεπιστήμιο της Ουψάλα στη Σουηδία, ο οποίος δεν συμμετείχε στην έρευνα. 

Αν τα σφουγγάρια εμφανίστηκαν πρώτα, εξακολουθεί να είναι πιθανό τα κτενοφόρα να εξέλιξαν το νευρικό τους δίκτυο ανεξάρτητα και όχι να το κληρονόμησαν από έναν πρόγονο που έφερε νευρώνες, λέει ο Burkhardt. Τα κτενοφόρα έχουν και άλλους νευρώνες εκτός του νευρικού δικτύου, όπως νευρώνες του μεσογλοίου που είναι ενσωματωμένοι στο ζελατινώδες στρώμα του σώματος ενός κτενοφόρου και αισθητήρια κύτταρα, τα τελευταία από τα οποία μπορεί να επικοινωνούν με το νευρικό δίκτυο για να ρυθμίζουν το χτύπημα των χτενιών. Έτσι, είναι πιθανό να αποτελούν ένα μωσαϊκό δύο νευρικών συστημάτων διαφορετικής εξελικτικής προέλευσης.

Αλλά ο Τζόζεφ Ράιαν, βιοπληροφορικός στο Πανεπιστήμιο της Φλόριντα στο Γκέινσβιλ, δεν πιστεύει ότι τα αποτελέσματα υποδεικνύουν απαραίτητα την παράλληλη εξέλιξη ενός νευρικού συστήματος. Δεδομένου του πόσο καιρό υπάρχουν τα κτενοφόρα -ειδικά αν είναι παλαιότερα από τα σφουγγάρια- το προγονικό νευρικό σύστημα μπορεί να είχε αρκετό χρόνο για να εξελιχθεί σε κάτι περίεργο και εξαιρετικά εξειδικευμένο, λέει ο Ryan, ο οποίος δεν συμμετείχε στη μελέτη. "Έχουμε να κάνουμε με σχεδόν ένα δισεκατομμύριο χρόνια εξέλιξης. Θα πρέπει να περιμένουμε να συμβούν παράξενα πράγματα".

Τα ευρήματα είναι "ένα ακόμη κομμάτι του παζλ", λέει ο Μπαντ. "Υπάρχει ένα σωρό πράγματα που δεν γνωρίζουμε για αυτά τα μάλλον κοινά και μάλλον γνωστά ζώα".

Για παράδειγμα, δεν είναι σαφές πώς λειτουργεί το νευρικό δίκτυο. Οι νευρώνες μας χρησιμοποιούν ταχείες μεταβολές της τάσης στις κυτταρικές τους μεμβράνες για να στείλουν σήματα, αλλά το νευρικό δίκτυο μπορεί να λειτουργεί τελείως διαφορετικά, λέει ο Burkhardt.

Υπάρχουν αναφορές για δυνητικά παρόμοια συστήματα σε άλλα ζώα, όπως οι Velella velella. Η λεπτομερής μελέτη τους, μαζί με τα νευρικά δίκτυα σε άλλα είδη κτενοφόρων, θα μπορούσε να καθορίσει πόσο ασυνήθιστο είναι αυτό το νευρικό σύστημα χωρίς συνάψεις.

​CITATIONS

P. Burkhardt et al. Syncytial nerve net in a ctenophore adds insights on the evolution of nervous systems. Science. Vol. 380, April 21, 2023, p. 293. doi: 10.1126/science.ade5645.

A. Sebé-Pedrós et al. Early metazoan cell type diversity and the evolution of multicellular gene regulation. Nature Ecology & Evolution. Published online June 25, 2018. doi: 10.1038/s41559-018-0575-6.

Ελεύθερη μετάφραση από: ​https://www.sciencenews.org/article/jellyfish-nervous-system-anima

Οι καρχαρίες είναι ένα από τα σημαντικότερους θηρευτές στις θάλασσες και τους ωκεανούς μας, διαδραματίζοντας κρίσιμο ρόλο στη διατήρηση των θαλάσσιων οικοσυστημάτων. Ωστόσο, οι πληθυσμοί των καρχαριών παγκοσμίως απειλούνται λόγω της υπεραλίευσης και της καταστροφής των ενδιαιτημάτων τους. Στην Μεσόγειο πάνω από τα μισά είδη καρχαριών και σαλαχιών απειλούνται με εξαφάνιση. Η Ελλάδα είναι μία από τις χώρες όπου η αλιεία  των περισσότερων ειδών καρχαριών εξακολουθεί να επιτρέπεται, παρά το γεγονός ότι πολλά είδη καρχαριών κινδυνεύουν ή απειλούνται.

Τι συμβαίνει σήμερα όμως στην Ελλάδα;

• Καθημερινή πώληση προστατευόμενων ειδών καρχαριών, όπως γαλάζιοι καρχαρίες, εξαβράγχιοι καρχαρίες, γαλέοι δροσίτες, και άλλα είδη.
• Τουλάχιστον 56% των καρχαριών πωλούνται με λανθασμένη σήμανση σαν άλλο είδος. Έτσι βλέπουμε προστατευόμενα είδη να πωλούνται κυρίως σαν γαλέοι ή σκυλόψαρα.
• Ενώ οι νομοθεσίες και οι ευρωπαϊκές οδηγίες απαγορεύουν κάποια είδη να πωληθούν, αυτά καταλήγουν σε ιχθυαγορές, ιχθυοπωλεία, ταβέρνες, κλπ με την σφραγίδα των αρχών (όπως π.χ. λιμενικές αρχές).
• Πλήρη άγνοια από ψαράδες και λιμενικές αρχές στην σωστή αναγνώριση ειδών των καρχαριών και την νομοθεσία γύρω από αυτούς.

Εμείς, οι υπογράφοντες, πιστεύουμε ότι ήρθε η ώρα να αναλάβουμε δράση για την προστασία αυτών των υπέροχων και πολύ σημαντικών πλασμάτων για το οικοσύστημα, αλλά και τη διασφάλιση της επιβίωσής τους. Καλούμε την ελληνική κυβέρνηση να απαγορεύσει κάθε αλιεία καρχαριών στα ελληνικά ύδατα και να προωθήσει βιώσιμες αλιευτικές πρακτικές που δίνουν προτεραιότητα στη διατήρηση των πληθυσμών των καρχαριών.

Οι αρνητικές επιπτώσεις της αλιείας καρχαριών επεκτείνονται πέρα από την απώλεια μεμονωμένων καρχαριών. Η απομάκρυνση των καρχαριών από τα θαλάσσια οικοσυστήματα μπορεί να οδηγήσει σε ανισορροπίες που επηρεάζουν ολόκληρο το τροφικό πλέγμα, με αποτέλεσμα την απώλεια της βιοποικιλότητας και των υπηρεσιών του οικοσυστήματος στις οποίες βασίζονται οι άνθρωποι.

Σε μια χώρα όπως την Ελλάδα που εξαρτόμαστε από την αλιεία σαν εργασία αλλά και τους θαλάσσιους οργανισμός (όπως ψάρια) για την τροφή μας, είναι αναγκαίο να προστατευτούν οι καρχαρίες περισσότερο από ποτέ.

Πιστεύουμε ότι η απαγόρευση της αλιείας καρχαριών στην Ελλάδα δεν είναι μόνο το σωστό για το περιβάλλον, αλλά και μια υπεύθυνη και ηθική απόφαση που θα ωφελήσει τις μελλοντικές γενιές. Ήρθε η ώρα η Ελλάδα να αναλάβει ηγετικό ρόλο στην προστασία των καρχαριών και να συμβάλει στην προστασία αυτών των υπέροχων πλασμάτων πριν να είναι πολύ αργά. Όπως ήρθε και η ώρα ώστε η Ελλάδα να πρωτοστατήσει και να είναι η πρώτη χώρα σε όλη την Ε.Ε. που θα απαγορεύεται πλήρως η αλιεία οποιουδήποτε είδος καρχαρία (σκυλόψαρα, γαλέοι, κ.α.). 

Καλούμε την ελληνική κυβέρνηση να λάβει άμεσα μέτρα για την απαγόρευση κάθε αλιείας καρχαριών στα ελληνικά ύδατα και να εφαρμόσει βιώσιμες αλιευτικές πρακτικές που θέτουν ως προτεραιότητα τη διατήρηση των πληθυσμών των καρχαριών. Ελάτε μαζί μας στον αγώνα μας για να σώσουμε τους καρχαρίες μας και να εξασφαλίσουμε ένα υγιές μέλλον για τις θάλασσες μας, όπως μας αξίζει.
​

Ο χάρτης παρακάτω απεικονίζει τις καταγραφές που ανέβασε στο iNaturalist ο κόσμος από τις μωβ μέδουσες (Pelagia noctiluca). Σαφώς και υπήρχανε πολλές περισσότερες θεάσεις μωβ μεδουσών, μιας και αρκετός κόσμος δεν ανεβάζει τις καταγραφές στο iNaturalist.

Το 2022, το Αιγαίο ήταν το 2ο καλοκαίρι (μιας και η έξαρση ξεκίνησε τέλη Σεπτεμβρίου με αρχές Οκτωβρίου του 2020) που είχε να αντιμετωπίσει τις μωβ μέδουσες, ενώ το Ιόνιο πέρσι ήταν το 1ο καλοκαίρι που είχε να αντιμετωπίσει μια έξαρση μωβ μεδουσών, η οποία διέφερε από του Αιγαίου μιας και είδαμε μια τεράστια μετακίνηση τον χειμώνα του 2021-2022 από Ισπανία προς Γαλλία, Ιταλία και Μάλτα και έπειτα φαίνεται πως ίσως από εκεί μας προήλθε στο Ιόνιο. Για αυτό και του Ιουνίου την θεωρούμε ξεχωριστή έξαρση από αυτή του Αιγαίου. 

Αν και είναι νωρίς και λόγω των χαμηλών θερμοκρασιών δεν έχει αρχίσει ο κόσμος να πηγαίνει για μπάνια, έχουμε ήδη τις πρώτες καταγραφές των μωβ μεδουσών για το 2023, όπως μπορείτε να δείτε στον χάρτη παρακάτω.

Για τις καταγραφές όλων των ειδών μπορείτε να τις δείτε εδώ: ​https://www.inaturalist.org/observations?d1=2023-01-01&place_id=any&project_id=jellyfish-of-greece&subview=map&verifiable=any.

Για το 2023 θεωρούμε πως το Βόρειο Αιγαίο θα είναι καθαρό, με μερικές μεμονωμένες εμφανίσεις των μωβ μεδουσών, ενώ σε περιοχές όπως της Αττικής και λόγω της περσινής κατάστασης ίσως κάποιες φορές να είναι λίγο πιο έντονες οι εμφανίσεις των μωβ μεδουσών. Για Κυκλάδες μπορεί να έχουμε κάποιες μεμονωμένες εμφανίσεις, ενώ για Κρήτη ίσως η Δυτική πλευρά να δούμε λίγο περισσότερες απ' ότι πιστεύουμε ότι θα έχει, όπως και για Νότια Πελοπόννησο. 

