 Σύμφωνα με "Πρόγραμμα Επιτήρησης και Καταπολέμησης της Λύσσας στην Ελλάδα", το 2012 ήταν η χρονιά που η λύσσα επανεμφανίσθηκε στην Ελλάδα.
Το πρόγραμμα της επιτήρησης, οδήγησε στο να καταγράφουν 48 κρούσματα λύσσας σε ζώα στην Ελλάδα μέχρι τον Μάιο του 2014. Από τον Μάιο του 2014 και έπειτα δεν έχει καταγραφεί όμως νέο κρούσμα. Και εδώ βγαίνουν όμως διάφορα ερωτήματα όπως:
 Yπεγράφη από τον Αν. Υπουργό Περιβάλλοντος και Ενέργειας η φετινή ρυθμιστική απόφαση για το κυνήγι.
Οριστικοποιήθηκε από τον Αναπληρωτή Υπουργό Περιβάλλοντος και Ενέργειας, Γιάννη Τσιρώνη, η φετινή ρυθμιστική για το κυνήγι, η οποία υπεγράφη, χθες, Τετάρτη 10 Αυγούστου 2016. Ο κ. Τσιρώνης είχε προηγουμένως συνάντηση με την Κυνηγετική Συνομοσπονδία Ελλάδος, όπου τους ανακοινώθηκαν οι φετινές διαφοροποιήσεις από την περσινή ρυθμιστική. Οι διαφοροποιήσεις στο κυνήγι της πέρδικας στον Χελμό ή στην διάρκεια θήρευσης της ασπρομέτωπης χήνας, σκοπό έχουν την διαφύλαξη της βιοποικιλότητας και την προστασία του φυσικού μας πλούτου. Πιο συγκεκριμένα οι αλλαγές της νέας Ρυθμιστικής:
Πηγή: dasarxeio.com  Γενετικά εύρωστος παραμένει ο πληθυσμός του λύκου στην Ελλάδα, όπως προκύπτει από έρευνα του είδους που διεξήχθη για πρώτη φορά στην Ελλάδα και βασίστηκε σε στοιχεία της τελευταίας 15ετίας.
Η έρευνα, που δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό Mammalian Biology, εκπονήθηκε από τον ΑΡΚΤΟΥΡΟ, το Τμήμα Οικολογίας και Διεύθυνσης φυσικών πόρων του Πανεπιστημίου της Νορβηγίας (Norwegian University of Life Sciences), το Ινστιτούτο Έρευνας Άγριων Θηλαστικών στην Πολωνία και το Νορβηγικό Ινστιτούτο ‘Ερευνας της Βιοοικονομίας (Norwegian Institute of Bioeconomy Research). «Όπως προέκυψε, ο πληθυσμός του λύκου στην Ελλάδα είναι αρκετά μεγάλος ώστε να διατηρήσει τη γενετική του ποικιλότητα» ανέφερε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο επιστημονικός υπεύθυνος της έρευνας, Δρ. Αλέξανδρος Καραμανλίδης. Για την έρευνα μελετήθηκαν δείγματα από 48 ζώα, είτε ζωντανά που φιλοξενούνται στο καταφύγιο του ΑΡΚΤΟΥΡΟΥ είτε νεκρά (δηλητηριασμένα ή πυροβολημένα), κατά την τελευταία 15ετία και σε μία γεωγραφική περιοχή που προσδιορίζεται από την κεντρική Ελλάδα μέχρι τον Έβρο. Σημειώνεται ότι από τα δείγματα που ελήφθησαν, διαπιστώθηκε ότι οχτώ προέρχονταν από διασταυρώσεις λύκων με σκύλους, φαινόμενο που οι επιστήμονες εκτιμούν ότι πρέπει να μελετηθεί περαιτέρω. «Ο πληθυσμός του λύκου στην Ελλάδα έχει εκτεθεί σε αρκετές εξωτερικές πιέσεις αλλά για να διατηρηθεί πρέπει να διασφαλιστούν οι φυσικοί διάδρομοι επικοινωνίας του, δηλαδή να συνεχίσει η μέριμνα στην κατασκευή δρόμων που περιλαμβάνει την ύπαρξη