Ελεύθερη μετάφραση από το άρθρο της Nina Copleston.
​​
Καθώς βαδίζαμε προς το καλοκαίρι, τα αρπακτικά πετούσαν (ή όχι) σε αξιοθέατα σε όλο το Ηνωμένο Βασίλειο και τα κέντρα γερακιών/αρπακτικών πτηνών γέμιζαν από τους επισκέπτες. Η κυβέρνηση, και μεγάλο μέρος του κοινού, βλέπουν το γεράκι ως ένα πλούσιο νήμα στην ιστορία μας που πρέπει να διατηρηθεί. Πράγματι, η UNESCO ισχυρίζεται ότι το γεράκι είναι ένα σημαντικό κομμάτι της ανθρώπινης κληρονομιάς. Ωστόσο, η DEFRA αμφισβητεί εάν το δέσιμο των πτηνών - η πράξη της στερέωσης δερμάτινων ιμάντων στο πόδι ενός πουλιού και στη συνέχεια σε ένα λουρί ώστε το πουλί να μην μπορεί να πετάξει, κάτι που συνηθίζεται στο γεράκι - πρέπει να απαγορευτεί. Αυτό ανοίγει ένα μεγαλύτερο ερώτημα - είναι το γεράκι μια παράδοση που υπερασπίζεται τα αρπακτικά πουλιά που πρέπει να επιτραπεί να συνεχίσουν και να ευδοκιμήσουν ή είναι αυτή η πρακτική της διατήρησης πουλιών και της χρήσης τους σε μεγάλο βαθμό για ψυχαγωγικούς σκοπούς, ξεπερασμένη και ανήθικη;

Η προέλευση του γερακιού βρίσκεται ήδη από το 2000 π.Χ., στη Δυτική Ασία - και γενικά γίνεται κατανοητή ως μια δραστηριότητα κατά την οποία ένας γεράκι εκπαιδεύει ένα αρπακτικό πουλί για να κυνηγήσει «quarry» - μια άλλη λέξη για το θήραμα - ή μικρά ζώα. Για πολλά χρόνια, αυτό γινόταν για να εξασφαλίσει ο ίδιος ο ιερακοθήρας ένα γεύμα, αλλά υιοθετήθηκαν διαφορετικές έννοιες και χαρακτηριστικά καθώς το «άθλημα» περνούσε στους αιώνες. Μερικοί μάλιστα νομίζουν την ιερακοθηρία «το παλαιότερο άθλημα όλων των εποχών» – το οποίο φαίνεται σημαντικό. Εάν προσπαθούμε να απομακρυνθούμε από τη χρήση ζώων στον αθλητισμό (π.χ. κυνήγι), και είναι αποδεκτό ότι η ιερακοθηρία είναι άθλημα, η ιερακοθηρία δεν είναι ανοιχτή στις ίδιες κριτικές;

