Έπειτα από αίτημα μας στις 22/9/2022 να μας αποσταλεί η μελέτη "Η επίδραση της θήρας στους πληθυσμούς των θηρεύσιμων και μη ειδών, ο έλεγχος της λαθροθηρίας και η διάρκεια των περιόδων θήρας" όπου είναι η κύρια μελέτη που αφορά για την έκδοση της ρυθμιστική θήρας 2022-2023 από την  Γενική Γραμματεία Δασών και το Τμήμα Θήρας της Δ/νσης Αισθητικών Δασών, σήμερα 26/9/2022 την παραλάβαμε στο email μας, και την αναρτούμε παρακάτω για να έχουν ελεύθερη πρόσβαση όλοι όσοι ενδιαφέρονται.

Όταν το πέταγμα μιας γερακίνας (Buteo buteo) για να τραφεί, στριφογυρνάει σε μια περιοχή ως και 3 ώρες αναγκάζει τα πτηνά να κρατήσουν μια σιωπή, όπου μπορούν να κάνουν βουτιά ανά περίπου 10-15 λεπτά για να κυνηγήσουν και να αρπάξουν ένα θήραμα. Κάποια πτηνά σπάνε αυτή την σιωπή με μερικά χαρακτηριστικά σύντομα κελαηδήματα όπου προειδοποιούν τα άλλα πτηνά ότι υπάρχει θηρευτής στους αιθέρες (όπως υποδεικνύουν αρκετές μελέτες, όπως π.χ. Ramírez-Santos, P., Enríquez, P. L. , Vázquez-Pérez, J. R. , & Rangel-Salazar, J. L.  (2018). Bird Behaviour during Prey-Predator Interaction in a Tropical Forest in México. In  (Ed.), Owls. IntechOpen. https://doi.org/10.5772/intechopen.82882).

Όπως έχουμε παρατηρήσει όταν αυτό γίνεται καθημερινά, τα πτηνά αναπτύσσουν ένα διαφορετικό μοτίβο συμπεριφοράς, αλλάζοντας τις συνήθειες τους στις ώρες που θα τραφούν, θα κοινωνικοποιηθούν και θα παραμείνουν ενεργά. Αυτή η αλλαγή συμπεριφοράς των πτηνών επηρεάζει άμεσα και τα υπόλοιπα ζώα στο ίδιο μοτίβο συμπεριφοράς που εξηγήθηκε παραπάνω.

Τα ζώα έχοντας μόνιμα έναν θηρευτή τους στην περιοχή τους αλλάζουν ακόμα και τον τρόπο αναπαραγωγής και τον τρόπο όπου θα κυνηγήσουν για να τραφούν ή για να βρουν και να φτιάξουν μια φωλιά. 

Τώρα με την νέα ΚΥΑ ΥΠΕΝ/ΔΔΔ/89961/2915/28.09.2021 (Β΄ 4574) Ρύθμιση θεμάτων για τη χρησιμοποίηση θηρευτικών ιεράκων για τη Θήρα με την παρουσία ή μη κυνηγετικού σκύλου και για τη χρησιμοποίηση εκπαιδευμένων ιεράκων για τη ρύθμιση πληθυσμών ειδών της πανίδας στο φυσικό και αστικό περιβάλλον, σύμφωνα με την παρ. 5 του άρθρου 130 του ν. 4685/2020, όπου ενεργοποιήθηκε η ιερακοθηρία στην Ελλάδα προσθέτει έναν ακόμα νέο παράγοντα στρες στα άγρια ζώα λόγω:

1. Τα αρπακτικά πτηνά των γερακάρηδων θα πετάνε πολλές ώρες σε μια περιοχή, όπου το συνεχόμενο στρες σε κάποια είδη ζώων μπορεί να είναι ζημιογόνο σε μια περιοχή αλλάζοντας το μοτίβο συμπεριφοράς αυτών των ειδών άγριων ζώων.
   
   
2. Κάποια είδη αρπακτικών θα είναι ξενικά είδη στην Ελλάδα όπου τα υπόλοιπα ζώα δεν θα τα αναγνωρίζουν.
   
   

Επίσης είναι πολύ σημαντικό να σημειώσουμε πως θα δημιουργηθούν και άλλα σημαντικά προβλήματα με προστατευόμενα είδη και περιοχές που απαγορεύεται η θήρα: 

1. Τα αρπακτικά είδη μπορούν και θα σκοτώνουν και είδη τα οποία δεν επιτρέπονται από την νομοθεσία. Δεν υπάρχει κανένας απολύτως έλεγχος για το ποίο είδος μπορεί να σκοτώσει ένα αρπακτικό των γερακάρηδων - έχουν καταγραφεί σε άλλες χώρες να σκοτώνουν αγριόγιδα, λύκους, τσακάλια και άλλα είδη που στην Ελλάδα είναι προστατευόμενα και απαγορεύεται η θήρα τους, το οποίο βεβαίως εξαρτάται πάντα από το είδος αρπακτικού - ενώ ταυτόχρονα δεν μπορεί να ελεγχθεί σε καμία περίπτωση ούτε σε ποια περιοχή θα μπουν τα αρπακτικά των γερακάρηδων για να κυνηγήσουν (όπως π.χ. Καταφύγια Άγριας Ζωής όπου απαγορεύεται η θήρα).
   ​
2. Κάποια είδη είναι ξενικά, όπως το Parabuteo unicinctus, και μελέτες (όπως π.χ. αυτή: https://www.researchgate.net/publication/279025916_Hunting_the_unexpected_Harris's_Hawks_Parabuteo_unicinctus_preying_on_bats_in_a_Neotropical_megacity) δείχνουν πως το σκάνε από τους λεγόμενους γερακάρηδες και τρώνε είδη νυχτεριδών (εδώ να σημειώσουμε πως στην Ελλάδα ότι όλες οι νυχτερίδες είναι προστατευόμενα είδη, είτε από την Ευρωπαϊκή Οδηγία για τους Οικοτόπους, είτε με διεθνείς συμβάσεις).
   