περασμάτων για την άγρια πανίδα και να παραμείνουν όσο το δυνατόν περισσότερες περιοχές χωρίς δρόμους, με ελάχιστη ανθρώπινη δραστηριότητα» εξήγησε ο κ. Καραμανλίδης. Πηγή: dasarxeio.com  Τεράστια είναι η οικολογική καταστροφή στον υδροβιότοπο της Αλυκής Λήμνου τη μεγαλύτερη φυσική αλυκή της χώρας και τη μοναδική που δεν ειχε επηρεαστεί από τον άνθρωπο, ενάμιση χρόνο μετά την παρέμβαση του Δήμου που άνοιξε κανάλι ενώνοντάς την με τη θάλασσα και η οικολογική ισορροπία της περιοχής άλλαξε. Χιλιάδες ψάρια και καβούρια νεκρά, για δεύτερο καλοκαίρι δεν παρήγαγε αλάτι, καταστροφή της χλωρίδας και εν γένει του υδροβιότοπου που συντηρούσε ένα μεγάλο αριθμό από σπάνια και απειλούμενα είδη πολλά από τα οποία φέτος οι κάτοικοι δεν τα είδαν να έρχονται στην περιοχή. Ο δήμος Λήμνου από άγνοια προκάλεσε την καταστροφή όταν πριν από 1,5 χρόνο από τις έντονες βροχοπτώσεις ανέβηκε η στάθμη της Αλυκής και πλημμύρισαν καλλιεργήσιμες εκτάσεις και κτηνοτροφικές μονάδες. Με εκσκαφέα άνοιξε ένα κανάλι χωρίς καμία περιβαλλοντική άδεια, που με τη ροή του νερού έφτασε τα 30 μέτρα. Η θάλασσα μπήκε στην Αλυκή, σημαντικό τμήμα μετετράπη σε λιμνοθάλασσα και η οικολογική καταστροφή του υδροβιότοπου είναι μεγάλη. Μικρότερες τέτοιες παρεμβάσεις γίνονταν και στο παρελθόν χειρονακτικά, το μέγεθος όμως του καναλιού που ανοίχτηκε τεχνικά ήταν τέτοιο που άλλαξε την φυσική ισορροπία. Ο περιβαλλοντικός σύλλογος Ανεμόεσσα από την πρώτη στιγμή κινητοποιήθηκε και προσπαθεί να ενεργοποιήσει το μηχανισμό για την αποκατάσταση αν είναι δυνατό της περιοχής. Το Υπουργείο Περιβάλλοντος, μέσω της ανεξάρτητης αρχής που ελέγχει τέτοιου είδους οικολογικές παρεμβάσεις ζήτησε μια έκθεση για την σημερινή κατάσταση της Αλυκής και όπως είπε στην ΕΡΑ ΑΙΓΑΙΟΥ ο πρόεδρος του συλλόγου Γιώργος Κοτσαλης που επισκέφθηκε την περιοχή ¨η εικόνα ήταν αποκαρδιωτική. Χιλιάδες ψάρια, χιλιάδες καβούρια ψόφια στον περίμετρο της λιμνοθάλασσας πια και όχι αλυκής η οποία έχει στεγνώσει. Ήταν τέτοια η ποσότητα των ψόφιων που ο δήμος πλήρωσε εργολάβο για να τα συλλέξει και να τα θάψει. Εντυπωσιακό πως αναπτύχτηκαν τόσα ψάρια και καβούρια στην περιοχή. Τόνοι καβουριών και ψαριών βρίσκονται ψόφια και μέσα στην Αλυκή. Προφανώς όταν συνδέθηκε η Αλυκή με την θάλασσα αυτά εγκλωβίστηκαν μέσα και έχουν ψοφήσει.» Τις επόμενες 10 μέρες το αρμόδιο Υπουργείο θα παραλάβει την έκθεση που θα αποτυπώνει τη σημερινή κατάσταση και θα αποφανθεί για το αν υπάρχει τρόπος αντιμετώπισης της κατάστασης και επαναφοράς της αλυκής στην πρότερα κατάσταση. Σύμφωνα με έκθεση του τμήματος Περιβάλλοντος της Περιφέρειες Βορείου Αιγαίου που παρενέβη πέρυσι το χειμώνα μετά την