Είναι παράνομο να λαμβάνονται πτηνά από τη φύση για ιερακοτροφία και ιερακοθηρία; Πρέπει να γεννηθούν και να μεγαλώσουν αιχμάλωτα; The Wildlife and Countryside Act 1981, ορίζει ότι τα άγρια ​​πτηνά, τα αυγά και οι φωλιές τους προστατεύονται από το νόμο. Ωστόσο, οι πρόσφατες αποφάσεις της Natural England επέτρεψαν τη λήψη αυγών Πετρίτη από γερακάρηδες, για να συνεχιστεί η παράδοση της ιερακοτροφίας και ιερακοθηρίας. Ισχυρίζονται ότι αυτό είναι αποδεκτό επειδή αυτά τα πουλιά έχουν μια πράσινη κατάσταση, επομένως δεν απειλούνται με εξαφάνιση και ότι πρέπει να λαμβάνονται μόνο αυγά που διαφορετικά δεν θα επιζούσαν στη φύση. Δεδομένου ότι το RSPB προειδοποιεί για την κλοπή αυγών πετρίτη από γερακάρηδες –αυτή η νέα απόφαση φαίνεται ενδιαφέρουσα– φέρνει στο προσκήνιο μια πρακτική για τη μείωση της παράνομης δραστηριότητας ή απλώς επιδοκιμάζει τη λήψη; Ένας άλλος λόγος που χρησιμοποιεί το Natural England για να δικαιολογήσει αυτή τη νέα απόφαση είναι ότι επί του παρόντος, τα αιχμάλωτα αρπακτικά πτηνά δεν μπορούν να αποδειχθούν ότι είναι βρετανικά λόγω κακής τεκμηρίωσης - και έτσι η έναρξη της λήψης αυγών πετρίτη από τη φύση θα επέτρεπε ένα νέο κύμα τεκμηρίωσης και διατήρησης αιχμάλωτων Βρετανικών πουλιών. Πράγματι, η Natural England και η DEFRA δηλώνουν: «Διατίθενται άδειες για ενοχλήσεις ή βλάβες πτηνών για περιορισμένο αριθμό λόγων που περιλαμβάνουν […] το γεράκι». Λέμε ότι είναι αποδεκτό να ενοχλείς ή να βλάπτεις ένα πουλί, μόνο και μόνο για να συνεχίσεις μια παράδοση;​

Στα κέντρα αρπακτικών πτηνών στο Ηνωμένο Βασίλειο, ή με άλλα λόγια, στους ζωολογικούς κήπους - δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτά τα πουλιά χρησιμοποιούνται για ψυχαγωγικούς σκοπούς. Στην έκθεση Freedom for Animals, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι τα πουλιά έμειναν έξω στον ήλιο δεμένα για ώρες κάθε φορά, με κακές συνθήκες διαβίωσης, περιορισμένο εμπλουτισμό ή πρόσβαση σε καθαρό νερό και χωρίς καταφύγια. Μερικά πουλιά σπάνια πετούσαν, αλλά αντ' αυτού είναι δεμένα στην πέρκα τους όλη την ημέρα, και ακόμη και εκείνα που πετούσαν ήταν κατά μέσο όρο για περίπου έντεκα λεπτά. Πράγματι, όσοι υποστηρίζουν το δέσιμο τους θα πουν ότι αυτό επιτρέπει στα αιχμάλωτα πτηνά να πετούν – αλλά τα περισσότερα πουλιά σε αυτά τα κέντρα δεν μπορούν καν να το κάνουν αυτό. Το κίνητρο για τη διατήρηση αυτών των πουλιών είναι η ανθρώπινη ψυχαγωγία και το κέρδος.

Η πράξη της αποτύπωσης συμβολίζει αυτό. Τα νεαρά πουλιά παίρνονται από τις μητέρες τους λίγο πριν ή αμέσως μετά τη γέννηση, έτσι ώστε το πρώτο ζωντανό πλάσμα που βλέπουν να είναι άνθρωπος. Στη συνέχεια, τα πουλιά συνδέονται με τον ανθρώπινο εκπαιδευτή τους και ακολουθούν τα πρότυπα συμπεριφοράς τους, πιστεύοντας ότι οι άνθρωποι είναι άλλα μέλη του είδους τους. Απογοητευτικά, αυτό σημαίνει ότι δεν αναγνωρίζουν άλλα πουλιά ως δικό τους είδος και μπορεί να γίνουν επιθετικά, οδηγώντας σε τραυματισμούς. Αυτό είναι ξεκάθαρη χειραγώγηση ενός ζώου, για την προώθηση των ανθρώπινων συμφερόντων. Στη συνέχεια, τα πουλιά θα χρησιμοποιηθούν για να πηδήξουν στα κεφάλια των ανθρώπων σε παραστάσεις, να τραβήξουν selfies και ακόμη και να τα χειριστούν άνθρωποι. Πολλοί ζωολογικοί κήποι διαπιστώθηκε ότι αφήνουν τους ανθρώπους να αγγίζουν κουκουβάγιες - παρά τη σαφή απόφαση να μην το κάνουν, το άγχος που προκαλεί αυτό στο ζώο και τη ζημιά που μπορεί να προκαλέσει στα φτερά τους.