   
3. Με την ιερακοθηρία δεν θα μειωθεί το κυνήγι σε μία περιοχή - δεν θα σταματήσουν να υπάρχουν κυνηγοί - αλλά θα προσθέσει έναν ακόμα παράγοντα πίεσης στα οικοσυστήματα και στην επιβίωση άγριων ζώων, μόνο για το χόμπι λίγων ανθρώπων.

Για αυτούς τους λόγους και όχι μόνο η ιερακοθηρία δεν θα έπρεπε να επιτραπεί για κανέναν λόγο στην Ελλάδα και να αποσυρθεί άμεσα η ΚΥΑ ΥΠΕΝ/ΔΔΔ/89961/2915/28.09.2021 (Β΄ 4574).

Όσο αφορά την κατανόηση της πολύπλοκης συμπεριφοράς των ειδών είναι αδύνατον να την γνωρίζουν γερακάρηδες από πριν ειδικά έτσι και είναι άτομα τα οποία δεν έχουν παρακολουθήσει μαθήματα και τάξεις πανεπιστημίων που ασχολούνται με Wildlife Behavior και Wildlife Conservation.

Στείλαμε αίτημα στις 22/9/2022 προς την Γενική Γραμματεία Δασών και το Τμήμα Θήρας της Δ/νσης Αισθητικών Δασών να μας δώσουν την επιστημονική μελέτη "Η επίδραση της θήρας στους πληθυσμούς των θηρεύσιμων και μη ειδών, ο έλεγχος της λαθροθηρίας και η διάρκεια των περιόδων θήρας", η οποία "υποτίθεται" είναι η  επικαιροποιημένη μελέτη σχετικά με τα είδη που θηρεύονται και πάνω σε αυτή βασίζεται η ρυθμιστική θήρας που βγήκε φέτος.

Το αίτημα μας:

Παρακαλώ να μας αποστελθεί η επιστημονική μελέτη που έχετε λάβει με τίτλο:
"Η επίδραση της θήρας στους πληθυσμούς των θηρεύσιμων και μη ειδών, ο έλεγχος της λαθροθηρίας και η διάρκεια των περιόδων θήρας", από το 20-06-2022 έγγραφο του (Α.Π. Εισερχ. υπό στοιχεία ΥΠΕΝ/ΔΔΔ/68024/2177-01/7/2022), όπως ορίζεται μέσα στην απόφαση με Αριθμό ΥΠΕΝ/ΔΔΔ/80188/2575 - Ρυθμίσεις θήρας για την κυνηγετική περίοδο 2022 - 2023.

Μπορεί οι κυνηγοί να πανηγυρίζουν για τη νίκη τους μετά την προσφυγή της ΠΦΠΟ πέρσι (σ.σ. στις 26/10/2021) κατά της «Ρυθμίσεις θήρας για την κυνηγετική περίοδο 2021-2022», αλλά η καθυστέρηση της απόφασης ακύρωσε αρκετά από τα αιτήματα διότι η συζήτηση έγινε εμπροθέσμως (ενόψει της αναστολής των δικονομικών προθεσμιών λόγω δικαστικών διακοπών) και κάποια θέματα είχαν παρέλθει, και όπως ήταν φυσικό ακυρώθηκαν από μόνα τους.

Ενώ χαρακτηριστικό σημάδι είναι ότι το Συμβούλιο της Επικρατείας δεν αποδέχτηκε ούτε ένα από τα  επιχειρήματα που χρησιμοποίησε η Π.Φ.Π.Ο. για να προσβάλει την Ρυθμιστική Απόφαση του Υπουργείου Περιβάλλοντος για το κυνήγι, παρουσιάζοντας και μελέτες και αυτό μας βάζει σε μεγάλη υποψία για το πως κινήθηκαν τα νήματα σε αυτή την υπόθεση, που δυστυχώς δεν μπορούμε να αποδείξουμε.

Μπορεί να είναι μια ήττα για τον αντικυνηγετικό κόσμο (σε αυτούς που δεν θέλουμε κυνήγι), αλλά όχι το τέλος αυτής της διαμάχης για να βρούμε το δίκαιο μας. Κάποιες προσφυγές θα τις κερδίσουμε και κάποιες θα τις χάσουμε, έτσι είναι η ροή της ζωής!