Ενώ για Ιόνιο το αναφέρουμε ήδη σε αυτό το Report πως περιμένουμε λίγο-πολύ τα ίδια με πέρυσι.

Αλλά δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας από τώρα, γιατί πάντα όλα εξαρτώνται στον καιρό και τα θαλάσσια ρεύματα τι θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε κάθε εβδομάδα του καλοκαιριού.

Όπως κάθε χρόνο τέτοια περίοδο έχουμε να αντιμετωπίσουμε τις φυσικές εξάρσεις των μεδουσών πυξίδα (Chrysaora hysoscella). Οι εξάρσεις αυτές ξεκινάνε από μέσα Μαρτίου και επικρατούν μέχρι και μέσα Μαΐου (με μερικές φορές και μέχρι αρχές Ιουνίου).

Ήδη έχουμε αρχίσει να τις βλέπουμε να εκβράζονται στις παραλίες για να πεθάνουν. Και τις επόμενες εβδομάδες θα είναι πιο έντονο το φαινόμενο στις παραλίες μας.

Πολλές περιοχές του Ιονίου τον χειμώνα 2022-2023 μας ανέφεραν εμφανίσεις μωβ μεδουσών, αλλά σε αυτές τις καταγραφές δεν υπήρχαν αναφορές για νεαρές μωβ μέδουσες (σημείωση: οι μωβ νεαρές μέδουσες έχουν ένα πορτοκαλό-καφέ χρώμα).

Μέσα Απριλίου (και συγκεκριμένα στις 19 Απριλίου 2023), υπήρχε και η πρώτη αναφορά για πολλές νεαρές μωβ μέδουσες (φωτογραφία παρακάτω). 

Μιας και οι μωβ μέδουσες στο τελικό στάδιο εξέλιξης τους έχουν διάρκεια ζωής έως και 9 μήνες, αυτό σημαίνει πως και φέτος το καλοκαίρι κάποιες περιοχές του Ιονίου θα έχουν να αντιμετωπίσουν τις μωβ μέδουσες.

Ποτέ δεν έχει εμφανιστεί στην βιβλιογραφία, την 2η χρονιά να εξαφανίζονται οι μωβ μέδουσες και δεν πιστεύουμε ότι θα υπάρξει κάποια εξαίρεση αυτή την φορά. Αντιθέτως βλέπουμε μεγάλη διαφορά την 3η χρονιά και την 4η χρονιά εξαφανίζονται, κάνοντας τες να ξαναεμφανιστούν τουλάχιστον μετά από 5 χρόνια ή και σε κάποιες περιπτώσεις 10 με 12 χρόνια έπειτα.

Το κόστος των διαφημίσεων δεν είναι μεγάλο, ούτε και απαγορευτικό, αφού και με 1 ευρώ την ημέρα μπορούμε να ενημερώνουμε τουλάχιστον 450-750 άτομα σε μια περιοχή. Ενώ με περισσότερα ευρώ ανά ημέρα μπορούμε να ενημερώσουμε πολύ περισσότερο κόσμο. π.χ. με 2 ευρώ σε 2 ημέρες ενημερώνουμε μέχρι 1.400 άτομα.

Και για αυτό ζητάμε την βοήθεια σας, ώστε και εμείς με την σειρά μας να μπορέσουμε ακόμα περισσότερο να βοηθήσουμε τον κόσμο να ευχαριστηθεί τα μπάνια του !!!

Μπορείτε να βοηθήσετε και εσείς με μια μικρή δωρεά στο Paypal ακόμα και με πιστωτική, προπληρωμένη ή χρεωστική κάρτα (αν δεν έχετε paypal) στο ακόλουθο σύνδεσμο: https://www.paypal.com/donate/?hosted_button_id=XVGTVG4HTXTAE.

Μια νέα μελέτη που διεξήχθη στο Οντάριο διαπίστωσε ότι το κυνήγι της μαύρης αρκούδας δεν αποτελεί βιώσιμη λύση για τη μείωση των συγκρούσεων μεταξύ ανθρώπων και αρκούδων. Η μελέτη συνέκρινε τις συγκρούσεις αρκούδας-ανθρώπου πριν και μετά την επαναφορά ενός μικρού πιλοτικού κυνηγιού αρκούδας σε οκτώ περιοχές του Οντάριο που είχαν προηγουμένως παρουσιάσει υψηλά επίπεδα συγκρούσεων μεταξύ ανθρώπου και αρκούδας. Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι οι συγκρούσεις στην πραγματικότητα αυξήθηκαν σε ορισμένες περιοχές όπου πραγματοποιήθηκε το κυνήγι.

Η ανάλυση των δεδομένων για τις συγκρούσεις με αρκούδες που χρονολογούνται από το 2004 αποκάλυψε ότι η διαθεσιμότητα τροφής ήταν ο κύριος παράγοντας μείωσης των συγκρούσεων μεταξύ αρκούδων και ανθρώπων, ανεξάρτητα από το αν υπήρχε κυνήγι ή όχι. Όταν υπάρχει περισσότερη τροφή, οι αρκούδες τείνουν να μένουν μακριά από τους ανθρώπους, ενώ όταν υπάρχει λιγότερη τροφή, οι συγκρούσεις τείνουν να αυξάνονται.

Όταν οι ερευνητές συνέκριναν τις οκτώ περιοχές με πιλοτικό ανοιξιάτικο κυνήγι με άλλες περιοχές χωρίς αυτό, διαπίστωσαν ότι ο αριθμός των συγκρούσεων ήταν υψηλότερος στις περιοχές με κυνήγι αρκούδας. Οι συγκρούσεις αυξήθηκαν επίσης στις οκτώ περιοχές με ανοιξιάτικο κυνήγι αρκούδας μετά την εφαρμογή του πιλοτικού προγράμματος το 2014 και το 2015.

Οι ερευνητές διατύπωσαν μερικές θεωρίες για να εξηγήσουν γιατί οι συγκρούσεις αυξήθηκαν στις περιοχές με κυνήγι αρκούδας. Μια πιθανότητα είναι ότι οι κυνηγοί σε αυτές τις περιοχές χρησιμοποιούν δολώματα, γεγονός που μπορεί να οδήγησε τις αρκούδες να αρχίσουν να αναζητούν συχνότερα τροφή που επιδοτείται από τον άνθρωπο. Μια άλλη πιθανότητα είναι ότι οι ηλικιωμένες αρκούδες θανατώνονταν σε μεγαλύτερο ποσοστό από τις νεότερες αρκούδες, γεγονός που μπορεί να είχε ως αποτέλεσμα οι νεότερες αρκούδες, οι οποίες είναι πιο πιθανό να έχουν προβλήματα με τους ανθρώπους, να γίνονται πιο συχνές στις οκτώ περιοχές με ανοιξιάτικο κυνήγι. Τέλος, οι ερευνητές υποθέτουν ότι η αυξημένη εστίαση των μέσων ενημέρωσης στις αρκούδες μετά την επαναφορά του εαρινού κυνηγιού μπορεί να ώθησε περισσότερους ανθρώπους να αναφέρουν θεάσεις αρκούδων και αλληλεπιδράσεις μέσω της τηλεφωνικής γραμμής Bear Wise.

Τα αποτελέσματα αυτά υποδηλώνουν ότι το κυνήγι, τουλάχιστον σε αυτό το επίπεδο, δεν αποτελεί αποτελεσματική λύση στο πρόβλημα της σύγκρουσης ανθρώπου-αρκούδας. Οι ερευνητές προειδοποιούν ότι το κυνήγι των αρκούδων δεν αποτελεί βιώσιμη λύση, καθώς μπορεί να οδηγήσει σε ακούσιες συνέπειες, όπως η αύξηση των συγκρούσεων ή η διατάραξη της οικολογικής ισορροπίας.

Εικόνα κεφαλίδας: Το κυνήγι της αρκούδας την άνοιξη επανήλθε σε τμήματα του Οντάριο από το 2014. © Werner Bayer

Άρθρο του: Joshua Rapp Learn

Ελεύθερη συνοπτική μετάφραση από το: https://wildlife.org/jwm-bear-hunting-doesnt-decrease-conflict-in-ontario

​To Rewilding στοχεύει στην αποκατάσταση υγιών οικοσυστημάτων με τη δημιουργία άγριων, βιοποικιλιακών χώρων. Επαναδημιουργεί οικοσυστήματα που έχουν προηγουμένως τροποποιηθεί από ανθρώπινες διαταραχές, χρησιμοποιώντας τη φυτική και ζωική ζωή που θα υπήρχε αν δεν είχε συμβεί ποτέ η διαταραχή. Με τον τρόπο αυτό το rewilding αποκαθιστά τις φυσικές διαδικασίες που παρέχουν στην ανθρωπότητα καθαρό αέρα, νερό, τροφή, καταφύγιο και φάρμακα.

Αυτή η ιδέα της αντιστροφής της απώλειας της βιοποικιλότητας και της δημιουργίας άγριων τοπίων, επιτρέποντας στη φύση να ανακτήσει περιοχές που δεν βρίσκονται πλέον υπό ανθρώπινη διαχείριση, έχει κερδίσει μεγάλη προσοχή ως μια αισιόδοξη προσέγγιση για τη διατήρηση. Καλοπροαίρετες κυβερνήσεις, ΜΚΟ, κοινότητες και ιδιώτες υιοθετούν όλο και συχνότερα στρατηγικές "αναδημιουργίας", αλλά οι αρχές αυτές είναι ασυνεπώς καθορισμένες και συχνά παραποιούνται και εφαρμόζονται εσφαλμένα.

​Η κατάχρηση της ολοένα και πιο δημοφιλούς έννοιας του rewilding ενέχει τον κίνδυνο να αποξενώσει τις κοινότητες, να βλάψει την υπάρχουσα βιοποικιλότητα και να υπονομεύσει την εμπιστοσύνη σε μια τεχνική με τεράστιες δυνατότητες διατήρησης.

Οι αρχές του Rewildling που συμφωνήθηκαν από περισσότερους από 150 εμπειρογνώμονες της αναδημιουργίας καθοδηγούν τους επαγγελματίες για την ασφαλή αναδημιουργία και προτείνουν μηχανισμούς για τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής και τους φορείς χρηματοδότησης ώστε να αξιολογούν την αποτελεσματικότητα των έργων και να δίνουν έτσι προτεραιότητα στην υποστήριξη.