Μια άλλη κοινή κριτική είναι ότι οι γερακάρηδες λιμοκτονούν τα πουλιά τους ώστε να πετάξουν πίσω τα γεράκια για φαγητό - αντί να δραπετεύσουν στη φύση. Σε μια μυστική έρευνα, ένας εκπαιδευτής πουλιών είπε ότι τελικά τα πουλιά λιμοκτονούν έως ότου «η όρεξή τους ξεπεράσει τον φόβο». Οι γερακάρη δες ισχυρίζονται ότι δεν λιμοκτονούν τα πουλιά τους, αλλά ότι τα πουλιά έχουν το βέλτιστο βάρος πτήσης που πρέπει να διατηρηθεί για τη δική τους ευημερία – και ότι αν είναι πολύ βαριά, μπορεί να στηρίζονται σε ένα δέντρο ή ένα κτίριο, σε κίνδυνο από τα στοιχεία και αρπακτικά.

​Έξω από το περιβάλλον ενός ζωολογικού κήπου, σε παραστάσεις γερακιών που λαμβάνουν χώρα σε χώρους όπως εκθέσεις, ίσως αυτή η σκληρότητα να μην είναι τόσο εμφανής. Πρακτικές όπως το να βάζεις κουκούλα στα μάτια ενός πουλιού μπορεί να θεωρηθούν σκληρές από έναν παρατηρητή - αλλά θα μπορούσε να υποστηριχθεί από τον γερακάρη ότι είναι πιο ευγενικός με το πουλί. Ισχυρίζονται ότι η κουκούλα σημαίνει ότι το πουλί δεν κατακλύζεται/φοβάται από αυτό που μπορεί να δει (πλήθος, κίνηση, πολλή αισθητηριακή διέγερση) και ότι επιτρέπει στο πουλί να παραμείνει σε εγρήγορση όταν το γεράκι θέλει να πετάξει ή να ανταποκριθεί. Σίγουρα, εάν χρειάζεται μια κουκούλα για να διασφαλιστεί ότι ένα πουλί κατακλύζεται από πλήθη – γεννά το ερώτημα εάν ένα πουλί πρέπει να βρίσκεται σε ένα περιβάλλον, σε μια ανεπίσημη σκηνή, περιτριγυρισμένο από πλήθη αρχικά;

Επιπλέον, οι γερακάρηδες υποστηρίζουν ότι η πρόσδεση είναι απαραίτητη για την ευημερία ενός πουλιού. Η εναλλακτική λύση, το «free lofting» σε ένα κλουβί, υποστηρίζεται ότι θέτει σε κίνδυνο ένα πουλί - καθώς μπορεί να πετάξει μέσα στο πλέγμα και να τραυματιστεί. Η πρόσδεση σημαίνει ότι ένα γεράκι μπορεί να μετακινήσει ένα πουλί ανάλογα με τις ανάγκες του - στον ήλιο, μακριά από τα πλήθη, στη σκιά - αντί να χρειάζεται να ζει σε μια στατική θέση σε ένα κλουβί/κλειστό περιβάλλον. Πράγματι, οι γερακάρηδες τονίζουν τη σημασία ενός πουλιού να λαμβάνει βιταμίνη D όταν κάθεται στο φως του ήλιου - αλλά η πραγματικότητα, όπως φαίνεται στους ζωολογικούς κήπους, είναι ότι τα πουλιά αφήνονται συχνά για ώρες στη ζέστη. Επιπρόσθετα, υποστηρίζουν ότι αυτά τα πουλιά δεν θα πετούσαν καν τόσο πολύ στην άγρια ​​φύση – οπότε το να τα δένουν το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας δεν διαφέρει. Οι γερακάρηδες ισχυρίζονται ότι τα πουλιά πετυχαίνουν μια καλή συμφωνία ζώντας μαζί τους - έχουν εγγυημένη τροφή, καταφύγιο και προστασία από τα αρπακτικά - και ότι καθώς το κύριο κίνητρό τους για να πετάξουν θα ήταν να βρουν τροφή, δεν αισθάνονται την ανάγκη να πετάξουν σε αιχμαλωσία γιατί ήδη τους παρέχεται τροφή. Υπάρχει αυτή η ιδέα ότι δεν πρέπει να ανθρωπομορφοποιούμε τα αρπακτικά πουλιά με τις δικές μας εξιδανικευμένες ιδέες για το τι σημαίνει πέταγμα - συνώνυμα το πέταγμα των πτηνών με την αυτονομία, την ανεξαρτησία και την ελευθερία - αλλά ίσως αυτό είναι καθαρά επειδή βλέπουμε το πέταγμα τους μέσα από τα ανθρώπινα γυαλιά μας. Βασικά, το βάρος του επιχειρήματος των γερακάρηδων είναι ότι οι γερακάρηδες γνωρίζουν τα πουλιά τους, και η καλύτερη πρακτική - και επομένως οποιαδήποτε ιδέα αμφισβήτησης αυτών των παραδόσεων που υπάρχουν εδώ και χιλιετίες - είναι γελοία.