κινητοποίηση της Ανεμόεσας, ζημιά έγινε τόσο στην πανίδα όσο και στην χλωρίδα της περιοχής που αναγνωρίζεται ως οικότοπος που επηρεάζει τη δημιουργία των περιβόητων αμμοθινών της περιοχής.» Η οικολογική του σημασία είναι μεγάλη και έγκειται στο ρόλο του ως δομικό στοιχείο στη δημιουργία της αμμοθινικής βλάστησης η οποία είναι σημαντική καθώς συγκρατεί την άμμο σταθεροποιεί την ακτογραμμή και λειτουργεί προστατευτικά για τις φυτικοινότητες του εσωτερικού. Και βέβαια για να διατηρηθεί αυτή η ισορροπία απαιτείται η σωστή λειτουργία των ζωνών βλάστησης που τα αποτελούν και που διαταράχθηκαν με το άνοιγμα αυτού του καναλιού. Αυτό σημαίνει καταστροφή που δε μπορεί να αποκατασταθεί μόνο με το κλείσιμο του καναλιού». Πηγή: era-aegean.gr
Δυο από τους πιθανούς καλοκαιρινούς κινδύνους να συμβούν, είναι να πατήσουμε δράκαινα, ή αχινό. Εκεί που αμέριμνοι περπατάμε στα ρηχά, ξαφνικά νιώθουμε έναν έντονο πόνο στην πατούσα ή τα δάχτυλα μας. Ο βυθός κρύβει κινδύνους και πρέπει να ξέρουμε πως να τους αντιμετωπίσουμε. Δράκαινα: Οι δράκαινες απολαμβάνουν να ζουν νωχελικά στο βυθό της θάλασσας. Καλύπτονται με άμμο, δεν ξεχωρίζουν, δεν κουνιούνται και συχνά πυκνά “πέφτουμε” πάνω τους. Οι δράκαινες έχουν δηλητήριο στις (σκληρές) κεραίες του άνω πτερυγίου τους. Στο σημείο ακριβώς που ξεχωρίζει από την άμμο και εμείς πατάμε. Μόλις συμβεί κάτι τέτοιο να ξέρετε ότι ο πόνος είναι αφόρητος, αβάσταχτος. Άνθρωποι που πάτησαν δράκαινα, αναφέρουν ότι από τον πόνο σχεδόν λιποθύμησαν.  Το δηλητήριο των ψαριών αυτών, ενεργεί τόσο στο νευρικό σύστημα του ανθρώπου όσο και στο αίμα. Το αποτέλεσμα σε αυτή την περίπτωση είναι ο έντονος και με διάρκεια πόνος, η λιποθυμία, ο εμετός και ο υψηλός πυρετός (σπανιότερα). Οι παρενέργειες ενός τέτοιου τσιμπήματος διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο ανάλογα με τις άμυνες και τις αντιστάσεις του οργανισμού του. Το δέρμα στο σημείο που μπήκαν οι κεραίες, κοκκινίζει και πρήζεται. Ενώ ο πόνος δεν σταματά και χτυπάει μέχρι τη ρίζα του μέλους. Δηλαδή μας τσίμπησε στην πατούσα, θα πονάει φριχτά ολόκληρο το πόδι μέχρι τους γοφούς. Η ζωή μας αν πατήσουμε δράκαινα δεν κινδυνεύει, αλλά εάν βρισκόμαστε κοντά σε κάποιο νοσοκομείο ή κέντρο υγείας, δεν είναι κακή ιδέα να το επισκεφτούμε. Σπανιότερα μπορεί να προκληθεί αλλεργικό σοκ, όμοιο με εκείνο που παθαίνουμε εάν μας τσιμπήσει σκορπιός. Μόλις πατήσουμε δράκαινα, πρέπει με ψυχραιμία να βγούμε από το νερό και να απολυμάνουμε καλά το σημείο που μας τσίμπησε. Όσο περνάνε οι ώρες το δηλητήριο εξασθενεί. Ένα γιατροσόφι που δείχνει να είναι αποτελεσματικό, είναι το κάψιμο. Το δηλητήριο της δράκαινας, όταν