​Η ανθρώπινη δραστηριότητα υποβαθμίζει τα οικοσυστήματα και οδηγεί στην απώλεια της βιοποικιλότητας ταχύτερα από ποτέ. Η ανάγκη αναστροφής αυτών των τάσεων διατυπώνεται επίσημα στους στόχους 14 και 15 για τη βιώσιμη ανάπτυξη. Η Δεκαετία του ΟΗΕ για την αποκατάσταση των οικοσυστημάτων και το παγκόσμιο πλαίσιο για τη βιοποικιλότητα μετά το 2020 παρέχουν ευκαιρίες για την ανοικοδόμηση των βιοποικίλων οικοσυστημάτων που συντηρούν όλη τη ζωή στη Γη. Η αναδημιουργία της άγριας φύσης έχει τη δυνατότητα να το κάνει αυτό σε κλίμακα τοπίου και επιφέρει άλλα σημαντικά οφέλη για την κοινωνία.

Τα αναδημιουργημένα οικοσυστήματα μπορούν να συμβάλλουν στον μετριασμό της κλιματικής αλλαγής, αυξάνοντας την απομάκρυνση άνθρακα από την ατμόσφαιρα, και να προστατεύσουν από τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής, μειώνοντας, για παράδειγμα, τη διάβρωση του εδάφους και τον κίνδυνο πλημμυρών. Τα οικοσυστήματα που έχουν αναδασωθεί μπορούν επίσης να δημιουργήσουν κοινωνικοοικονομικές ευκαιρίες για τις τοπικές κοινότητες, να μειώσουν τις επιπτώσεις και το κόστος που συνδέονται με τους περιβαλλοντικούς κινδύνους (όπως οι πλημμύρες) και να βελτιώσουν την ανθρώπινη υγεία και ευημερία βελτιώνοντας την πρόσβαση στη φύση.

Ένα έργο στην κοιλάδα Chacabuco στη βόρεια Χιλή είναι ένα παράδειγμα επιτυχούς εφαρμογής της αναδημιουργίας. Μετά από αγορά γης το 2004, το Rewilding Patagonia αφαίρεσε την κτηνοτροφική και γεωργική υποδομή από 890 km2. Η γηγενής βλάστηση και η άγρια ζωή έχουν έκτοτε αναδημιουργήσει παταγονική στέπα και δάση οξιάς εύκρατης ζώνης που λειτουργούν χωρίς ανθρώπινη παρέμβαση. Το έργο υποστηρίζει επίσης τους κτηνοτρόφους γύρω από τα αναδημιουργημένα τοπία ώστε να εφαρμόσουν βιώσιμες πρακτικές διαχείρισης της γης.

Ωστόσο, η κακή διαχείριση της αναδημιουργίας εγκυμονεί κινδύνους για τη βιοποικιλότητα και τους ντόπιους κατοίκους.

Μια μελέτη του 2019 αξιολογεί το έργο Oostvaardersplassen (OVP) στις Κάτω Χώρες, το οποίο ξεκίνησε το 1983 με την εισαγωγή βοοειδών Heck, αλόγων Konik και κόκκινων ελαφιών σε ανακτημένες εκτάσεις. Ο αριθμός τους δεν διαχειρίστηκε και τα ζώα δεν μπορούσαν να μετακινηθούν σε νέα ενδιαιτήματα, οπότε οι πληθυσμοί ρυθμίστηκαν σε μεγάλο βαθμό από τη διαθεσιμότητα τροφής. Η γηγενής βλάστηση υποβαθμίστηκε από την υπερβόσκηση και έως και το 30% των ζώων πέθαιναν κατά τη διάρκεια των χειμερινών περιόδων, όταν η τροφή ήταν σπάνια. Το 2018 αναθεωρήθηκε το σχέδιο διαχείρισης του OVP, με μειωμένο αριθμό φυτοφάγων ζώων.
​
​Χωρίς την κατάλληλη διαβούλευση, η αναδημιουργία μπορεί να μην ωφελήσει τις τοπικές κοινότητες, ιδίως εκείνες με κακό ιστορικό παραδοσιακής διαχείρισης της γης, όπως το κυνήγι, η γεωργία, η δασοκομία και η αλιεία. Τα ακατάλληλα σχέδια για την αποκατάσταση φυσικών οικοτόπων και την επανεισαγωγή ζώων που μπορεί αρχικά να είχαν εξαφανιστεί λόγω συγκρούσεων με τα ανθρώπινα συμφέροντα είναι συχνά αμφιλεγόμενα. Τα έργα κινδυνεύουν να αποξενώσουνε τους ντόπιους κατοίκους, εκτός αν οι ενδιαφερόμενοι φορείς συμμετέχουν στο σχεδιασμό που εντοπίζει και μετριάζει αυτές τις ανησυχίες. Σε αρκετές περιπτώσεις, η έλλειψη διαβούλευσης έχει οδηγήσει σε τοπικές εκστρατείες κατά της επαναδημιουργίας, με αποτέλεσμα την εγκατάλειψη των έργων.

​Η IUCN επικροτεί τις προσπάθειες των κυβερνήσεων, των οργανισμών προστασίας και άλλων εταίρων για την αναδημιουργία της άγριας φύσης σε ορισμένα μέρη του κόσμου. Υπογραμμίζει την ανάγκη να λαμβάνονται υπόψη οικολογικά, οικονομικά και κοινωνικά ζητήματα κατά την ανάπτυξη πρωτοβουλιών αναδημιουργίας και να εμπλέκονται όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη από την αρχή. Σε διαβούλευση με περισσότερους από 150 εμπειρογνώμονες σε θέματα αναδημιουργίας, η θεματική ομάδα αναδημιουργίας (RTG) της Επιτροπής Διαχείρισης Οικοσυστημάτων (CEM) της IUCN ανέπτυξε δέκα αρχές για να καθοδηγήσει τις πρωτοβουλίες αναδημιουργίας:

1. Η αναδημιουργία χρησιμοποιεί την άγρια ζωή για την αποκατάσταση των τροφικών πλεγμάτων και των τροφικών αλυσίδων. 
2. Τα σχέδια αναδημιουργίας θα πρέπει να προσδιορίζουν τις βασικές περιοχές αναδημιουργίας, τους τρόπους σύνδεσής τους και να διασφαλίζουν ότι τα αποτελέσματα είναι προς αμοιβαίο όφελος των ανθρώπων και της φύσης.
3. Η αναδημιουργία απαιτεί τοπική εμπλοκή και υποστήριξη από την κοινότητα.
4. Η αναδημιουργία εστιάζει στην αποκατάσταση των οικολογικών διεργασιών, αλληλεπιδράσεων και συνθηκών με βάση παρόμοια υγιή οικοσυστήματα.
5. Η αναδημιουργία αναγνωρίζει ότι τα οικοσυστήματα είναι δυναμικά και συνεχώς μεταβαλλόμενα.
6. Η αναδημιουργία πρέπει να προβλέπει τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής και να λειτουργεί ως εργαλείο για τον μετριασμό των επιπτώσεών της. 
7. Το Rewilding ενημερώνεται από την επιστήμη και λαμβάνει υπόψη τις τοπικές γνώσεις.  
8. Η αναδημιουργία αναγνωρίζει την εγγενή αξία όλων των ειδών.
9. Η αναδημιουργία είναι προσαρμοστική και εξαρτάται από την παρακολούθηση και την ανατροφοδότηση.
   
10. Η αναδημιουργία της άγριας φύσης αποτελεί αλλαγή παραδείγματος στη συνύπαρξη ανθρώπου και φύσης.

Αυτές οι δέκα αρχές παρέχουν ένα σημείο αναφοράς για την αναδημιουργία και υποστηρίζουν την ενσωμάτωση της τεχνικής αυτής στους παγκόσμιους στόχους διατήρησης.

Οι κυβερνήσεις και η κοινωνία των πολιτών θα πρέπει να λαμβάνουν υπόψη τους αυτές τις αρχές και να ακολουθούν τις κατευθυντήριες γραμμές της IUCN για τις επανεισαγωγές και άλλες μετακινήσεις για τη διατήρηση σε όλα τα έργα αναδημιουργίας. Αυτός είναι ένας τρόπος για να διασφαλιστεί ότι η επαναδημιουργία δεν επηρεάζει αρνητικά τις ζωές και τα μέσα διαβίωσης των ντόπιων κατοίκων ούτε βλάπτει το περιβάλλον.

Αν και ο γενικός στόχος είναι ένα αυτοσυντηρούμενο οικοσύστημα, η διαδικασία της αναδημιουργίας μπορεί να περιλαμβάνει σημαντικές δραστηριότητες και επενδύσεις. Οι κυβερνήσεις, τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, οι ιδιώτες χρηματοδότες και οι επιχειρήσεις θα πρέπει να αναγνωρίσουν τις δυνατότητες της βασισμένης σε στοιχεία αναδημιουργίας. Με διακοινωνική υποστήριξη, αυτή η προσέγγιση για την ανασυγκρότηση μπορεί να προσφέρει μια αποτελεσματική λύση με βάση τη φύση για την επίτευξη της βιώσιμης ανάπτυξης. Εκτός από τις δέκα αρχές που περιγράφονται παραπάνω, οι φορείς και οι επενδυτές μπορούν να εφαρμόσουν το Παγκόσμιο Πρότυπο της IUCN για λύσεις βασισμένες στη φύση κατά τη διάρκεια του σχεδιασμού και της υλοποίησης έργων.

Ελεύθερη μετάφραση από IUCN

• Ένα νέο πρόγραμμα επαναφέρει βασικά είδη στα δάση της Ευρώπης για να βοηθήσει στην αποκατάσταση της φυσικής ισορροπίας και να ενισχύσει την ικανότητα των δασών να αποθηκεύουν άνθρακα. Ωστόσο, υπάρχουν ανησυχίες ότι αν οι επανεισαγωγές αυτές δεν γίνουν σε πολύ ευρύτερη έκταση, θα έχουν ελάχιστο θετικό αντίκτυπο σε μια περιοχή που κυριαρχείται τόσο πολύ από τον άνθρωπο.
  
  
• Άλλοι υποστηρίζουν ότι ο καλύτερος τρόπος για να βελτιωθεί το δυναμικό αποθήκευσης άνθρακα της Ευρώπης είναι μέσω βαριάς διαχείρισης των δασών, ακόμη και με την εκχέρσωση ορισμένων παλαιότερων συστάδων και την αντικατάστασή τους με νέα δάση ταχείας ανάπτυξης για να ενθαρρυνθεί η ταχεία απορρόφηση άνθρακα, και με τη χρήση των αραιώσεων από τις επιχειρήσεις ξυλείας για την καύση βιομάζας για την παραγωγή ενέργειας.
  