Αν και είναι απολύτως αλήθεια ότι δεν πρέπει να ανθρωπομορφοποιούμε τα αρπακτικά πουλιά, είναι δύσκολο να αποδεχθούμε ότι η ζωή ενός πουλιού πρέπει να περιορίζεται σε πρακτικές ιερακοτροφίας. Ενώ τα πτηνά που χρησιμοποιούνται στην ιερακοτροφία έχουν εκτραφεί σε αιχμαλωσία, «αυτά τα ζώα δεν έχουν αλλάξει σημαντικά από τα άγρια στοιχεία τους και εξακολουθούν να έχουν όλα τα φυσικά ένστικτα και συμπεριφορές τους» – είναι πραγματικά ηθικό να περιορίσουμε αυτά τα ένστικτα, κάτι περισσότερο από το όνομα της παράδοσης, ανθρώπινη ψυχαγωγία και κέρδους;

Μπορεί να υπάρχουν ευγενικοί, καλοπροαίρετοι και καλόκαρδοι γερακάρηδες που θέλουν το καλύτερο για τα πουλιά τους. Αλλά το «θέλοντας το καλύτερο» για αυτά τα πουλιά παγιδεύεται σε ένα πλαίσιο όπου οι ανάγκες των πουλιών δεν ήταν ποτέ πρώτες – η ιερακοτροφία και η ιερακοθηρία πάντα προοριζόταν για την προώθηση των ανθρώπινων συμφερόντων. Με τον ίδιο τρόπο είναι ανήθικο για σκύλους και γάτες να συνεχίζουν να εκτρέφονται, προς όφελος των ανθρώπων, σίγουρα πρέπει να είναι ανήθικο για τα πουλιά να συνεχίζουν να εκτρέφονται για να παραμένουν σε αιχμαλωσία. Αυτά δεν είναι καταφύγια, που διασώζουν τραυματισμένα πουλιά με την ελπίδα να τα επιστρέψουν στην άγρια φύση. Αυτά είναι συστήματα που εκτρέφουν πτηνά αποκλειστικά και μόνο για να ζήσουν τη ζωή τους περιορισμένα από ανθρώπινους κανόνες και με κίνητρα από ανθρώπινους στόχους. Ίσως ανθρωπομορφοποιούμε την ιδέα ενός πουλιού εν πτήσει – αλλά φαίνεται πιο αμφισβητήσιμο, σίγουρα, να υποθέσουμε ότι μόνο και μόνο επειδή δεν μπορούμε να εγγυηθούμε την πτήση ενός πουλιού σημαίνει την ελευθερία ενός πουλιού – θα πρέπει να είναι δεμένα σε μια θέση για τη ζωή τους.