θερμανθεί από 50 βαθμούς Κελσίου και πάνω, αδρανοποιείται. Οι ψαράδες που γνωρίζουν από αυτά, προτείνουν να πλησιάσουμε με ιδιαίτερη προσοχή (για να μην πάθουμε έγκαυμα) την καύτρα ενός τσιγάρου στην πληγή. Συνήθως ύστερα από 48 – 72 ώρες ο πόνος και το πρήξιμο υποχωρούν. Πρέπει πάντως να ενημερώσουμε τον γιατρό μας που μπορεί να μας συστήσει αναλγητικά χάπια. Αχινοί: Όποιος πατήσει αχινό είναι “πιο τυχερός” από κάποιον άλλον που πάτησε δράκαινα. Και αυτό γιατί ναι μεν πονάει αλλά σε καμία περίπτωση όπως με τη δράκαινα. Όταν πατήσουμε αχινό και μετά τον πρώτο “υποθαλάσσιο” αιφνιδιασμό, πρέπει να βγούμε προσεκτικά στην παραλία, δίχως να περπατήσουμε με το πόδι που τον πατήσαμε. Τα σπασμένα αγκάθια του που θα έχουν καρφωθεί στην πατούσα μας, μπορεί με το περπάτημα να μπουν ακόμη περισσότερο μέσα  Καταρχήν ψυχραιμία, από το τσίμπημα αχινού δεν πέθανε ποτέ κανείς. Το πρώτο που πρέπει να κάνουμε είναι να αλείψουμε την περιοχή με τα αγκάθια (συνήθως είναι πολλά μαύρα στίγματα μέσα στο δέρμα μας), με ελαιόλαδο για να μαλακώσει. Θα ανακουφιστούμε από τον πόνο εάν βουτήξουμε το πόδι μας σε μια λεκάνη με ζεστό νερό. Στη συνέχεια και αφού έχει μαλακώσει το δέρμα, πρέπει να βγάλουμε τα αγκάθια ένα ένα. Πιέζουμε το κρέας, δεξιά και αριστερά από το αγκάθι, μέχρι να ξεμυτίσει από το δέρμα. Μετά με ένα τσιμπιδάκι το τραβάμε. Καλό θα είναι να έχουμε και ένα μεγεθυντικό φακό για να βλέπουμε. Προσοχή, υπάρχει και η λύση της καρφίτσας. Αφού την απολυμάνουμε με οινόπνευμα, πολύ προσεκτικά, την πιέζουμε και βγαίνει το αγκαθάκι. Όταν επιτέλους τελειώσει αυτή η διαδικασία πρέπει να απολυμάνουμε την περιοχή, με πράσινο σαπούνι ή οξυζενέ, για να αποφύγουμε την μόλυνση.
Εάν έχουν παραμείνει αγκάθια μέσα στο δέρμα, μην αγχώνεστε, με τον καιρό θα αποβληθούν μόνα τους. Αν συνεχίζουμε να πονάμε πολύ, καλό θα ήταν να επισκεφτούμε ένα νοσοκομείο, ή κάποιο γιατρό. Μέχρι να περάσει ο πόνος δεν θα πρέπει να πατάμε με το τραυματισμένο πόδι, ενώ οι συνεχείς επαλήψεις με ελαιόλαδο θα μας ανακουφίζουν. Πηγή: iatropedia.gr  Απαγορεύεται εδώ και στο εξής η αλιεία και η πώληση ειδών καρχαριών και σελαχιών σύμφωνα με το Αρ. Πρωτ. 4531/83795/20-7-2016 έγγραφο της Δ/ΝΣΗΣ Αλιευτικής Πολιτικής και Αλ. Πόρων του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης & Τροφίμων ζητώντας από τις αρμόδιες αρχές να ενημερώσουν τους επαγγελματίες και ερασιτέχνες αλιείς καθώς και τους εμπόρους αλιευτικών προϊόντων. Σύμφωνα λοιπόν με το έγγραφο της Δ/νσης Ελέγχου Αλιευτικών Δραστηριοτήτων και Προϊόντων του ΥΠ.Α.Α.Τ. με θέμα «Απαγόρευση διακίνησης ειδών καρχαριών και σελαχιών», πλέον τα είδη της Μεσογείου: Ταυροκαρχαρίας, Μεγάλος Λευκός καρχαρίας, Σαπουνάς ή προσκυνητής, Γκριζόβατος, Σκυλογαλέος, Πλατυσέλαχο, Ρυγχοκαρχαρίας, Λάμια, Στρογγυλόβατος, Ράτζα της Μάλτας, Διαβολόψαρο, Αγριοκαρχαρίας, Οξύνωτος, Πριονόψαρο, Πρίστης, Μαυρορινόβατος, Ρινόβατος, Λευκόβατος, Κτενοζύγαινα, Μεγάλος Σφυροκέφαλος, Ζύγαινα, Ακανθορίνα, Ματορίνα, και Αγγελόψαρο ή ρίνα, απαγορεύεται να διατηρούνται επί του σκάφους, να μεταφορτώνονται, να εκφορτώνονται, να μεταφέρονται, να αποθηκεύονται, να πωλούνται, να εκτίθενται ή να διατίθενται προς πώληση.  Αν κάποιο από τα ψάρια αυτά αλιευτεί θα πρέπει, στο μέτρο του δυνατού, να ελευθερωθεί αμέσως ζωντανό και χωρίς τραυματισμούς. Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τη νομοθεσία και την απαγόρευση στα καρχαροειδή οι αλιείς θα πρέπει να απευθυνθούν στα κατά τόπους Τμήματα Αλειίας των Περιφερειακών Ενοτήτων. ΕΙΔΗ ΚΑΡΧΑΡΙΩΝ ΚΑΙ ΣΕΛΑΧΙΩΝ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΑΛΙΕΙΑ, ΔΙΑΚΙΝΗΣΗ ΚΑΙ ΕΜΠΟΡΙΑ
Πηγή: boatfishing.gr
Παρ’ όλη την αλλόκοτη εμφάνισή τους τα μικρά αυτά όντα είναι πραγματικά ψάρια.  Πολλοί τα περνούν για ερπετά ή ακόμα και για έντομα, αλλά οι ιππόκαμποι είναι πραγματικά ψάρια: έχουν εσωτερικό σκελετό, βράγχια, πτερύγια και ουρά. Είναι όμως τα πιο ιδιόμορφα απ’ όλα τα ψάρια κι έχουν από αιώνες προκαλέσει την περιέργεια. Το όνομά τους προέρχεται σύμφωνα με μια πρώτη άποψη, από τον ιππόκαμπο, ένα μυθικό θαλάσσιο ον με κεφάλι αλόγου, φτερά και φιδίσια ουρά, που του ίδιου το όνομα προέρχεται από το ίππος (λόγω του κεφαλιού) και Κάμπη ή Κάμπος, το τέρας του Ταρτάρου. Η άλλη άποψη θεωρεί πως το δεύτερο συνθετικό κάμπη αναφέρεται στις γνωστές νύμφες των εντόμων, επειδή το σώμα του μικρού μας ζώου μοιάζει αρκετά με το σώμα μιας κάμπιας. Εκτός όμως από το σχήμα, οι ιππόκαμποι έχουν και πολλά άλλα περίεργα χαρακτηριστικά. Κολυμπούν όρθιοι, χρησιμοποιούν την ουρά τους για να πιάνονται σε διάφορα στηρίγματα ή και στους συντρόφους τους, δεν έχουν δόντια αλλά ρουφούν την τροφή τους με το ρύγχος τους, γεννούν τα μικρά τους ζωντανά από την κοιλιά του αρσενικού, που αντικαθιστά τη μητέρα και μπορούν να αλλάξουν χρώμα σαν τους χαμαιλέοντες. Μοιάζουν ακόμα με τα ερπετά στα μάτια, που μπορούν να κινηθούν ανεξάρτητα το ένα από το άλλο. Δεν είναι, λοιπόν, καθόλου παράξενο να προξενεί την περιέργεια ένα ζώο που έχει μάτια και χρωματισμό σαν τον χαμαιλέοντας, μια ουρά σαν της μαϊμούς, ένα κεφάλι αλογίσιο, μια θωράκιση που θυμίζει έντομο, δακτύλιους σαν τις κάμπιες και ένα μάρσιπο σαν τα καγκουρώ. Κι ακόμα πιο περίεργος είναι ο τρόπος αναπαραγωγής. Όταν το θηλυκό είναι έτοιμο να γεννήσει, πλησιάζει το αρσενικό και, με διάφορες κινήσεις που θυμίζουν χορευτικό νούμερο, περνά τα 200 περίπου αβγά του στον θύλακα του αρσενικού, όπου καλύπτονται και μεγαλώνουν για ένα περίπου μήνα. Οταν είναι αρκετά δυνατά για να ζήσουν μόνα τους, το αρσενικό ανοίγει την «πόρτα» του θύλακα και πετά τα μικρά έξω. Αυτά, που έχουν μάκρος μέχρι δύο εκατοστά, αρχίζουν αμέσως την αναζήτηση τροφής.  Οι ιππόκαμποι, επειδή δεν μπορούν να μασήσουν, τρώνε πολύ μικρές λείες, όπως αβγά από διάφορα άλλα ζώα, νεαρά γαριδάκια κ.λπ. Την τροφή αυτή την αναρροφούν με το ρύγχος τους, που λειτουργεί σαν καλαμάκι ποτού. Τα ιδιόμορφα πτερύγιά τους δεν κινούνται, όπως των άλλων ψαριών, αλλά κάνουν μόνο ορισμένες παλμικές κινήσεις, που δεν τους επιτρέπουν μεγάλη μετακίνηση. Πιάνονται όμως με την ουρά τους σε φύκια και κλαριά, που τους μεταφέρουν σε μεγάλες αποστάσεις με τα ρεύματα. Οι ιππόκαμποι ζουν σ’ όλες σχεδόν τις θερμές θάλασσες της Γης, με κέντρο εξάπλωσης τον Ινδικό και τον Ειρηνικό ωκεανό. Έχουν αναγνωριστεί καμιά πενηνταριά είδη, που κυμαίνονται σε μέγεθος από 2,5 μέχρι και πάνω από 25 εκατοστά. Στη Μεσόγειο ζουν δύο μόνο είδη, που το μάκρος τους μπορεί να φθάσει τα 15 εκατοστά. Και τα δύο είδη ζουν σε ρηχά νερά στις ακτές, όπου καμουφλάρονται εύκολα μέσα στα φύκια. Τα μικρά αυτά ζώα, με τα περίεργα χαρακτηριστικά, έχουν δώσει αφορμή για πολλές λαϊκές δοξασίες, καθώς και για διάφορες καλλιτεχνικές παραστάσεις. Από πολύ παλιά τους απέδιδαν ιατρικές και μαγικές ακόμα ιδιότητες: θεραπεία για τη λέπρα, τη λύσσα, διάφορα έλκη, ακόμα και τη φαλάκρα Η ομοιοπαθητική συμβούλευε ιπποκάμπους μέσα σε νερό σαν τονωτικό για τα άλογα. Στην Απω Ανατολή τα θεωρούσαν σαν αφροδισιακά. Στην Τέχνη, ο ιππόκαμπος άρχισε με μυθικές παραστάσεις φτερωτών αλόγων με ουρά ψαριού ή φιδιού, αλλά σιγά-σιγά στην Ελληνιστική εποχή, πλησίασε περισσότερο τη μορφή του ψαριού. Σε μεσαιωνικούς θυρεούς και οικόσημα, ο ιππόκαμπος ήταν σύμβολο της αρχοντιάς, των ευγενών κατορθωμάτων και της διακεκριμένης υπηρεσίας στη θάλασσα. Παρ’ όλα αυτά, ο πραγματικός ιππόκαμπος είναι ένα ευπαθές πλάσμα που κινδυνεύει σήμερα από τις καταστρεπτικές ενέργειες του ανθρώπου: μόλυνση και ρύπανση της θάλασσας. υπερεντατική αλιεία και φυσικά από τη συλλογή που γίνεται για διάθεση στους τουρίστες. Ας ελπίσουμε πως το συμπαθητικό κι αλλόκοτο αυτό ψαράκι, με τη μορφή του σιδηρόφρακτου ιππότη, θα καταφέρει να ξεγελάσει τον εχθρό του και θα εξακολουθήσει να περιπλανιέται αμέριμνο στις θάλασσες και τους ωκεανούς. Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «φύση και ζωή», [τρίμηνη έκδοση της Φιλοδασικής Ένωσης Αθηνών http://www.philodassiki.org – τεύχος 152, Απρ.-Ιούν. 2009] Πηγή: dasarxeio.com
|