  
• Αυτή η προσέγγιση βαριάς διαχείρισης έχει προκαλέσει έντονες ανησυχίες στην επιστημονική κοινότητα. Πολλοί ερευνητές λένε ότι η μέθοδος αυτή αγνοεί τον αυξανόμενο όγκο στοιχείων που αποδεικνύουν ότι οι μονοκαλλιέργειες των φυτειών δεν είναι μόνο κακές για τη βιοποικιλότητα και αποθηκεύουν λιγότερο άνθρακα, αλλά αυξάνουν επίσης τον κίνδυνο εξάπλωσης καταστροφικών ασθενειών.
  
  
• Μια μέση λύση θα μπορούσε να προβλέπει μια πιο φυσική διαχείριση ορισμένων δασών, όπου η ξυλεία συγκομίζεται, ενώ άλλες δασικές εκτάσεις αφήνονται αδιατάρακτες, με ένα μείγμα ειδών δέντρων, με το νεκρό ξύλο να αφήνεται να σαπίσει εκεί που πέφτει και με την επανεισαγωγή ντόπιων ζώων που θα βοηθήσουν στην αποκατάσταση μιας φυσικής ισορροπίας και υγιών οικοσυστημάτων.

Αυτόν τον Μάιο, ο Scarabaeus laticollis θα επιστρέψει στη νοτιοανατολική Γαλλία και σε ένα από τα μεγαλύτερα δάση φυτειών της Ευρώπης. Ογδόντα από αυτά τα ταπεινά σκαθάρια του Παλαιού Κόσμου, που περιγράφηκαν για πρώτη φορά από τον φυσιοδίφη Λινναίο το 1767, θα επανεισαχθούν στο Εθνικό Καταφύγιο Étang de Cousseau ως ένα πρώτο βήμα για τη βελτίωση της βιοποικιλότητας των δασών εκεί.

Σε αντίθεση με άλλα σκαθάρια κοπριάς, το S. laticollis όχι μόνο τυλίγει την κοπριά σε τακτοποιημένες μπάλες, αλλά και τις μεταφέρει στο υπέδαφος, ανακυκλώνοντας σημαντικά θρεπτικά συστατικά του εδάφους, όπως άζωτο και φώσφορο, ενώ παράλληλα διασπείρει σπόρους χόρτων και δέντρων. Σημαντικό είναι ότι έχουν επίσης εισαχθεί τοπικές φυλές βοοειδών - στις οποίες δεν χορηγούνται αντιβιοτικά, με αποτέλεσμα η κοπριά να είναι απαλλαγμένη από φάρμακα - για να βόσκουν τη γη.

Η άφιξη του σκαθαριού της κοπριάς σηματοδοτεί την πρώτη απελευθέρωση στο πλαίσιο του νέου Ευρωπαϊκού Ταμείου Επιστροφής της Άγριας Ζωής (EWCF), το οποίο στοχεύει στην επανεισαγωγή μιας ποικιλίας αυτοφυών ζώων σε ολόκληρη την ήπειρο, συμπεριλαμβανομένων βασικών ειδών όπως το σκαθάρι της κοπριάς, το κόκκινο ελάφι (Cervus elaphus) και το πλατώνι (Dama dama) στο Δέλτα του Δούναβη, ο Ευρασιατικός λύγκας (Lynx lynx) στη βορειοδυτική Πολωνία και τα άλογα Sorraia (Equus ferus caballus) στο Φυσικό Πάρκο Sintra-Cascais της Πορτογαλίας. Το EWCF είναι ένα έργο του Rewilding Europe μαζί με άλλους εταίρους για τη διατήρηση και τη χρηματοδότηση.

Μια βασική αλλά αμφιλεγόμενη αιτιολόγηση υποστηρίζει αυτές τις βελτιώσεις της βιοποικιλότητας, σύμφωνα με ορισμένους συντηρητές. Η αποκατάσταση της φυσικής ισορροπίας στα δάση έχει τη δυνατότητα να ενισχύσει την ικανότητά τους να αποθηκεύουν άνθρακα, λέει η Sophie Monsarrat, υπεύθυνη του Rewilding Europe για το rewilding.​

​"Η αναδημιουργία της άγριας φύσης δεν αφορά μόνο τα αρπακτικά και τα μεγάλα θηλαστικά. Πρόκειται και για την επαναφορά λειτουργικών οικοσυστημάτων", εξηγεί ο Monsarrat.

Αν και παραδέχεται ότι η αποκατάσταση των μεγάλων ζώων, συμπεριλαμβανομένων των γηγενών φυτοφάγων, μπορεί να φαίνεται αντιφατική για την αποκατάσταση των δασών, υπογραμμίζει την αξία τους στην ανάσχεση της κλιματικής αλλαγής. Τα μεγάλα φυτοφάγα ζώα, όπως αποδεικνύεται, με το να καταβροχθίζουν την υπέργεια βλάστηση, ενισχύουν την αποθήκευση άνθρακα στο ριζικό σύστημα, ενώ καθιστούν τα δάση πιο ανθεκτικά στις πυρκαγιές που ενισχύονται από την υπερθέρμανση του πλανήτη.

Ενώ ο John Linnell καλωσορίζει το πρόγραμμα EWCF, αυτός ο ανώτερος επιστήμονας του Νορβηγικού Ινστιτούτου Έρευνας της Φύσης αμφισβητεί το κατά πόσον οι επανεισαγωγές ζώων έχουν αξιοσημείωτο αντίκτυπο στον κύκλο του άνθρακα.

"Η άγρια ζωή χρειάζεται κάθε δυνατή υποστήριξη", συμφωνεί, αλλά "υπάρχει μια πολύ λεπτή σχέση μεταξύ της επιστήμης της διατήρησης και της πρακτικής της διατήρησης ... Όταν ξεκίνησαν αυτού του είδους οι προσπάθειες διατήρησης, ήταν απλώς να φέρουν πίσω το [εξαφανισμένο] ζώο. Κανείς δεν σκέφτηκε την οικολογική λειτουργία ή τον κύκλο του άνθρακα ή τις υπηρεσίες του οικοσυστήματος που θα μας προσέφερε ... Το κίνητρο είναι απλώς ότι είναι ένα ωραίο ζώο και το θέλουμε πίσω".

Αυτές οι δύο ευρέως αντίθετες απόψεις που υποστηρίζουν την αποτελεσματικότητα της αποκαταστημένης βιοποικιλότητας στην καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής καθορίζουν μια συνεχιζόμενη συζήτηση για τη διατήρηση, καθώς η Ευρώπη δρομολογεί διάφορα πειράματα επαναδημιουργίας.

​Η Ευρώπη έχει ήδη σημειώσει κάποια επιτυχία στην επιστροφή των μεγαλύτερων, εμβληματικών θηλαστικών της. Κάποτε κυνηγημένοι σχεδόν μέχρι εξαφάνισης, εκτιμάται ότι σήμερα 21.000 λύκοι (Canis lupus lupus) περιφέρονται στην Ευρώπη, όπως και παρόμοιος αριθμός αρκούδων (Ursus arctos arctos), λέει ο Linnell.

Αλλά ενώ αυτή η ανοδική τάση είναι καλή είδηση, υπάρχουν ελάχιστα επιστημονικά στοιχεία για αξιοσημείωτες σημαντικές οικολογικές επιπτώσεις, προειδοποιεί ο Linnell.

Στην Ευρώπη, επισημαίνει, οι γεωργικές εκτάσεις, η δασοκομία, οι δρόμοι και άλλες υποδομές κυριαρχούν στην ύπαιθρο. "Η επαναφορά ενός λύκου στη φύση δεν σταματά τίποτα από όλα αυτά ... Το ανθρώπινο αποτύπωμα στο τοπίο είναι συνολικό ... διαχειριζόμαστε τα πάντα". Η ανθρώπινη κυριαρχία, λέει, είναι ο πρωταρχικός παράγοντας που δημιουργεί το υπερμεγέθες αποτύπωμα άνθρακα της Ευρώπης.

"Πνευματικά, αυτό [η επαναδημιουργία] έχει τεράστιο αποτέλεσμα, γνωρίζοντας ότι αυτά [τα επανεισαγόμενα ζώα] είναι εκεί έξω και κάνουν τη δουλειά τους, αλλά το οικολογικό αποτέλεσμα είναι ασήμαντο. Αν θέλετε να επιφέρετε αλλαγές σε αυτό το τοπίο, τότε πρέπει να συνεργαστείτε με τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής γύρω από τη γεωργία και τη δασοκομία και την ανάπτυξη των υποδομών - οι οποίοι επηρεάζουν τα πάντα".

Ο Linnell επισημαίνει τους βίσονες (Bison bonasus) που έχουν επανεισαχθεί στο δάσος Białowieża της Πολωνίας, ζώα που είναι περιφραγμένα και κινδυνεύουν να πυροβοληθούν αν δραπετεύσουν. "Δεν πρόκειται για [πραγματική] επανεισαγωγή", λέει, "δεν αποκαθιστά τις διεργασίες του οικοσυστήματος, αλλά τροποποιεί ένα μικρό κομμάτι δάσους ... Η κλίμακα είναι το πράγμα που λείπει από την αντίληψη όλων" - και ο κύριος σύνδεσμος που λείπει μεταξύ των επανεισαγωγών και της αποθήκευσης άνθρακα στα δάση.

​Ο Rob Stoneman δεν είναι τόσο σίγουρος. Ως διευθυντής της αποκατάστασης του τοπίου στο British Wildlife Trusts, συμφωνεί ότι η παγκόσμια ανακύκλωση του άνθρακα θα είναι ελάχιστη για τις επανεισαγωγές που δεν πραγματοποιούνται σε κλίμακα. Υποστηρίζει όμως ότι, ακόμη και σε μικρότερη κλίμακα, η αναδημιουργία μπορεί να λειτουργήσει ως σημαντική απόδειξη της ιδέας.

Επισημαίνει ένα παράδειγμα στην αγγλική ύπαιθρο, μια μικρή δασική έκταση όπου πέντε επανεισαχθείσες βίσονες περιφέρονται τώρα σε ένα περιφραγμένο χώρο 50 εκταρίων (124 στρεμμάτων), μέρος του προγράμματος Wilder Blean του Kent Wildlife Trust. Αυτό το δάσος ήταν κάποτε σε μεγάλο βαθμό υλοτομημένο από τους παραγωγούς ξυλάνθρακα, εξηγεί ο Stoneman, μια δραστηριότητα που ενθάρρυνε μια ποικιλία βιοποικιλόμορφων ενδιαιτημάτων, από ψηλά δέντρα μέχρι θάμνους και ανοιχτά ξέφωτα. Αλλά με την εξαφάνιση αυτής της βιομηχανίας του 19ου αιώνα, τα ενδιαιτήματα αυτά γίνονται πιο ομοιογενή και λιγότερο ποικιλόμορφα.