Για να αποκτήσουν κάποιοι άνθρωποι γεράκια, αετούς και άλλα πτηνά για να κυνηγούν με αυτά (ιερακοθηρία) ή για να τα αναπαράγουν για να τα πωλούν (ιερακοτροφία), σημαίνει ότι έχουν συλληφθεί αυτά τα είδη (π.χ. γεράκια) σε άλλες χώρες που δεν προστατεύονται, όπως π.χ. ΗΠΑ. 

Παρακάτω έχουμε 2 βίντεο με την σύλληψη που γερακιών που κάνει μια ομάδα στις ΗΠΑ σαν επάγγελμα.

Ποιο είναι όμως το πρόβλημα; (Να τονίσουμε τα βασικά)

1. Έχουμε υφαρπαγή άγριων ζώων από την άγρια φύση, συνήθως από χώρες που δεν προστατεύονται.
2. Υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι που το κάνουν χωρίς να έχουν κάποια άδεια από το εκάστοτε κράτος.
3. Υπάρχει ένα μεγάλο παρα-εμπόριο πώλησης τέτοιων ειδών.
4. Λόγω του στρες της σύλληψης και της παγίδευσης μόνο ένα μικρό ποσοστό επιβιώνει (για την ακρίβεια ανάλογα με το είδος πουλιού μόνο τον 1ο χρόνο έχουν πιθανότητα θανάτου έως 80%).
5. Και ένα μικρότερο ακόμα ποσοστό μπορεί να αναπαραχθεί όταν νιώθει παγιδευμένο.
6. Ακόμα και αν η σύλληψη, η παγίδευση και η αναπαραγωγή ήταν παράνομη, τα μικρά που θα γεννηθούν θεωρούνται νόμιμα για πώληση και κατοχή από ιδιώτες εφ' όσον γεννήθηκαν μέσα από εκτροφή και όχι ελεύθερα.
7. Επίσης ένα μεγάλο ποσοστό (π.χ. περίπου το 81% των Peregrine Falcons) παθαίνουν συχνά τραυματικές βλάβες που συνίστανται σε κατάγματα, εξαρθρήματα και τραύμα μαλακών ιστών (σσ. όταν είναι παγιδευμένα).

Η κατοχή τέτοιων άγριων ζώων, από την υφαρπαγή νεαρών και ενήλικων ειδών ή τα αυγά τους, είναι από τις πιο μαύρες σελίδες της ανθρωπότητας κατά της βίας των ζώων και αποτελεί ένα διαρκές έγκλημα κατά της άγριας ζωής με την υποστήριξη επιχειρηματιών, πολιτικών, και άλλων ομάδων ανθρώπων.

​"Το πουλί προσπαθεί απελπισμένα να κρατήσει την αναπνοή του και όταν πια δεν τα καταφέρνει αναγκάζεται να καθίσει στο χέρι του ανθρώπου δυνάστη του".

Για να μπορεί να χρησιμοποιηθεί το αρπακτικό για κυνηγετικούς σκοπούς ή και για παραστάσεις ή επιδείξεις, πρέπει να υποταγεί στον άνθρωπο μέσω της πλήρους ακύρωσης της θέλησης του.

1. Μία πρώτη φάση της διαδικασίας υποταγής του - που πλασάρεται ως «εκπαίδευση» - είναι εκείνη του «διατροφικού εκβιασμού». Το αρπακτικό τοποθετείται σε μία μπάρα, δεμένο στο ένα πόδι και εξαναγκάζεται επανειλημμένα και μέχρι εξάντλησης να ανεβεί στο χέρι του γερακάρη.

Μόνο όταν ανεβεί δίχως αντίσταση θα του δοθεί τροφή. Η ίδια διαδικασία επαναλαμβάνεται καθημερινά, για εβδομάδες, έως ότου καθίσει εκούσια στο χέρι του γερακάρη γνωρίζοντας ότι θα πάρει τροφή.