Όμως αυτή η ήττα μας δίνει ένα πάτημα, ότι πρέπει να οργανωθούμε καλύτερα, να δουλέψουμε ακόμα περισσότερο, να ανανεώσουμε δυναμικά τους τρόπους προσφυγών και διαμαχών, όπως και να υπάρχει ακόμα πιο σοβαρή τεκμηρίωση των λεγόμενων μας.

​Σε έναν κόσμο όπου υποφέρουν τα άγρια ζώα για ένα χόμπι, το κυνήγι δεν έχει θέση.

Αυτό που συμβαίνει είναι τραγελαφικό. Έχουμε σε κάποιες περιοχές (όχι σε όλη) στην Ελλάδα μια αύξηση του πληθυσμού των αγριόχοιρων, με κάποιες περιοχές να έχουν υβρίδια και με άλλες όχι.

Και δίνουν όλη την διαχείριση ενός είδους (σ.σ. του αγριόχοιρου) σε ένα εργαλείο - το κυνήγι. Όπως κανείς δεν θα μπορούσε να χτίσει ένα σπίτι μόνο με ένα και μοναδικό εργαλείο (π.χ. μυστρί), έτσι και ο έλεγχος ενός πληθυσμού ζώου δεν πρόκειται να επιτευχθεί αν βασιστεί σε ένα και μοναδικό εργαλείο διαχείρισης*, και μάλιστα στο κυνήγι που είναι το τελευταίο στην λίστα των εργαλείων που θα έπρεπε να χρησιμοποιηθεί έτσι και δεν υπάρχουν άλλες λύσεις σε μια περιοχή (για καμία περίπτωση κάθετα μέτρα σε όλη την Ελλάδα όπως συμβαίνει τώρα).

Γιατί όμως θα αποτύχει;

• Γιατί μεγάλωσαν την κυνηγετική περίοδο που θα επιτρέπει στους κυνηγούς να σκοτώνουν περισσότερους αγριόχοιρους, και ταυτόχρονα και εκτός κυνηγετικής περιόδους μπορούν ειδικά συνεργεία να τους θηρεύσουν. Όμως αυτό αναγκάζει τους αγριόχοιρους να λειτουργούν στο predator mode, το οποίο τους θέτει σε λειτουργία επαγρύπνησης ότι υπάρχουν θηρευτές και θα αλλάξει την συμπεριφορά τους. Έτσι θα προσπαθούν άλλες ώρες της ημέρες να τρέφονται, μεγαλύτερες μετακινήσεις από μια περιοχή σε μια άλλη και θα προσπαθούν να αναπαραχθούν περισσότερο και πιο γρήγορα (το ίδιο έχει συμβεί και σε άλλες χώρες με όσα γνωρίζουμε για την διαχείριση ειδών - conservation). 
  
  
• Γιατί δεν υπάρχει πραγματική μελέτη για τους αγριόχοιρους, και οι μελέτες** των κυνηγετικών ομοσπονδιών είναι εικονική, χωρίς να υπάρχουν μελέτες εκτός κυνηγετικών ομοσπονδιών ανεξάρτητες, χωρίς να μελετούνται συνεχώς οι αγριόχοιροι στο πεδίο, και όχι μόνο για την καταμέτρηση πληθυσμών αλλά και φαινόμενα συμπεριφοράς και πως αλλάζουν. Χωρίς τοπικές μελέτες ανά κάθε περιοχή που φαίνεται να υπάρχει πρόβλημα (π.χ. Θεσσαλικός Κάμπος) με την πληθυσμιακή αύξηση του είδους, χωρίς μελέτες που να ορίζουν το ποσοστό του πληθυσμού αγριόχοιρων που μπορεί η εκάστοτε περιοχή να έχει χωρίς να δημιουργεί προβλήματα σε χλωρίδα, πανίδα, καλλιέργειες, και άλλες ανθρώπινες αλληλεπιδράσεις. Με το να μην υπάρχουν τέτοιες μελέτες ποτέ δεν θα έχουμε έναν υγιή πληθυσμό αγριόχοιρων σε διάφορες περιοχές και το μόνο που θα επιτυγχάνεται θα είναι η ανεξάρτητη θήρα του είδους, χωρίς να κλείνουν κάποιες περιοχές για το κυνήγι άμα το ποσοστό του πληθυσμού είναι σε κανονικά ή ελλειπή νούμερα στην εκάστοτε περιοχή, ή αύξηση θήρας ή άλλων τρόπων διαχείρισης ενός πληθυσμού αν είναι σε υπερπληθυσμό ή δημιουργούν προβλήματα αλληλεπίδρασης με ανθρώπους-καλλιέργειες-άλλα είδη πανίδας και χλωρίδας. 
  
  
• Γιατί απλώς παίρνουν οριζόντια μέτρα για όλη την χώρα και δεν έχει ακουστεί καμία άλλη πρόταση πέρα από των κυνηγών, η οποία είναι λανθασμένη από όλες τις πλευρές. Και με αυτό τον τρόπο ακόμα και η θήρα να θεωρήσουμε ότι θα είναι το πρωτεύον κλειδί για την μείωση του πληθυσμού των αγριόχοιρων, δεν γίνεται στοχευμένη θήρα*** μόνο στις περιοχές που πρέπει ή σε συνδυασμό με το γένος (αρσενικό ή θηλυκό) και την κατάλληλη περίοδο.