Έτσι, το ίδρυμα ερευνά κατά πόσον οι βίσονες, μαζί με τα πόνι του Exmoor και μια φυλή χοίρων της Εποχής του Σιδήρου, θα μπορούσαν να επιτελέσουν μια παρόμοια εργασία με αυτή των ανθρακωρύχων, με τα μεγάλα θηλαστικά να "διαχειρίζονται" το δάσος για να δημιουργήσουν ένα υγιέστερο, πιο ποικιλόμορφο και ανθεκτικό δάσος.

Αν το έργο είναι επιτυχές, λέει, τότε άλλα είδη, όπως τα ημιάγρια βοοειδή και τα άλογα, θα μπορούσαν να επιστρέψουν σε μεγαλύτερα τοπία, όπως το New Forest, 56.600 εκταρίων (140.000 στρεμμάτων), στο Hampshire. "Αντί εμείς, το Wildlife Trusts, να ξοδεύουμε πολλά χρήματα για τη διαχείριση αυτών των τοπίων με συγκεκριμένους στόχους διατήρησης, απλώς εγκαθιδρύουμε φυσικές διαδικασίες χρησιμοποιώντας πράγματα όπως τα μεγάλα ζώα και τα ελικοειδή ποτάμια ... Αυτό πυροδοτεί τις υπηρεσίες οικοσυστήματος που θέλουμε".

Άλλες επανεισαγωγές μπορούν να βοηθήσουν στη δημιουργία καλύτερα λειτουργικών δασών, λέει. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, τα δενδροκούναβα (Martes martes) επανέρχονται για να κυνηγήσουν τους χωροκατακτητικούς γκρίζους σκίουρους (Sciurus carolinensis) που τρώνε τα δενδρύλλια και έχουν αμβλύνει τις προσπάθειες αναδάσωσης στο Ηνωμένο Βασίλειο. Και ο Stoneman δεν είναι ο μόνος που επιθυμεί την επιστροφή των λύγκων ως μέσο ελέγχου της καταστροφικής υπερτροφίας του υπεδάφους από τα ελάφια.

​Ο κάστορας (Castor fiber) είναι ένα άλλο σημαντικό είδος-κλειδί, το οποίο έχει πλέον επανεισαχθεί με επιτυχία σε μεγάλο μέρος της Δυτικής Ευρώπης. Με την απονεύρωση των δέντρων, επιτελούν παρόμοιο ρόλο με τους ανθρώπινους καρβουνιάρηδες. Μαζί με τους νέους υγροτόπους που δημιουργούν οι κάστορες μέσω των φυσικών τους ικανοτήτων στην κατασκευή φραγμάτων, δημιουργούν συνθήκες που επιτρέπουν στη γη να αποθηκεύσει πολύ περισσότερο άνθρακα. Η πιθανή επίδρασή τους, μαζί με άλλες τροφικές αναπλάσεις, καλύπτεται σε πρόσφατη εργασία που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Nature Climate Change.

Αλλά και πάλι, το πρόβλημα της κλίμακας μπαίνει στη μέση. Προς το παρόν, οι απελευθερώσεις κάστορα στο Ηνωμένο Βασίλειο έχουν περιοριστεί σε μερικές τοποθεσίες στη νοτιοδυτική Αγγλία και στον ποταμό Tay στη Σκωτία. "Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να επαναφέρουμε τον κάστορα σε κάθε μεγάλη λεκάνη απορροής ποταμού", λέει ο Stoneman. "Αν επιστρέψουν σε ολόκληρο το βρετανικό τοπίο, τότε η εικόνα θα είναι πράγματι πολύ διαφορετική".

Κοιτάζοντας αυτή τη μεγαλύτερη εικόνα, λέει ο Stoneman, πρέπει να μάθουμε πώς να ζούμε ξανά με είδη όπως οι βίσονες, ώστε να αυξηθούν οι πληθυσμοί τους και να συμβάλουν σημαντικά στην ανάσχεση της κλιματικής αλλαγής. Στα Καρπάθια Όρη της Ρουμανίας, για παράδειγμα, οι επανεισαχθείσες βίσονες περιφέρονται ελεύθερα και οργανώσεις όπως η Rewilding Europe, για την οποία ο Stoneman εργάστηκε στο παρελθόν, συνεργάζονται με τις τοπικές κοινότητες για να δείξουν στους ανθρώπους τις θετικές επιπτώσεις των επανεισαγωγών, συμπεριλαμβανομένου του οικοτουρισμού. "Είναι πραγματικά σημαντικό να ξαναμάθουμε πώς να ζούμε με την άγρια ζωή και να αποδεχτούμε ότι ένα τοπίο πλούσιο σε άγρια ζωή είναι ένα πραγματικά καλό τοπίο", λέει.

Οι βίσονες είναι αρχέτυποι μηχανικοί του οικοσυστήματος, που βόσκουν, βόσκουν, ανοίγουν νέους ηλιόλουστους χώρους και μεταφέρουν θρεπτικά συστατικά στο δάσος μέσω της κοπριάς τους. Αυτή η δραστηριότητα δημιουργεί τις συνθήκες για νέα ανάπτυξη, ενώ παράλληλα βελτιώνει τη δομή του εδάφους και την υπόγεια μυκητιακή δραστηριότητα.

"Τα υγιή εδάφη είναι πολύ σημαντικά για την αύξηση της ποσότητας άνθρακα που μπορεί να αποθηκεύσει ένα δάσος. Αλλά είναι ένα δύσκολο κομμάτι της επιστήμης", παραδέχεται ο Stoneman. Είναι επίσης ένα κομμάτι της επιστήμης που έχει ανοίξει ένα μεγάλο σχίσμα στον ακαδημαϊκό κόσμο.

​Ο Ernst-Detlef Schulze είναι ιδρυτικός διευθυντής του Ινστιτούτου Βιογεωχημείας Max Planck στη Γερμανία, και η θέση του σχετικά με τα δάση και την αποθήκευση άνθρακα έρχεται σε πλήρη αντίθεση με αυτή των περισσότερων οικολόγων. Ο Schulze πιστεύει ότι ο καλύτερος τρόπος για να αυξηθεί το δυναμικό αποθήκευσης άνθρακα των δασών δεν είναι η επανεισαγωγή ειδών, αλλά η εντατική διαχείριση από τον άνθρωπο.

Όταν τα δάση δεν υφίστανται πλέον επιθετική διαχείριση, υποστηρίζει, εισέρχονται σε μια σταθερή κατάσταση, που σημαίνει ότι η ποσότητα του άνθρακα παραμένει περίπου η ίδια. Η αποψίλωση μπορεί να το αλλάξει αυτό, λέει, επειδή η αναγέννηση των νεαρών δέντρων απορροφά περισσότερο άνθρακα μέσω της φωτοσύνθεσης από ό,τι αποθηκεύεται στο έδαφος ενός ώριμου δάσους.

Είναι προτιμότερο, υποστηρίζει, να κόβεται μια μεγάλη έκταση και να χρησιμοποιείται η ξυλεία σε προϊόντα μακράς διάρκειας ζωής, όπως τα δοκάρια οροφής, όπου ο άνθρακας δεσμεύεται για τη διάρκεια ζωής του κτιρίου. Αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να διασφαλιστεί το μακροπρόθεσμο δυναμικό δέσμευσης άνθρακα ενός δάσους, υποστηρίζει. Η χρήση του ξύλου στις κατασκευές μειώνει επίσης την ανάγκη για ενεργοβόρα οικοδομικά υλικά όπως το σκυρόδεμα και ο χάλυβας, προσθέτει.

Ο Schulze υποστηρίζει επίσης τα οφέλη από τη χρήση των δέντρων, ιδίως των κλαδιών και των αραιών ξύλων που απομένουν από τις επιχειρήσεις ξυλείας, για την καύση τους ως βιομάζα για την παραγωγή ενέργειας. Η βιομάζα μπορεί να συμβάλει στη μείωση της χρήσης ορυκτών καυσίμων, λέει. Μέσω μιας πολιτικής κοπής και αναγέννησης, σημειώνει, η Σουηδία έχει μειώσει την κατανάλωση ορυκτών καυσίμων κατά περισσότερο από 50%, διατηρώντας παράλληλα μεγαλύτερο όγκο ξύλου στα δάση της.

Ως μέλος μιας ομάδας 500 ερευνητών και επιστημόνων, ο Schulze δημοσίευσε αυτές τις απόψεις σε ανοιχτή επιστολή προς την ΕΕ πέρυσι, συμμετέχοντας στη συζήτηση για μια νέα δασική πολιτική για το 2030, η οποία θα συμβάλλει στους στόχους της ΕΕ για τη βιοποικιλότητα και τη μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου. Ο Schulze αναφέρει ότι η πολιτική αυτή πρέπει να αναγνωρίζει τη συμβολή ολόκληρης της αλυσίδας αξίας με βάση τα δάση για την επίτευξη μιας βιώσιμης και κλιματικά ουδέτερης οικονομίας της ΕΕ έως το 2050.

Η επιστολή έφερε άμεση απάντηση από μια δεύτερη ομάδα περισσότερων από 550 επιστημόνων, μεταξύ των οποίων ο Per Angelstam, καθηγητής διαχείρισης δασών και φυσικών πόρων στο Σουηδικό Πανεπιστήμιο Γεωργικών Επιστημών, ο οποίος αναφέρει ότι "η καθαρή υλοτομία δεν είναι καλή για τη βιοποικιλότητα, τη διατήρηση ή τον άνθρακα".

​Ο Angelstam σημειώνει ότι ο ρόλος του εδάφους ως αποθηκευτή άνθρακα είναι ζωτικής σημασίας και ότι τα δάση είναι το κλειδί για τον μετριασμό της κλιματικής αλλαγής όχι λόγω της ταχύτητας πρόσληψης άνθρακα κατά την ανάπτυξη των δέντρων, αλλά λόγω της ποσότητας άνθρακα που έχει ήδη αποθηκευτεί τόσο στη ζωντανή όσο και στη νεκρή βιομάζα, και ιδιαίτερα στα βορεαλικά δάση, στο έδαφος.

"Η εκχέρσωση των δασών και στη συνέχεια η επαναφύτευση είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος δέσμευσης άνθρακα από την ατμόσφαιρα [μακροπρόθεσμα], αλλά το να αφήνουμε τα παλιά δάση όρθια είναι ένας καλύτερος τρόπος για να εξασφαλίσουμε ότι περισσότερος άνθρακας διατηρείται στο έδαφος", λέει.

"Είναι πραγματικά περίπλοκο ... Έχει να κάνει με τους περιορισμούς του συστήματος [και] το χρονικό πλαίσιο για το οποίο μιλάτε", συνεχίζει. Εξαρτάται επίσης από την αφετηρία σας, είπε. Εάν, όπως έκαναν στη νότια Σουηδία, η ερυθρελάτη φυτευτεί σε ανοιχτή γη που κάποτε βόσκονταν, τότε βελτιώνετε την αποθήκευση άνθρακα. Αντίθετα, στη βόρεια Σουηδία, όπου για πρώτη φορά υλοτομούνται παλαιά δάση και καθαρίζεται η νεκρή ξυλεία, τότε η τάση είναι αντίθετη.