2. Σε επόμενες φάσεις της διαδικασίας υποταγής, το αρπακτικό υποχρεώνεται να καθίσει στο χέρι περισσότερων ανθρώπων πλέον του γερακάρη. Η διαδικασία έγκειται στο περίφημο «Wachtragen», ή στην συνεχή και αδιάκοπη μεταφορά του από άτομο σε άτομο, για ημέρες και νύχτες και κάθε φορά σε διαφορετικό περιβάλλον. Σε πλήρη σύγχυση από την επαφή με τους ανθρώπους και τα συνεχή περιβαλλοντικά ερεθίσματα, το αρπακτικό αναγκάζεται να συνεχίσει έως πλήρους εξάντλησης. Η διαδικασία ολοκληρώνεται όταν δεν θα δείξει πλέον κανένα σημάδι φόβου και θα έχει υποταγεί στα παραγγέλματα.

3. Μία άλλη μέθοδος, ιδιαίτερα σκληρή, είναι εκείνη του «θαλάμου νερού». Το αρπακτικό οδηγείται σε ένα δωμάτιο του οποίου το πάτωμα καλύπτεται με νερό, με ύψος το οποίο δεν του επιτρέπει να πατώσει. Το νερό σημαίνει θάνατο για το αυτό καθόσον δεν μπορεί να κολυμπήσει. Το πουλί τρομάζει από τους παρόντες και σπρώχνεται στο νερό. Προσπαθεί απελπισμένα να κρατήσει την αναπνοή του και όταν πια δεν τα καταφέρνει αναγκάζεται να καθίσει στο χέρι του ανθρώπου που του το απλώνει στην επιφάνεια του νερού. Με αυτό τον τρόπο επιβάλλεται στο αρπακτικό ότι η σωτηρία του είναι μονοσήμαντα συνυφασμένη με την επιστροφή στο χέρι του γερακάρη.

4. Φάσεις της «εκπαίδευσης»-υποταγής (σύμφωνα με επίσημο ιστότοπο ιερακοθηρίας)

Τέσσερις είναι η φάσεις της διαδικασίας της «εκπαίδευσης»-υποταγής των αρπακτικών.

α. Το «imprinting». To «imprinting» είναι εκείνη η διαδικασία κατά την οποία το αρπακτικό εξαναγκάζεται να «αποτυπώσει» στη μνήμη του ένα δεδομένο περιβάλλον, από τη γέννηση και για όλη την διάρκεια της ζωής του. Σε πολύ νεαρή ηλικία είναι πολύ πιο εύκολο να «δεθεί» με το όποιο περιβάλλον και, για αυτό, η πρώτη φάση της «εκπαίδευσης» - ή «εξημέρωσης» - μπορεί να παραλειφθεί. Η διαδικασία είναι αναστρέψιμη.

β. Ο εθισμός. Ο εθισμός - ή «προσαρμογή», ή «εξοικείωση» - αποτελεί την διαδικασία κατά την οποία το αρπακτικό οδηγείται στην παντελή απουσία αντίδρασης σε ένα ορισμένο ερέθισμα. Εάν προσπαθήσουμε να χαϊδέψουμε ένα αρπακτικό, για παράδειγμα, αυτό θα φοβηθεί και θα προσπαθήσει να μας ραμφίσει. Εάν όμως, συνεχίσουμε, σταθερά και καθημερινά, να προσπαθούμε να το χαϊδέψουμε, το αρπακτικό θα «συνηθίσει» και θα πάψει να αντιδρά.

Αυτή η διαδικασία «προσαρμογής» θέτει το αρπακτικό σε συγκεκριμένα ερεθίσματα κατά τρόπο τόσο πιεστικό και συνεχή που στο τέλος σταματά κάθε αντίδραση.