* Η θήρα δεν είναι διαχείριση, αλλά είναι ένα από τα πολλά εργαλεία διαχείρισης ειδών παγκοσμίως.
** Οι μελέτες των κυνηγετικών ομοσπονδιών και της κυνηγετικής συνομοσπονδίας γράφονται πάντα με τέτοιο τρόπο ώστε να μην αποδεικνύουν ούτε ένα αρνητικό θέμα πάνω στην μελέτη, σαν να πηγαίνουν όλα ρόδινα. 
*** Η στοχευμένη θήρα είναι πολύ συγκεκριμένη και χρησιμοποιείται παγκοσμίως, όταν πρέπει να μειωθεί ο πληθυσμός γιατί δημιουργεί σημαντικά προβλήματα επιβίωσης πολλών ειδών άγριας ζωής και χλωρίδας, και σημαντικές συγκρούσεις με ανθρώπινες δραστηριότητες. Αλλά είναι για περιορισμένες περιοχές και περιορισμένη χρονική διάρκεια, όπως και για συγκεκριμένο αριθμό που θα πρέπει να μειωθεί το είδος, χωρίς όμως η θήρα να συνεχίζεται σε αυτές τις περιοχές ούτε καν σαν απλή δραστηριότητα.

Ελεύθερη μετάφραση από το άρθρο της Nina Copleston.
​​
Καθώς βαδίζαμε προς το καλοκαίρι, τα αρπακτικά πετούσαν (ή όχι) σε αξιοθέατα σε όλο το Ηνωμένο Βασίλειο και τα κέντρα γερακιών/αρπακτικών πτηνών γέμιζαν από τους επισκέπτες. Η κυβέρνηση, και μεγάλο μέρος του κοινού, βλέπουν το γεράκι ως ένα πλούσιο νήμα στην ιστορία μας που πρέπει να διατηρηθεί. Πράγματι, η UNESCO ισχυρίζεται ότι το γεράκι είναι ένα σημαντικό κομμάτι της ανθρώπινης κληρονομιάς. Ωστόσο, η DEFRA αμφισβητεί εάν το δέσιμο των πτηνών - η πράξη της στερέωσης δερμάτινων ιμάντων στο πόδι ενός πουλιού και στη συνέχεια σε ένα λουρί ώστε το πουλί να μην μπορεί να πετάξει, κάτι που συνηθίζεται στο γεράκι - πρέπει να απαγορευτεί. Αυτό ανοίγει ένα μεγαλύτερο ερώτημα - είναι το γεράκι μια παράδοση που υπερασπίζεται τα αρπακτικά πουλιά που πρέπει να επιτραπεί να συνεχίσουν και να ευδοκιμήσουν ή είναι αυτή η πρακτική της διατήρησης πουλιών και της χρήσης τους σε μεγάλο βαθμό για ψυχαγωγικούς σκοπούς, ξεπερασμένη και ανήθικη;

Η προέλευση του γερακιού βρίσκεται ήδη από το 2000 π.Χ., στη Δυτική Ασία - και γενικά γίνεται κατανοητή ως μια δραστηριότητα κατά την οποία ένας γεράκι εκπαιδεύει ένα αρπακτικό πουλί για να κυνηγήσει «quarry» - μια άλλη λέξη για το θήραμα - ή μικρά ζώα. Για πολλά χρόνια, αυτό γινόταν για να εξασφαλίσει ο ίδιος ο ιερακοθήρας ένα γεύμα, αλλά υιοθετήθηκαν διαφορετικές έννοιες και χαρακτηριστικά καθώς το «άθλημα» περνούσε στους αιώνες. Μερικοί μάλιστα νομίζουν την ιερακοθηρία «το παλαιότερο άθλημα όλων των εποχών» – το οποίο φαίνεται σημαντικό. Εάν προσπαθούμε να απομακρυνθούμε από τη χρήση ζώων στον αθλητισμό (π.χ. κυνήγι), και είναι αποδεκτό ότι η ιερακοθηρία είναι άθλημα, η ιερακοθηρία δεν είναι ανοιχτή στις ίδιες κριτικές;

Είναι παράνομο να λαμβάνονται πτηνά από τη φύση για ιερακοτροφία και ιερακοθηρία; Πρέπει να γεννηθούν και να μεγαλώσουν αιχμάλωτα; The Wildlife and Countryside Act 1981, ορίζει ότι τα άγρια ​​πτηνά, τα αυγά και οι φωλιές τους προστατεύονται από το νόμο. Ωστόσο, οι πρόσφατες αποφάσεις της Natural England επέτρεψαν τη λήψη αυγών Πετρίτη από γερακάρηδες, για να συνεχιστεί η παράδοση της ιερακοτροφίας και ιερακοθηρίας. Ισχυρίζονται ότι αυτό είναι αποδεκτό επειδή αυτά τα πουλιά έχουν μια πράσινη κατάσταση, επομένως δεν απειλούνται με εξαφάνιση και ότι πρέπει να λαμβάνονται μόνο αυγά που διαφορετικά δεν θα επιζούσαν στη φύση. Δεδομένου ότι το RSPB προειδοποιεί για την κλοπή αυγών πετρίτη από γερακάρηδες –αυτή η νέα απόφαση φαίνεται ενδιαφέρουσα– φέρνει στο προσκήνιο μια πρακτική για τη μείωση της παράνομης δραστηριότητας ή απλώς επιδοκιμάζει τη λήψη; Ένας άλλος λόγος που χρησιμοποιεί το Natural England για να δικαιολογήσει αυτή τη νέα απόφαση είναι ότι επί του παρόντος, τα αιχμάλωτα αρπακτικά πτηνά δεν μπορούν να αποδειχθούν ότι είναι βρετανικά λόγω κακής τεκμηρίωσης - και έτσι η έναρξη της λήψης αυγών πετρίτη από τη φύση θα επέτρεπε ένα νέο κύμα τεκμηρίωσης και διατήρησης αιχμάλωτων Βρετανικών πουλιών. Πράγματι, η Natural England και η DEFRA δηλώνουν: «Διατίθενται άδειες για ενοχλήσεις ή βλάβες πτηνών για περιορισμένο αριθμό λόγων που περιλαμβάνουν […] το γεράκι». Λέμε ότι είναι αποδεκτό να ενοχλείς ή να βλάπτεις ένα πουλί, μόνο και μόνο για να συνεχίσεις μια παράδοση;​

Στα κέντρα αρπακτικών πτηνών στο Ηνωμένο Βασίλειο, ή με άλλα λόγια, στους ζωολογικούς κήπους - δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτά τα πουλιά χρησιμοποιούνται για ψυχαγωγικούς σκοπούς. Στην έκθεση Freedom for Animals, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι τα πουλιά έμειναν έξω στον ήλιο δεμένα για ώρες κάθε φορά, με κακές συνθήκες διαβίωσης, περιορισμένο εμπλουτισμό ή πρόσβαση σε καθαρό νερό και χωρίς καταφύγια. Μερικά πουλιά σπάνια πετούσαν, αλλά αντ' αυτού είναι δεμένα στην πέρκα τους όλη την ημέρα, και ακόμη και εκείνα που πετούσαν ήταν κατά μέσο όρο για περίπου έντεκα λεπτά. Πράγματι, όσοι υποστηρίζουν το δέσιμο τους θα πουν ότι αυτό επιτρέπει στα αιχμάλωτα πτηνά να πετούν – αλλά τα περισσότερα πουλιά σε αυτά τα κέντρα δεν μπορούν καν να το κάνουν αυτό. Το κίνητρο για τη διατήρηση αυτών των πουλιών είναι η ανθρώπινη ψυχαγωγία και το κέρδος.

Η πράξη της αποτύπωσης συμβολίζει αυτό. Τα νεαρά πουλιά παίρνονται από τις μητέρες τους λίγο πριν ή αμέσως μετά τη γέννηση, έτσι ώστε το πρώτο ζωντανό πλάσμα που βλέπουν να είναι άνθρωπος. Στη συνέχεια, τα πουλιά συνδέονται με τον ανθρώπινο εκπαιδευτή τους και ακολουθούν τα πρότυπα συμπεριφοράς τους, πιστεύοντας ότι οι άνθρωποι είναι άλλα μέλη του είδους τους. Απογοητευτικά, αυτό σημαίνει ότι δεν αναγνωρίζουν άλλα πουλιά ως δικό τους είδος και μπορεί να γίνουν επιθετικά, οδηγώντας σε τραυματισμούς. Αυτό είναι ξεκάθαρη χειραγώγηση ενός ζώου, για την προώθηση των ανθρώπινων συμφερόντων. Στη συνέχεια, τα πουλιά θα χρησιμοποιηθούν για να πηδήξουν στα κεφάλια των ανθρώπων σε παραστάσεις, να τραβήξουν selfies και ακόμη και να τα χειριστούν άνθρωποι. Πολλοί ζωολογικοί κήποι διαπιστώθηκε ότι αφήνουν τους ανθρώπους να αγγίζουν κουκουβάγιες - παρά τη σαφή απόφαση να μην το κάνουν, το άγχος που προκαλεί αυτό στο ζώο και τη ζημιά που μπορεί να προκαλέσει στα φτερά τους.

Μια άλλη κοινή κριτική είναι ότι οι γερακάρηδες λιμοκτονούν τα πουλιά τους ώστε να πετάξουν πίσω τα γεράκια για φαγητό - αντί να δραπετεύσουν στη φύση. Σε μια μυστική έρευνα, ένας εκπαιδευτής πουλιών είπε ότι τελικά τα πουλιά λιμοκτονούν έως ότου «η όρεξή τους ξεπεράσει τον φόβο». Οι γερακάρη δες ισχυρίζονται ότι δεν λιμοκτονούν τα πουλιά τους, αλλά ότι τα πουλιά έχουν το βέλτιστο βάρος πτήσης που πρέπει να διατηρηθεί για τη δική τους ευημερία – και ότι αν είναι πολύ βαριά, μπορεί να στηρίζονται σε ένα δέντρο ή ένα κτίριο, σε κίνδυνο από τα στοιχεία και αρπακτικά.

​Έξω από το περιβάλλον ενός ζωολογικού κήπου, σε παραστάσεις γερακιών που λαμβάνουν χώρα σε χώρους όπως εκθέσεις, ίσως αυτή η σκληρότητα να μην είναι τόσο εμφανής. Πρακτικές όπως το να βάζεις κουκούλα στα μάτια ενός πουλιού μπορεί να θεωρηθούν σκληρές από έναν παρατηρητή - αλλά θα μπορούσε να υποστηριχθεί από τον γερακάρη ότι είναι πιο ευγενικός με το πουλί. Ισχυρίζονται ότι η κουκούλα σημαίνει ότι το πουλί δεν κατακλύζεται/φοβάται από αυτό που μπορεί να δει (πλήθος, κίνηση, πολλή αισθητηριακή διέγερση) και ότι επιτρέπει στο πουλί να παραμείνει σε εγρήγορση όταν το γεράκι θέλει να πετάξει ή να ανταποκριθεί. Σίγουρα, εάν χρειάζεται μια κουκούλα για να διασφαλιστεί ότι ένα πουλί κατακλύζεται από πλήθη – γεννά το ερώτημα εάν ένα πουλί πρέπει να βρίσκεται σε ένα περιβάλλον, σε μια ανεπίσημη σκηνή, περιτριγυρισμένο από πλήθη αρχικά;

Επιπλέον, οι γερακάρηδες υποστηρίζουν ότι η πρόσδεση είναι απαραίτητη για την ευημερία ενός πουλιού. Η εναλλακτική λύση, το «free lofting» σε ένα κλουβί, υποστηρίζεται ότι θέτει σε κίνδυνο ένα πουλί - καθώς μπορεί να πετάξει μέσα στο πλέγμα και να τραυματιστεί. Η πρόσδεση σημαίνει ότι ένα γεράκι μπορεί να μετακινήσει ένα πουλί ανάλογα με τις ανάγκες του - στον ήλιο, μακριά από τα πλήθη, στη σκιά - αντί να χρειάζεται να ζει σε μια στατική θέση σε ένα κλουβί/κλειστό περιβάλλον. Πράγματι, οι γερακάρηδες τονίζουν τη σημασία ενός πουλιού να λαμβάνει βιταμίνη D όταν κάθεται στο φως του ήλιου - αλλά η πραγματικότητα, όπως φαίνεται στους ζωολογικούς κήπους, είναι ότι τα πουλιά αφήνονται συχνά για ώρες στη ζέστη. Επιπρόσθετα, υποστηρίζουν ότι αυτά τα πουλιά δεν θα πετούσαν καν τόσο πολύ στην άγρια ​​φύση – οπότε το να τα δένουν το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας δεν διαφέρει. Οι γερακάρηδες ισχυρίζονται ότι τα πουλιά πετυχαίνουν μια καλή συμφωνία ζώντας μαζί τους - έχουν εγγυημένη τροφή, καταφύγιο και προστασία από τα αρπακτικά - και ότι καθώς το κύριο κίνητρό τους για να πετάξουν θα ήταν να βρουν τροφή, δεν αισθάνονται την ανάγκη να πετάξουν σε αιχμαλωσία γιατί ήδη τους παρέχεται τροφή. Υπάρχει αυτή η ιδέα ότι δεν πρέπει να ανθρωπομορφοποιούμε τα αρπακτικά πουλιά με τις δικές μας εξιδανικευμένες ιδέες για το τι σημαίνει πέταγμα - συνώνυμα το πέταγμα των πτηνών με την αυτονομία, την ανεξαρτησία και την ελευθερία - αλλά ίσως αυτό είναι καθαρά επειδή βλέπουμε το πέταγμα τους μέσα από τα ανθρώπινα γυαλιά μας. Βασικά, το βάρος του επιχειρήματος των γερακάρηδων είναι ότι οι γερακάρηδες γνωρίζουν τα πουλιά τους, και η καλύτερη πρακτική - και επομένως οποιαδήποτε ιδέα αμφισβήτησης αυτών των παραδόσεων που υπάρχουν εδώ και χιλιετίες - είναι γελοία.

Αν και είναι απολύτως αλήθεια ότι δεν πρέπει να ανθρωπομορφοποιούμε τα αρπακτικά πουλιά, είναι δύσκολο να αποδεχθούμε ότι η ζωή ενός πουλιού πρέπει να περιορίζεται σε πρακτικές ιερακοτροφίας. Ενώ τα πτηνά που χρησιμοποιούνται στην ιερακοτροφία έχουν εκτραφεί σε αιχμαλωσία, «αυτά τα ζώα δεν έχουν αλλάξει σημαντικά από τα άγρια στοιχεία τους και εξακολουθούν να έχουν όλα τα φυσικά ένστικτα και συμπεριφορές τους» – είναι πραγματικά ηθικό να περιορίσουμε αυτά τα ένστικτα, κάτι περισσότερο από το όνομα της παράδοσης, ανθρώπινη ψυχαγωγία και κέρδους;

Μπορεί να υπάρχουν ευγενικοί, καλοπροαίρετοι και καλόκαρδοι γερακάρηδες που θέλουν το καλύτερο για τα πουλιά τους. Αλλά το «θέλοντας το καλύτερο» για αυτά τα πουλιά παγιδεύεται σε ένα πλαίσιο όπου οι ανάγκες των πουλιών δεν ήταν ποτέ πρώτες – η ιερακοτροφία και η ιερακοθηρία πάντα προοριζόταν για την προώθηση των ανθρώπινων συμφερόντων. Με τον ίδιο τρόπο είναι ανήθικο για σκύλους και γάτες να συνεχίζουν να εκτρέφονται, προς όφελος των ανθρώπων, σίγουρα πρέπει να είναι ανήθικο για τα πουλιά να συνεχίζουν να εκτρέφονται για να παραμένουν σε αιχμαλωσία. Αυτά δεν είναι καταφύγια, που διασώζουν τραυματισμένα πουλιά με την ελπίδα να τα επιστρέψουν στην άγρια φύση. Αυτά είναι συστήματα που εκτρέφουν πτηνά αποκλειστικά και μόνο για να ζήσουν τη ζωή τους περιορισμένα από ανθρώπινους κανόνες και με κίνητρα από ανθρώπινους στόχους. Ίσως ανθρωπομορφοποιούμε την ιδέα ενός πουλιού εν πτήσει – αλλά φαίνεται πιο αμφισβητήσιμο, σίγουρα, να υποθέσουμε ότι μόνο και μόνο επειδή δεν μπορούμε να εγγυηθούμε την πτήση ενός πουλιού σημαίνει την ελευθερία ενός πουλιού – θα πρέπει να είναι δεμένα σε μια θέση για τη ζωή τους.

«Μετά από δεκαετίες δίνεται οριστική λύση στο ζήτημα των ΜΚΟ που δραστηριοποιούνται στην περίθαλψη και τη φροντίδα ειδών άγριας πανίδας. Βρίσκονταν σε καθεστώς “γκρίζων ζωνών”, αλλά τώρα πια έχουν τη δυνατότητα να αδειοδοτηθούν, για να μπορούν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στον αγώνα για την προστασία της βιοποικιλότητας», αναφέρει σε ανακοίνωσή του το Υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας.

Όπου με την ΚΥΑ με αριθμό ΥΠΕΝ/ΔΔΔ/88658/2929 ορίζουν τα κριτήρια και την διαδικασία αναγνώρισης και εποπτείας Κέντρων Περίθαλψης (ΚΕ.Π.Ε.Α.Π.) και Σταθμών Πρώτων Βοηθειών Ειδών της Άγριας Πανίδας (Σ.Π.Β.Ε.Α.Π.).

Έχει κινηθεί διαδικασία επί παραβάσει* κατά της Ελλάδας, καθώς η χώρα:

•  δεν εκπόνησε ούτε εφάρμοσε έως τις 13 Ιουλίου 2019 ενιαίο σχέδιο δράσης ή σειρά σχεδίων δράσης που πληρούν τις απαιτήσεις που ορίζονται στο άρθρο 13 του κανονισμού για τα ξένα χωροκατακτητικά είδη και δεν το/τα υπέβαλε εγκαίρως στην Επιτροπή.
• δεν έθεσε σε εφαρμογή ούτε ενέταξε στο ήδη υπάρχον σύστημά της, σύστημα επιτήρησης των χωροκατακτητικών ξένων ειδών ενωσιακού ενδιαφέροντος, διαδικασίες παρακολούθησης ή άλλες διαδικασίες με σκοπό την αποτροπή της εξάπλωσης χωροκατακτητικών ξένων ειδών στην ΕΕ έως τις 13 Ιανουαρίου 2018, όπως προβλέπεται στο άρθρο 14 παράγραφος 1 του κανονισμού.
• αθέτησε την υποχρέωση που υπέχει βάσει του άρθρου 15 παράγραφος 1 να εγκαταστήσει πλήρως λειτουργικές δομές για τη διενέργεια των επίσημων ελέγχων οι οποίοι είναι απαραίτητοι για την αποτροπή της εκούσιας εισαγωγής χωροκατακτητικών ξένων ειδών ενωσιακού ενδιαφέροντος στην ΕΕ** . 

* Προστασία της βιοποικιλότητας (europa.eu).
** Πρόσφατα δημοσιεύθηκε κοινή υπουργική απόφαση με τίτλο: «Μέτρα εφαρμογής του Κανονισμού (ΕΕ) αριθ. 1143/2014 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 22ας Οκτωβρίου 2014 για την πρόληψη και διαχείριση της εισαγωγής και εξάπλωσης χωροκατακτητικών ξένων ειδών». Η ΚΥΑ δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ 5697/Β/7-12-2021. Τα άρθρα 2 και 8 της ΚΥΑ επιλύουν τις υποχρεώσεις που υπέχει η χώρα βάσει του άρθρου 15 παράγραφος 1 του κανονισμού.

Διαβάστε όλη την έκθεση (55 σελίδες) παρακάτω.

Δύο νέα είδη σκορπιών προστέθηκαν πλέον στα ήδη 34 γνωστά της χώρας μας. Τα νέα αυτά είδη είναι ενδημικά και ζουν αποκλειστικά και μόνο σε δυο ελληνικά νησιά: τη Σκύρο και την Άνδρο. Η σχετική ανακάλυψη κρίνεται ως ιδιαίτερα ενθαρρυντική για τους επιστήμονες, καθώς όπως τονίζει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο καθηγητής Άρης Παρμακέλης, πρόεδρος του Τμήματος Βιολογίας και μέλος της επιστημονικής ομάδας που για δεκαετίες τώρα μελετά τη βιοποικιλότητα της Ελλάδας: «Η ανακάλυψη των νέων ειδών δημιουργεί μια αίσθηση ανακούφισης και προκαλεί την αισιόδοξη άποψη ότι ίσως τελικά προλαβαίνουμε να πάρουμε μέτρα σχετικά με το δίδυμο της κρίσης κλιματικής αλλαγής και βιοποικιλότητας, μιας και η ζωή με την ευρηματικότητα της, συνεχίζει να αντιστέκεται στον παραλογισμό μας».

Ειδικότερα, η σχετική δημοσίευση έγινε από διεθνή επιστημονική ομάδα με τη συμμετοχή επιστημόνων από τις ΗΠΑ, την Ιταλία και την Ελλάδα.

Τα δύο νέα είδη σκορπιών ανήκουν στο γένος Euscorpius της οικογένειας Euscorpiidae μίας εκ των τριών οικογενειών σκορπιών που εξαπλώνονται στην Ελλάδα.

Όπως έγινε γνωστό, τα νέα είδη ονομάστηκαν προς τιμήν των επιστημόνων που συνέλεξαν τους σκορπιούς στην Άνδρο και τη Σκύρο. Euscorpius simaiakisi προς τιμήν του διδάκτορα κ. Σημαιάκη από το Πανεπιστήμιο Κρήτης και Euscorpius triantisi προς τιμήν του Αν. Καθηγητή και Διευθύνοντα Σύμβουλο του ΟΦΥΠΕΚΑ, κ. Τριάντη.

Όπως αναφέρουν χαρακτηριστικά στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο καθηγητής Παρμακέλης και η δρ Ιάσμη Στάθη, ερευνήτρια στο Πανεπιστήμιο Κρήτης και στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Κρήτης: «Είναι σημαντικό να ενισχυθεί περαιτέρω η έρευνα στη βιοποικιλότητα μέσα από χρηματοδοτήσεις εθνικών και ευρωπαϊκών δράσεων. Κατά τον τρόπο αυτό θα αναδειχθούν τα πρότυπα εξάπλωσης της βιοποικιλότητας στη χώρα μας και θα μπορέσουν να σχεδιαστούν δράσεις διαχειριστικές και αναπτυξιακές που θα λαμβάνουν υπ' όψιν τόσο την κλιματική κρίση όσο και την προστασία της βιοποικιλότητας που αποτελεί ευρωπαϊκή και εθνική υποχρέωση».

Εντυπωσιακό, μάλιστα, σύμφωνα με τους επιστήμονες, είναι το γεγονός ότι η έρευνα έχει αποκαλύψει δεκάδες νέα είδη σκορπιών στην Ελλάδα την τελευταία δεκαετία μιας και δέκα χρόνια πριν μόνο οχτώ είδη ήταν γνωστά.
Στην Ελλάδα, οι σκορπιοί ανήκουν σε τρεις οικογένειες και συγκεκριμένα στις Buthidae (1 είδος), Euscorpiidae (28 είδη) και Iuridae (7 είδη).

Σύμφωνα με την επιστημονική ομάδα: Δίχως καμία πλέον αμφιβολία, το ανθρώπινο είδος επηρεάζει ευρύτατα και με ταχύ ρυθμό τη λειτουργία της Βιόσφαιρας, σε τέτοιο βαθμό που δικαιολογείται η εισαγωγή μιας νέας γεωλογικής περιόδου, του Ανθρωπόκαινου. Το Ανθρωπόκαινο χαρακτηρίζεται από πρωτοφανή ρυθμό παγκόσμιων εξαφανίσεων και βιολογική ομογενοποίηση. Κατά το 2ο μισό του 20ου αιώνα ο ρυθμός εξαφάνισης των ειδών έφτασε σε πρωτοφανείς ρυθμούς στην ιστορία της Γης. Σήμερα η διατήρηση και προστασία της βιοποικιλότητας είναι μια παγκόσμια περιβαλλοντική πρόκληση.

Υπενθυμίζεται ότι όλοι οι σκορπιοί φέρουν δηλητήριο στο κεντρί. Το δηλητήριό τους είναι αρκετά ισχυρό και το κέντρισμά τους μπορεί να προκαλέσει από πολύ ήπια συμπτώματα, που εξαφανίζονται σύντομα, μέχρι σοβαρότερα όπως νέκρωση ιστών και σοβαρές αλλεργικές αντιδράσεις, ανάλογα με τον οργανισμό.

​Στην Ελλάδα παρότι δεν υπάρχουν σκορπιοί που να διαθέτουν θανατηφόρο δηλητήριο, έχουν αναφερθεί περιπτώσεις ακραίας συμπτωματολογίας μετά από κέντρισμα σκορπιού. Συνεπώς, επειδή οι σκορπιοί είναι άγρια ζώα καλό είναι να τους αποφεύγουμε.
​
*Στη φωτογραφία απεικονίζεται το είδος Iurus dekanum - Copyright: Απόστολος Τριχάς -NHMC

​Πηγή: greenagenda.gr