Ο Angelstam αμφισβητεί επίσης τον ισχυρισμό ότι τα μακρόβια ξύλινα προϊόντα δεσμεύουν αποτελεσματικά τον άνθρακα, επισημαίνοντας έρευνα που δείχνει ότι στη Σουηδία μόλις το 10% της κομμένης ξυλείας πηγαίνει σε αυτά τα προϊόντα. Το υπόλοιπο προορίζεται για εργοστάσια χαρτοπολτού και σταθμούς παραγωγής ενέργειας. Σε ολόκληρη τη Σκανδιναβία, προσθέτει, τα δάση μοιράζονται περίπου 50/50 μεταξύ ιδιωτών και δασικών εταιρειών. "Ο στόχος της δασικής βιομηχανίας είναι να παράγει προϊόντα προστιθέμενης αξίας ... Δεν ενδιαφέρονται απαραίτητα για τα ίδια τα δάση. Ενδιαφέρονται για τις πρώτες ύλες".

Ένας αυξανόμενος όγκος στοιχείων υποστηρίζει τις απόψεις του Angelstam. Οι έρευνες δείχνουν ότι τα φυσικά δάση αποθηκεύουν περισσότερο άνθρακα για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα από ό,τι οι μονοκαλλιέργειες φυτειών με επιθετική διαχείριση, οι οποίες στερούνται βιοποικιλότητας. Επίσης, η καύση δασικής βιομάζας για την παραγωγή ενέργειας έχει απομυθοποιηθεί επιστημονικά ως "ουδέτερο" καύσιμο σε σχέση με τον άνθρακα, ενώ η τρέχουσα πολιτική της ΕΕ και του Ηνωμένου Βασιλείου για το κλίμα κλείνει τα μάτια στην καταμέτρηση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα από σταθμούς παραγωγής ενέργειας από βιομάζα. "Στην πραγματικότητα, τα εργοστάσια ηλεκτροπαραγωγής που καίνε βιομάζα εκπέμπουν 150% του CO2 του άνθρακα ... ανά μονάδα παραγόμενης ενέργειας", σύμφωνα με το Partnership for Policy Integrity. Το 2021, μια ομάδα περισσότερων από 500 επιστημόνων υπέγραψε επιστολή με την οποία καλούσε τους παγκόσμιους ηγέτες να σταματήσουν να αντιμετωπίζουν την καύση βιομάζας ως ουδέτερη ως προς τον άνθρακα.

​Ο Linnell φαίνεται να κατέχει κάτι από τη μέση θέση στη συζήτηση: "Η αποθήκευση [των δασών] άνθρακα και οι περισσότερες από τις άλλες υπηρεσίες του οικοσυστήματος θα επηρεαστούν από τον τρόπο με τον οποίο ασκείτε τη δασοκομία - ποια δέντρα φυτεύετε, πότε τα κόβετε, πώς τα κόβετε, πώς κατασκευάζετε τους δρόμους πρόσβασης, πώς αποστραγγίζετε, πώς λιπαίνετε, πώς διαχειρίζεστε μέσω του κυνηγιού τους πληθυσμούς των οπληφόρων που ζουν στο δάσος. Η παρουσία του λύγκα, του βίσονα ή των σκαθαριών της κοπριάς είναι απλά μικροσκοπικές σταγόνες στον ωκεανό σε σύγκριση με τα αλυσοπρίονα και τα δασοκομικά μηχανήματα", λέει.

Πάρτε για παράδειγμα την αποψίλωση, συνεχίζει. Από πλευράς βιοποικιλότητας, τα φυτοφάγα ζώα την αγαπούν γιατί σε λίγα χρόνια θα έχουν μια τεράστια έκταση με νέα βλάστηση για να βοσκήσουν, ενώ αρπακτικά όπως ο λύκος και ο λύγκας θα κυνηγήσουν οπουδήποτε. Ωστόσο, "εκατοντάδες και χιλιάδες σκαθάρια, μανιτάρια, μύκητες και σκουλήκια ... καταστρέφονται από αυτό".

"Αν θέλετε να διατηρήσετε αυτό το 99% της βιοποικιλότητας που δεν το βρίσκουμε χαρισματικό, ελκυστικό ή ενδιαφέρον, τότε η διαχείριση των ενδιαιτημάτων γίνεται πραγματικά σημαντική. Αλλά αυτό δεν επηρεάζεται από το αν έχετε λύκο ή όχι ... επηρεάζεται από το γεγονός ότι μόλις το διασχίσατε με ένα δασικό μηχάνημα και κόψατε ένα τετραγωνικό χιλιόμετρο".

Αλλά ίσως ο Schulze και ο Angelstam να είναι πιο κοντά σε ορισμένα σημεία απ' ό,τι φαίνεται αρχικά. Στη Γερμανία, λέει ο Schulze, η οξιά είναι το κυρίαρχο δέντρο, που φτάνει σε ύψος τα 40 μέτρα (130 πόδια) και εκτοπίζει τα άλλα δέντρα. "Αν αφήναμε το δάσος ήσυχο, η οξιά θα σκότωνε τα περισσότερα άλλα είδη δέντρων και άλλα φυτά", λέει και δεν θα υπήρχε τέφρα, σφενδάμι ή σημύδα. "Αν θέλουμε να διατηρήσουμε την ποικιλομορφία που υπάρχει στην Ευρώπη, πρέπει να κάνουμε διαχείριση".

Ο Angelstam υποστηρίζει την ιδέα ενός μικτού δάσους, με ορισμένα δέντρα να κόβονται και άλλα να παραμένουν σε προστατευόμενες περιοχές, με το νεκρό ξύλο να αφήνεται να πέσει και να σαπίσει. Αυτό θα απέτρεπε επίσης πολλούς από τους κινδύνους που συνδέονται με οποιαδήποτε μορφή μονοκαλλιέργειας δασών φυτείας, λέει.

Η ενεργός διαχείριση της ποικιλομορφίας των δασών μπορεί επίσης να αποτελέσει ένα καλό μέσο προστασίας από τις ασθένειες. Στην Ευρώπη, η ασθένεια των σκαθαριών του φλοιού εξαπλώνεται, μαζί με μύκητες που προσβάλλουν και σκοτώνουν τα νεαρά πεύκα. "Στην Τσεχική Δημοκρατία και τη Γερμανία, το σκαθάρι του φλοιού προκάλεσε την επιστροφή στα παλιά μικτά δάση", λέει, τα οποία κάποτε κυριαρχούσαν στο τοπίο πριν οι βιομηχανίες γυαλιού και σιδήρου τα αντικαταστήσουν με φυτείες από ταχέως αναπτυσσόμενη ερυθρελάτη.

Η αποκατάσταση των αυτοφυών δέντρων για τη δημιουργία ενός μείγματος ειδών "θα ήταν μια καλή ιδέα τόσο από την άποψη της εξασφάλισης περισσότερων ενδιαιτημάτων για τη βιοποικιλότητα όσο και από την άποψη ότι τα δάση θα γίνουν πιο ανθεκτικά", λέει ο Angelstam.

"Πρόκειται για μια διαχείριση των δασών πιο κοντά στη φύση", καταλήγει. "Διαβάστε την τοποθεσία και βεβαιωθείτε ότι φυτεύετε τα είδη δέντρων που είναι πιο προσαρμοσμένα". Αυτού του είδους οι πολυπλοκότητες πρέπει επίσης να λαμβάνονται υπόψη κατά τη στάθμιση των επιπτώσεων των επανεισαγωγών άγριας πανίδας και χλωρίδας.

Αρχική Εικόνα: Ο Ευρασιατικός λύγκας είναι ένα από τα πολλά ενδημικά είδη που επανεισάγονται στην Ευρώπη. Υπάρχει μεγάλη συζήτηση μεταξύ των επιστημόνων σχετικά με το πόσο οι επανεισαγωγές άγριων ζώων μπορούν να συμβάλουν στην αύξηση του άνθρακα των δασών

Ελεύθερη μετάφραση από: https://news.mongabay.com/2023/04/could-biodiversity-be-a-key-to-better-forest-carbon-storage-in-europe/

Η αναπαραγωγή αποσπασμάτων ήχου από κελαηδίσματα και καλέσματα είναι ένα συνηθισμένο εργαλείο για καλύτερες λήψεις, αλλά μπορεί επίσης να αποβεί επιζήμια για τα πουλιά και τους νεοσσούς τους.

Για την πλειοψηφία από εμάς τους φωτογράφους πουλιών, το πάθος μας τροφοδοτείται τόσο από την επιθυμία μας να δημιουργήσουμε όμορφες εικόνες όσο και από την αγάπη μας για τα πουλιά. Καταβάλλουμε μεγάλες προσπάθειες για να πετύχουμε τις λήψεις μας: Ξυπνάμε πριν από την αυγή, καμουφλάρουμε τους εαυτούς μας, καθόμαστε αμήχανα για ώρες, επενδύουμε σε ακριβό εξοπλισμό και, όλο και περισσότερο, βασιζόμαστε στην τεχνολογία για να μας βοηθήσει. 

Μεταξύ των εργαλείων που χρησιμοποιούν πολλοί φωτογράφοι είναι οι εφαρμογές που διαθέτουν ηχογραφήσεις των τραγουδιών και των κλήσεων των πουλιών (που ονομάζονται playback όταν χρησιμοποιούνται στο πεδίο). Η αναπαραγωγή ήχων λειτουργεί με τη χρήση ηχητικών αποσπασμάτων για να προσελκύσει ένα πουλί πιο κοντά στο οπτικό πεδίο. Μερικές φορές μπορεί να χρησιμοποιήσουμε το ίδιο το κάλεσμα του πουλιού για να μιμηθούμε έναν ανταγωνιστή, και άλλες φορές μπορεί να χρησιμοποιήσουμε αυτό ενός θηρευτή για να τρομάξουμε το πουλί. Οι φωτογράφοι συχνά βασίζονται σε αυτά τα τεχνάσματα για να πετύχουν μια ανεμπόδιστη λήψη, να απαθανατίσουν μια εικόνα ενός ντροπαλού ή ασύλληπτου είδους ή να καταγράψουν ενδιαφέρουσες συμπεριφορές. Όμως, όσο βολική και αν είναι η χρήση της αναπαραγωγής ήχων, γίνεται επίσης σαφές ότι μπορεί να έχει αρνητικό αντίκτυπο στα ίδια τα πουλιά που σκοπεύουμε να γιορτάσουμε.  

Εξαιτίας αυτού, από φέτος, τα Βραβεία Φωτογραφίας Audubon θα αποκλείουν οποιεσδήποτε φωτογραφίες ή βίντεο πουλιών που έχουν ληφθεί με τη βοήθεια αναπαραγωγής ήχων. Η έρευνα σχετικά με τον αντίκτυπο που μπορεί να έχει το playback στα πτηνά βρίσκεται σε εξέλιξη, αλλά καθώς προκύπτουν νέα ευρήματα, είναι σαφές ότι η πρακτική αυτή μπορεί να είναι αποδιοργανωτική και ακόμη και επιζήμια για ορισμένα είδη. Λαμβάνοντας αυτή τη θέση, η Audubon ελπίζει να ευαισθητοποιήσει το κοινό σχετικά με το θέμα και να αποθαρρύνει το playback ως εργαλείο που χρησιμοποιείται τακτικά στο πεδίο.

Αυτή η νέα πολιτική σηματοδοτεί μια σημαντική αλλαγή στον κόσμο της φωτογραφίας, η οποία θα πρέπει να προβληματίσει όλους εμάς τους φωτογράφους. Η προσπάθεια να πετύχουμε την τέλεια λήψη οδηγεί συχνά σε συμπεριφορές που μπορεί να βλάψουν τα ίδια τα θέματα που αγαπάμε, γι' αυτό θα πρέπει όλοι να αφιερώσουμε χρόνο για να ενημερωθούμε σχετικά με τη νομιμότητα και την εξελισσόμενη ηθική γύρω από το playback. Ας δούμε μερικές από τις ξεκάθαρες καταστάσεις κατά τις οποίες θα πρέπει να απέχετε από τη χρήση της στο πεδίο. 

Πότε και πού πρέπει να αποφεύγεται η αναπαραγωγή  

Πού είναι παράνομη: Σε πολλές περιοχές, όπως τα εθνικά πάρκα και τα εθνικά καταφύγια άγριας ζωής στις ΗΠΑ, η χρήση ηχογραφήσεων είναι παράνομη. Άλλα διατηρητέα μπορεί να έχουν ασαφή διατύπωση ή εποχιακές αλλαγές στις πολιτικές τους, οπότε εναπόκειται στον φωτογράφο να επιβεβαιώσει αν επιτρέπεται η αναπαραγωγή. Αυτό συχνά σημαίνει ότι πρέπει να περάσετε από τη ρεσεψιόν ή το γραφείο για να ρωτήσετε. Εάν η περιοχή δεν είναι διαχειρίσιμη και δεν υπάρχει συγκεκριμένος κανόνας που να απαγορεύει τη χρήση αναπαραγωγής ήχων -κάτι που συμβαίνει σε πολλές τοποθεσίες πουλιών και ανθρώπων- θα πρέπει να λάβετε υπόψη σας τις πιθανές επιπτώσεις που αναφέρονται παρακάτω.  

Όταν βλάπτει τα πουλιά που φωλιάζουν και τα νεογνά: Είναι επιτακτική ανάγκη να αποφεύγεται η χρήση αναπαραγωγής ήχων κατά τη διάρκεια της περιόδου ωοτοκίας. Υπάρχουν ολοένα και περισσότερες έρευνες που δείχνουν ότι η χρήση κλήσεων αρπακτικών (όπως ένα γεράκι ή μια κουκουβάγια) ή ενός ανταγωνιστή (μια κλήση του ίδιου είδους που προκαλεί εδαφική αντίδραση) κατά τη διάρκεια της περιόδου αναπαραγωγής είναι επιβλαβής. Τα πουλιά μπορεί να απομακρυνθούν από τις φωλιές τους για να αντιμετωπίσουν το αρπακτικό ή τον αντιληπτό διεκδικητή. Αυτό μπορεί να αποσπάσει την προσοχή των πτηνών από άλλα σημαντικά γονεϊκά καθήκοντα, να τα αναγκάσει να κάψουν ζωτικά αποθέματα ενέργειας και να αφήσουν τα αυγά ή τους νεοσσούς ευάλωτους σε θηρευτές που περιμένουν κοντά τους για μια τέτοια ευκαιρία. Μια πρόσφατη μελέτη διαπίστωσε ότι η επαναλαμβανόμενη χρήση της αναπαραγωγής ήχων είχε ως αποτέλεσμα οι νεοσσοί του House Wren να ζυγίζουν σημαντικά λιγότερο λόγω του φόβου που προκαλεί το playback.

Όταν εγκυμονεί κινδύνους για τα είδη που βρίσκονται σε κίνδυνο: Υπάρχει αυξανόμενος αριθμός ειδών πτηνών που απειλούνται ή κινδυνεύουν με εξαφάνιση στον κόσμο μας. Η χρήση αναπαραγωγής ήχων θηρευτών ή ανταγωνιστών παρουσία αυτών των ειδών δεν πρέπει ποτέ να γίνεται. Επιπλέον, η αναπαραγωγή ήχων δεν θα πρέπει να χρησιμοποιείται για την προσέλκυση σπάνιων περιπλανώμενων πουλιών που μπορεί να βρίσκονται στην περιοχή. Παρόμοια με τα πουλιά που φωλιάζουν, με την εκτόξευση αυτών των ήδη στρεσαρισμένων ειδών στο ύπαιθρο, τα κάνετε πιο ευάλωτα και διακόπτετε την ανάπαυση ή την αναζήτηση τροφής τους.  

Πού θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν άλλοι την αναπαραγωγή: Η χρήση αναπαραγωγής ήχων σε περιοχές που παρατηρούνται συχνά πουλιά ή σε περιβάλλοντα εργαστηρίων φωτογραφίας μεγεθύνει τα προβλήματα που περιγράφονται παραπάνω. Φανταστείτε ένα πουλί που καλείται επανειλημμένα καθ' όλη τη διάρκεια της ημέρας, κάθε μέρα, για εβδομάδες ολόκληρες. Σκεφτείτε τις ενεργειακές απαιτήσεις που θέτει αυτό στο πουλί και τη διακοπή των καθημερινών του ρυθμών και των σημαντικών διαδικασιών της ζωής του, όπως η σίτιση ή η φροντίδα της οικογένειάς του. 

Πότε μπορεί να παρεμποδίσει την έρευνα: Σε περιοχές έρευνας πτηνών, η αναπαραγωγή ήχων χρησιμοποιείται συχνά από τους επιστήμονες για τη στερέωση των πτηνών με ζώνες ή την ανάκτηση γεωεντοπιστών για τη λήψη δεδομένων εντοπισμού. Η χρήση του playback από άλλους σε αυτές τις περιοχές μπορεί να κάνει τη δουλειά τους πολύ πιο δύσκολη. "Ορισμένα είδη θα ακούσουν τόσο πολύ playback, που δεν θα ανταποκριθούν καλά όταν οι ερευνητές προσπαθήσουν να τα συλλάβουν", λέει η Jennifer Tyrell, Master Bird Bander με το Audubon South Carolina. Μπορεί να είναι δύσκολο να γνωρίζει κανείς αν μια περιοχή χρησιμοποιείται για έρευνα, αλλά αν επισκέπτεστε ένα διαχειριζόμενο πάρκο ή καταφύγιο, μπορείτε τουλάχιστον να ελέγξετε στην είσοδο για τυχόν πινακίδες ή να ρωτήσετε κάποιον υπάλληλο.

Αυτοί είναι μερικοί μόνο από τους λόγους για τους οποίους οι φωτογράφοι θα πρέπει να επανεξετάσουν τη χρήση της αναπαραγωγής ήχων στο πεδίο. Ορισμένοι φωτογράφοι θα υποστηρίξουν ότι η χρήση των φωνών των πουλιών είναι πολύ λιγότερο επιβλαβής από πολλές άλλες ανθρώπινες δραστηριότητες ή ότι υπάρχουν σωστοί ή ηθικοί τρόποι για τη χρήση τους για φωτογραφικούς σκοπούς. Είναι αλήθεια ότι, όταν χρησιμοποιείται με σύνεση, αποτελεί ένα πολύ μικρό πρόβλημα σε σύγκριση με την περιβαλλοντική καταστροφή και τις κλιματικές αλλαγές που αντιμετωπίζουν σήμερα τα πουλιά. Αλλά παρόλο που οι περισσότεροι φωτογράφοι πιθανότατα χρησιμοποιούν με φειδώ τις ηχογραφήσεις πουλιών, με τα πουλιά να αντιμετωπίζουν ήδη τόσες πολλές φυσικές και ανθρωπογενείς πιέσεις, ίσως ήρθε η ώρα να επανεξετάσουμε τη χρήση της αναπαραγωγής ήχων καθόλου όταν φωτογραφίζουμε τα άγρια θέματά μας. 

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι όλες αυτές οι εφαρμογές ήχου στο τηλέφωνό σας είναι πλέον άχρηστες. Αντί να τις διαγράψετε, σκεφτείτε να αναδιαμορφώσετε τον τρόπο χρήσης τους. Μπορούν να εξακολουθήσουν να αποτελούν σπουδαία βοηθήματα που θα σας βοηθήσουν να συνδεθείτε με τα πουλιά και να εμβαθύνετε την κατανόηση των επιμέρους ειδών. Η χρήση ηχογραφήσεων πουλιών για την εκμάθηση τραγουδιών και κλήσεων μπορεί να αποτελέσει ανεκτίμητο πλεονέκτημα όταν βρίσκεστε στο πεδίο- μπορεί να σας βοηθήσει να εντοπίσετε γρήγορα τα πουλιά-στόχους ενώ περπατάτε ή οδηγείτε. Θεωρώ επίσης ότι βελτιώνει την υπομονή μου αν γνωρίζω τι πουλιά ακούω γύρω μου. 

Ο περιορισμός ή η πλήρης διακοπή της χρήσης της αναπαραγωγής ήχων μπορεί να χρειαστεί προσαρμογή, αλλά μπορείτε να είστε υπερήφανοι για το γεγονός ότι έχετε κάνει ό,τι καλύτερο μπορείτε για να μην διαταράξετε τις φυσικές συμπεριφορές των πουλιών. Για μένα, αυτή είναι μια από τις μεγαλύτερες δεξιότητες που μπορεί να αναπτύξει κάθε φωτογράφος πουλιών και με αφήνει με βαθιά ικανοποίηση. Τα πουλιά μας δίνουν τεράστια χαρά, εμπλουτίζουν τη ζωή μας και μας βοηθούν να συνδεθούμε με τον φυσικό κόσμο. Σε αυτό το πνεύμα, οι περισσότεροι από εμάς ελπίζουμε ότι, μοιραζόμενοι τις εικόνες μας, το κοινό μας θα εκτιμήσει τα πουλιά όσο και εμείς. Και αυτό σημαίνει επίσης ότι πρέπει να βεβαιωθούμε ότι αποτυπώνουμε τα ίδια και τις συμπεριφορές τους όσο το δυνατόν πιο αυθεντικά και ευσυνείδητα. 

Η Kelley Luikey είναι φωτογράφος με έδρα τη Νότια Καρολίνα και επικεντρώνεται στα μόνιμα και μεταναστευτικά πουλιά. Είναι υπέρμαχος της ηθικής φωτογραφίας.

Ελεύθερη μετάφραση από: audubon.org

​Η Παγκόσμια Ημέρα Υδρόβιων Ζώων γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 3 Απριλίου με σκοπό την ευαισθητοποίηση για τη σημασία της θαλάσσιας ζωής και την ανάγκη προστασίας της. Οι ωκεανοί και άλλες υδάτινες μάζες φιλοξενούν αμέτρητα είδη υδρόβιων ζώων, τα οποία διαδραματίζουν κρίσιμο ρόλο στη διατήρηση της ευαίσθητης ισορροπίας του οικοσυστήματος του πλανήτη μας.

Τα υδρόβια ζώα περιλαμβάνουν πλάσματα που ζουν στο νερό, όπως ψάρια, φάλαινες, δελφίνια, καρχαρίες, θαλάσσιες χελώνες, χταπόδια, καβούρια και πολλά άλλα. Αυτά τα ζώα είναι απαραίτητα για το οικοσύστημα, καθώς παρέχουν τροφή για πολλά άλλα είδη και συμβάλλουν στη διατήρηση της υγείας του ωκεανού.

Δυστυχώς, πολλά υδρόβια ζώα αντιμετωπίζουν απειλές λόγω ανθρώπινων δραστηριοτήτων, όπως η υπεραλίευση, η ρύπανση, η κλιματική αλλαγή και η καταστροφή των ενδιαιτημάτων τους. Πολλά είδη απειλούνται με εξαφάνιση ή κινδυνεύουν να εξαφανιστούν. Η Παγκόσμια Ημέρα Υδρόβιων Ζώων στοχεύει στην ευαισθητοποίηση σχετικά με αυτά τα ζητήματα και στην ενθάρρυνση των ανθρώπων να αναλάβουν δράση για την προστασία αυτών των ζώων και των ενδιαιτημάτων τους.

Μία από τις σημαντικότερες απειλές για τα υδρόβια ζώα είναι η υπεραλίευση. Πολλοί πληθυσμοί ψαριών εξαντλούνται λόγω των εμπορικών αλιευτικών πρακτικών που δεν είναι βιώσιμες. Αυτό δεν επηρεάζει μόνο τα ψάρια αλλά και τα ζώα που εξαρτώνται από αυτά για τροφή, όπως τα θαλάσσια πτηνά και τα θαλάσσια θηλαστικά. Για να το καταπολεμήσουμε αυτό, πρέπει να υποστηρίξουμε βιώσιμες αλιευτικές πρακτικές και να ενθαρρύνουμε τους καταναλωτές να κάνουν υπεύθυνες επιλογές θαλασσινών.

Η ρύπανση αποτελεί επίσης σημαντικό πρόβλημα για τα υδρόβια ζώα. Τα πλαστικά απόβλητα, η απόρριψη χημικών ουσιών και οι πετρελαιοκηλίδες μπορούν να βλάψουν ή να σκοτώσουν τη θαλάσσια ζωή και μπορούν επίσης να έχουν μακροπρόθεσμες επιπτώσεις στο οικοσύστημα. Είναι σημαντικό να μειώσουμε τη χρήση πλαστικών μίας χρήσης και να απορρίπτουμε σωστά κάθε απόβλητο που μπορεί να καταλήξει στον ωκεανό.

Η κλιματική αλλαγή είναι μια άλλη σημαντική απειλή για τα υδρόβια ζώα. Η άνοδος της θερμοκρασίας της θάλασσας και η οξίνιση των ωκεανών επηρεάζουν την υγεία των κοραλλιογενών υφάλων, οι οποίοι αποτελούν βιότοπο για αμέτρητα είδη θαλάσσιας ζωής. Επιπλέον, πολλά ζώα, όπως οι θαλάσσιες χελώνες και οι πολικές αρκούδες, χάνουν το βιότοπό τους λόγω του λιώσιμου των πάγων. Πρέπει να αναλάβουμε δράση για να μειώσουμε τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα και να προστατεύσουμε αυτά τα ζώα και τα ενδιαιτήματά τους.

Συμπερασματικά, η Παγκόσμια Ημέρα Υδρόβιων Ζώων είναι μια σημαντική ημέρα για την ευαισθητοποίηση σχετικά με τις απειλές που αντιμετωπίζουν τα υδρόβια ζώα και την ανάγκη προστασίας τους. Αναλαμβάνοντας δράση για τη μείωση της ρύπανσης, την υποστήριξη βιώσιμων αλιευτικών πρακτικών και την καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής, μπορούμε να συμβάλουμε στη διασφάλιση της επιβίωσης αυτών των ζώων και στη διατήρηση ενός υγιούς ωκεάνιου οικοσυστήματος για τις επόμενες γενιές.

​Η Chrysaora hysoscella είναι ένα είδος μέδουσας που είναι ευρέως γνωστό ως μέδουσα πυξίδα. Αυτό το πανέμορφο πλάσμα χαρακτηρίζεται από τον εντυπωσιακό μπορντό χρωματισμό του και το χαρακτηριστικό μοτίβο σημείων που μοιάζει με πυξίδα. Βρίσκεται στα νερά του ανατολικού Ατλαντικού Ωκεανού, από τη Σκανδιναβία έως τη Μεσόγειο, και αποτελεί κοινό θέαμα κατά μήκος των ακτών της Ελλάδας κατά την άνοιξη.

Κάθε χρόνο, από τα μέσα Μαρτίου έως τα μέσα Μαΐου, τα νερά της Ελλάδας γεμίζουν με τις μέδουσες Chrysaora hysoscella. Αυτές οι εξάρσεις είναι ένα φυσικό φαινόμενο που συμβαίνει όταν μεγάλος αριθμός μεδουσών συγκεντρώνεται σε μια συγκεκριμένη περιοχή. Ενώ το θέαμα των χιλιάδων μεδουσών μπορεί να προκαλεί δέος, μπορεί επίσης να αποτελεί αιτία ανησυχίας στους κολυμβητές, καθώς οι εξάρσεις της Chrysaora hysoscella μπορεί να έχουν αρνητικές επιπτώσεις στο τοπικό οικοσύστημα και στην ανθρώπινη υγεία.

Οι αιτίες των εξάρσεων της Chrysaora hysoscella

Οι εξάρσεις της Chrysaora hysoscella είναι ένα φυσικό φαινόμενο που επηρεάζεται από διάφορους περιβαλλοντικούς παράγοντες. Ορισμένοι από τους σημαντικότερους παράγοντες που συμβάλλουν στη δημιουργία αυτών των εξάρσεων περιλαμβάνουν τη θερμοκρασία, την αλατότητα και τη διαθεσιμότητα θρεπτικών ουσιών.

Κατά τους ανοιξιάτικους μήνες στην Ελλάδα, τα νερά αρχίζουν να θερμαίνονται και το αυξημένο ηλιακό φως και οι θερμότερες θερμοκρασίες προκαλούν την ανάπτυξη και την αναπαραγωγή του φυτοπλαγκτού, το οποίο αποτελεί την κύρια πηγή τροφής για τις μέδουσες. Τα θερμότερα νερά προωθούν επίσης την ανάπτυξη βακτηρίων και άλλων μικροοργανισμών, γεγονός που μπορεί να οδηγήσει σε αυξημένη διαθεσιμότητα θρεπτικών συστατικών στο νερό. Αυτή η αφθονία τροφής και θρεπτικών συστατικών μπορεί να προσελκύσει μεγάλο αριθμό μεδουσών σε μια συγκεκριμένη περιοχή, οδηγώντας σε έξαρση.

Οι επιπτώσεις των εξάρσεων της Chrysaora hysoscella

Ενώ το θέαμα χιλιάδων μεδουσών μπορεί να προκαλεί δέος, οι εξάρσεις της Chrysaora hysoscella μπορεί να έχουν αρνητικές επιπτώσεις στο τοπικό οικοσύστημα και στην ανθρώπινη υγεία. Για παράδειγμα, αυτές οι εξάρσεις μπορεί να έχουν σημαντικό αντίκτυπο στο τροφικό πλέγμα της περιοχής, καθώς είναι γνωστό ότι οι μέδουσες ανταγωνίζονται τα ψάρια για τροφή και μπορούν ακόμη και να θηρεύουν τα αυγά και τις προνύμφες των ψαριών. 

Οι εξάρσεις της Chrysaora hysoscella μπορούν επίσης να έχουν αντίκτυπο στην ανθρώπινη υγεία. Τα τσιμπήματα των μεδουσών μπορούν να προκαλέσουν ερεθισμό του δέρματος, πόνο, ακόμη και αναφυλακτικό σοκ σε ορισμένα άτομα. Οι κολυμβητές, οι ψαράδες και άλλα άτομα που έρχονται σε επαφή με μέδουσες κατά τη διάρκεια μιας έξαρσης μπορεί να κινδυνεύουν να τσιμπηθούν.

Αντιμετώπιση των εξάρσεων της Chrysaora hysoscella

Η διαχείριση των εξάρσεων της Chrysaora hysoscella μπορεί να είναι δύσκολο έργο, καθώς πρόκειται για ένα φυσικό φαινόμενο που επηρεάζεται από διάφορους περιβαλλοντικούς παράγοντες. Ωστόσο, υπάρχουν ορισμένα μέτρα που μπορούν να ληφθούν για τον μετριασμό των επιπτώσεων αυτών των εξάρσεων.

Μια προσέγγιση είναι η παρακολούθηση της ποιότητας του νερού και των περιβαλλοντικών συνθηκών σε περιοχές όπου είναι πιθανό να υπάρξουν εξάρσεις της Chrysaora hysoscella. Αυτό μπορεί να βοηθήσει στον εντοπισμό του πότε οι συνθήκες γίνονται ευνοϊκές για μια έξαρση και να επιτρέψει τη λήψη μέτρων έγκαιρης παρέμβασης.

Μια άλλη προσέγγιση είναι η ενημέρωση του κοινού σχετικά με τους κινδύνους που συνδέονται με τις εξάρσεις της Chrysaora hysoscella και η παροχή οδηγιών σχετικά με τον τρόπο αποφυγής της επαφής με μέδουσες κατά τη διάρκεια μιας έξαρσης. Αυτό μπορεί να περιλαμβάνει την τοποθέτηση προειδοποιητικών πινακίδων σε παραλίες και άλλες δημοφιλείς περιοχές, καθώς και την παροχή πληροφοριών για ασφαλείς πρακτικές κολύμβησης.