γ. Ο ψυχολογικός καταναγκασμός. Ο ψυχολογικός καταναγκασμός αποτελεί το πλέον ισχυρό εργαλείο του γερακάρη στο πλαίσιο της εκπαίδευσης»-υποταγής του αρπακτικού. Ο ψυχολογικός καταναγκασμός βασίζεται στην αρχή της «επιβράβευσης» και χρησιμοποιεί την μέθοδο των «εξαρτημένων αντανακλαστικών» του Παβλόφ.

Για να το αναγκάσει να καθίσει στο χέρι του, ο γερακάρης τοποθετεί τροφή στην γροθιά του και καλεί το αρπακτικό να την πάρει, πλησιάζοντας την σε αυτό και ίσως αφήνοντας το να πάρει λίγα κομμάτια. Από την στιγμή που το πουλί θα καθίσει για πρώτη φορά στο χέρι του γερακάρη θα συμβούν δύο πράγματα :

- Το αρπακτικό καταλαβαίνει ότι πηδώντας στο χέρι θα φάει.

- Το αρπακτικό καταλαβαίνει ότι για να φάει θα πρέπει να πηδήξει στο χέρι του γερακάρη.

Στη φύση το αρπακτικό θηρεύει μόνο όταν πεινάσει και σκοτώνει για να επιβιώσει. Τα αρπακτικά που προορίζονται για το κυνήγι διατηρούνται μεν ξεκούραστα αλλά με τη κατάλληλη δόση πείνας έτσι ώστε να κυνηγήσουν. Οι γερακάρηδες αρνούνται ότι αφήνουν τα πουλιά τους να λιμοκτονούν αλλά είναι σίγουρο ότι σε καθορισμένες περιόδους δεν τους δίνουν τροφή παρ’ ότι το ζητάει ο μεταβολισμός τους.

δ. Ο έλεγχος της διατροφής. Το βασικό εργαλείο του γερακάρη για να αναγκάσει το αρπακτικό να καθίσει στο χέρι του, να επιστρέψει σε αυτόν όταν το καλεί ή και να επιτεθεί σε ένα θήραμα - πραγματικό ή σε προσομοίωση - είναι η πείνα. Ο γερακάρης χρησιμοποιεί τους φυσιολογικούς - διατροφικούς του κύκλους του αρπακτικού, μεταξύ της στιγμής που είναι χορτάτο και εκείνης που έχει χωνέψει το τελευταίο γεύμα και αναζητά πάλι τροφή, για να το υποχρεώσει στην υποταγή.

Η διαδικασία είναι σταδιακή. Σε μία πρώτη φάση το αρπακτικό εθίζεται να τρώει στο χέρι του γερακάρη, σε μία δεύτερη εθίζεται να πάρει την τροφή με πηδήματα σε μικρή απόσταση στο χέρι του, ενώ στις επόμενες η απόσταση μεγαλώνει σταδιακά έως ότου εθιστεί να παίρνει την τροφή του ακόμη και σε μερικές εκατοντάδες μέτρων.

Η διαχείριση της πείνας του αρπακτικού και η διατήρηση του σε συγκεκριμένο βάρος αποτελούν τη βάση της «εκπαίδευσης»-υποταγής του αρπακτικού, αλλά και τους παράγοντες που μπορούν να υποθηκεύουν την όλη διαδικασία ή να καταστούν αιτία φυγής του την στιγμή της ελεύθερης πτήσης.

Το αρπακτικό ζυγίζεται ακόμη και 2 ή και 3 φορές την ημέρα και το βάρος του καταγράφεται στο περίφημο «ημερολόγιο του γερακάρη». Μέσω το ελέγχου του βάρους του, ο γερακάρης προσδιορίζει το «βάρος πτήσης», με λίγα λόγια το βάρος το οποίο πρέπει να έχει έτσι ώστε να αποδίδει στην πτήση και στο κυνήγι και να επιστρέφει όταν του ζητηθεί.
​
Πηγή
Γιώργος Δημητρίου
Περιφερειακός Σύμβουλος Αττικής
Επικεφαλής «ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ για την ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΑΤΤΙΚΗΣ