Τα γυμνοβράγχια είναι µαλάκια που έχουν ένα υποτυπώδες ή καθόλου όστρακο. Έχουν µέγεθος και βάρος που ποικίλει, από λίγα χιλιοστά µέχρι 40 εκατοστά σε µήκος και µπορεί να φτάσουν το 1,5 κιλό σε βάρος. Ζουν σε όλες τις θάλασσες του κόσµου, απο τα ζεστά τροπικά νερά εως τα παγωµένα νερά της Ανταρκτικής, από τους ανοιχτούς ωκεανούς µέχρι και τις λιµνοθάλασσες µε τις ιδιαίτερες συνθήκες που επικρατούν εκεί.

Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό τους αποτελούν τα χρώματα και τα σχέδια του κορμιού τους που τις περισσότερες φορές είναι εντυπωσιακά στον βαθμό που πολλοί τα κατατάσσουν στους πιο εντυπωσιακούς οργανισμούς παγκοσμίως. Τα χρώματα αυτά εκτός του ότι παίζουν ρόλο στην παραλλαγή τους στον πολύχρωμο βυθό, αποτελούν και μια προειδοποίηση στον επίδοξο θηρευτή τους ότι η γεύση τους είναι από άσχημη έως επικίνδυνη. Στις ελληνικές θάλασσες έχουν καταγραφεί πάνω από 60 είδη γυμνοβράγχιων. Τα περισσότερα ζούνε κάτω από τα 10 μέτρα και προτιμούν τα βράχια και γενικά θαλάσσια υποστρώματα με έντονη την παρουσία ζωής. Όμως και σε μικρότερα βάθη ζούνε γυμνοβράγχια και είναι σχεδόν σίγουρο ότι δεν υπάρχει σημείο στη χώρα μας που να μην φιλοξενεί έστω ένα είδος αυτών των ζώων.

Σε πολλές περιπτώσεις, τα γυμνοβράγχια χρησιµοποιούν την τροφή τους ως άµυνα. Αυτά που τρέφονται πάνω σε σφουγγάρια, µεταβολίζουν τις ουσίες που λαµβάνουν και δηµιουργούν κάποιες νέες δύσγευστες ή δηλητηριώδεις χηµικές ουσίες, τις οποίες αποθηκεύουν σε συγκεκριµένα σηµεία πάνω στην πλάτη τους. Μόλις ο υποψήφιος θηρευτής πάει να τα δοκιµάσει, γεύεται αυτές τις ουσίες, κι έτσι εγκαταλείπει άµεσα την προσπάθειά του να φάει τα γυµνοβράγχια.

Με το να βγάζετε τις μέδουσες έξω στην παραλία δεν καταφέρνετε να καθαρίσετε την θάλασσα, απλώς μολύνετε και την παραλία.

Τις τελευταίες ημέρες ειδικά στον κορινθιακό κόλπο αλλά και σε άλλες παραλίες της Ελλάδας έχουν γεμίσει με Μέδουσες (οι λεγόμενες και ως τσούχτρες), όπου οι λουόμενοι δεν μπορούν να ευχαριστηθούν το μπάνιο τους.

Έτσι βγάζουν τις μέδουσες έξω με απόχες, κουβάδες ή ότι άλλο εργαλείο βρουν. Αυτό όμως μολύνει τις παραλίες και θέτει σε κίνδυνο παιδιά και ενήλικες με βεβαρημένο πρόβλημα υγείας.

Πάμε βήμα - βήμα να εξηγήσουμε αναλυτικά γιατί δεν πρέπει να βγάζουν οι πολίτες τις μέδουσες έξω στην παραλία:

1. Οι μέδουσες έτσι και βγουν έξω στην παραλία με την ζέστη αρχίζουνε να μυρίζουνε άσχημα μετά από λίγη ώρα. Άρα είναι μια ακόμα εστία μόλυνσης που δεν πρόκειται να κάτσει κανένας να την καθαρίσει.
2. Έτσι και κάποιος πατήσει τα πλοκάμια της μέδουσας ακόμα και εάν είναι ελαφρά θαμμένα στην άμμο εκκρίνει ένα υγρό το οποίο προκαλεί τσούξιμο και κνησμό. Και τα άτομα που τσιμπηθούν από μέδουσα χρειάζονται απαραίτητα πρώτες βοήθειες. 
3. Σε άτομα με ευαίσθητο ή με βεβαρημένο πρόβλημα υγείας μπορεί να αποβεί και μοιραίο, εξαρτάται βεβαίως πάντα από το είδος της μέδουσας αλλά και από το πρόβλημα υγείας του κάθε ανθρώπου.
4. Οι μέδουσες τρώνε μικρά ψάρια και ζωοπλαγκτόν αλλά αποτελούν και τροφή για άλλα θαλάσσια είδη.
5. ​Και στην τελική οι μέδουσες θα μείνουν για λίγες ημέρες και μετά θα παρασυρθούν από τα ρεύματα μακριά από τις παραλίες.

Κάθε άκρο του χταποδιού έχει δύο σειρές βεντούζες εφοδιασμένες με γευστικούς κάλυκες για την αναγνώριση της τροφής.

Το χταπόδι γεύεται οτιδήποτε αγγίζει. Τα αρσενικά διαθέτουν επίσης έναν ειδικό βραχίονα όπου διατηρούν στο σπέρμα τους. Ονομάζεται εξωκοτύλη και χρησιμοποιείται για την αναπαραγωγή. Για τη μεταφορά του σπέρματος το αρσενικό τοποθετεί τον βραχίονα σε μία τρύπα στο κεφάλι του θηλυκού. Στη διάρκεια του ζευγαρώματος η εξωκοτύλη συνήθως αποκολλάται, όμως το αρσενικό αναπτύσσει καινούρια την επόμενη χρονιά.

Η πρώτη περιγραφή του ζευγαρώματος των χταποδιών έγινε από τον Αριστοτέλη (384 -322 π. Χ.), όμως για πάνω από 2.000 χρόνια κανείς δεν τον πίστευε.

Τον 19ο αιώνα ο Γάλλος ζωολόγος Ζορζ Κουβιέ (1769-1832) ανακάλυψε εκ νέου τη διαδικασία κι έδωσε στην εξωκοτύλη το όνομά της. Κοτύλη σημαίνει μυζητήρας.

Εξαιτίας γενετικών παραλλαγών, κάποιες φορές τα χταπόδια αναπτύσσουν περισσότερα από οκτώ άκρα. Το 1998, το Ενυδρείο Σίμα Μαρίνλαντ στην Ιαπωνία είχε στις δεξαμενές του ένα κοινό χταπόδι με ενενήντα έξι πλοκάμια. Είχε αλιευτεί στο κοντινό όρμο Ματόγια τον Δεκέμβριο του 1998, αλλά πέθανε πέντε μήνες αργότερα.

Το πολυπλόκαμο κεφαλόποδο κατάφερε να γεννήσει αρκετά αυγά προτού πεθάνει. Μετά την εκκόλαψη όλα τα χταπόδια είχαν φυσιολογικό βραχιόνων κανένα όμως δεν επιβίωσε για περισσότερο από ένα μήνα.

Κατά καιρούς τα χταπόδια τρώνε τους βραχίονές τους.

Παλιότερα υπήρχε η πεποίθηση ότι γι’ αυτό έφταιγε το στρες, σήμερα όμως θεωρείται ότι ευθύνεται κάποιος ιός που επιτίθεται στο νευρικό τους σύστημα.... 

Πηγή: Μηχανή του Χρόνου

Η μέθοδος τοποθέτησης αλλά και ρίψης τροφής που γίνεται στην Ελλάδα την θεωρούμε απαράδεκτη και στην ουσία δημιουργεί προβλήματα στην σωστή και φυσιολογική επιβίωση των άγριων ζώων όπως και στην μετανάστευση τους.

Με το να τοποθετούνται τροφές σε συγκρεκριμένα σημεία σε όλη την Ελλάδα, ασχέτως εάν είναι σε καταφύγια άγριας ζωής ή όχι, δημιουργούν ένα είδος εξάρτησης στα ζώα και τελικώς αντί να κυνηγάνε ή να μεταναστεύουν προτιμούν το εύκολο φαγητό. Αυτή η μέθοδος όμως τα κάνει ευάλωτα σε κυνηγούς, αφού δεν απομακρύνονται από την περιοχή και γνωρίζουν ότι θα βρουν ανά πάσα στιγμή φαγητό εκεί.

Η μέθοδος τοποθέτησης και ρίψης τροφών (πολλές φορές και σε υπερβολικά μεγάλες ποσότητες) γίνεται πολύ συχνά από κυνηγετικούς συλλόγους στο πρόγραμμα για την φιλοθηραματική δράση τους. 

Η ρίψη τροφής θα έπρεπε να γίνεται μόνο υπό ορισμένες συνθήκες, όπου πραγματικά απειλούνται τα ζώα λόγω ξηρασίας ή παγετού, όπως ήταν φέτος με παγωμένες λίμνες όπου και υπήρχαν πολλά άγρια ζώα εντός των λιμνών αλλά και στα περίχωρα τους.

• Το σώμα των σαλιγκαριών παράγει μια ιδιαίτερη παχύρρευστη σίελο, χάρις στην οποία μπορούν να έρπουν κατά μήκος μιας λεπίδας ξυραφιού χωρίς να κοπούν.
• Τα σαλιγκάρια επιβιώνουν σε ασβεστώδη και όχι αργιλώδη εδάφη· η παρουσία ασβεστίου είναι απαραίτητη για τη δημιουργία του κελύφους τους.
• Τα σαλιγκάρια ζουν ως και 15 χρόνια.
• Τα σαλιγκάρια είναι ερμαφρόδιτα. Αυτό σημαίνει ότι κάθε σαλιγκάρι διαθέτει τόσο αρσενικά όσο και θηλυκά όργανα αναπαραγωγής. Για να γονιμοποιηθεί πρέπει να ζευγαρώσει με άλλο σαλιγκάρι και να φέρουν σε επαφή τα αντίθετα γεννητικά τους όργανα.
• Τα σαλιγκάρια κινούνται σε περίεργες τροχιές, συνήθως κυκλικές.
• Τα σαλιγκάρια συνήθως βασίζονται στην αίσθηση της αφής και της οσμής χρησιμοποιώντας τις δύο μικρότερες κεραίες για την εύρεση φαγητού, καθώς έχουν πολύ ασθενή όραση.
• Τα σαλιγκάρια λόγω της παχύρρευστης σιέλου που παράγουν, έχουν εξαιρετική ικανότητα πρόσφυσης σε επιφάνειες και μπορούν και κινούνται, έρποντα, ακόμα και καθώς κρέμονται προς τα κάτω.
• Τα σαλιγκάρια ξηράς αναπνέουν με πνεύμονες.
• Τα σαλιγκάρια ξηράς εξελίχθηκαν από τα θαλάσσια σαλιγκάρια 600 εκατομμύρια χρόνια πριν.

Πηγή: βικιπαίδεια

Το χειμώνα που κάνει κρύο και η ανεύρεση τροφής δεν είναι εύκολη υπόθεση, κάποια ζώα προτιμούν να το ρίξουν στον ύπνο. Δηλαδή, να πέσουν σε χειμερία νάρκη.

​Χειμερία νάρκη VS χειμέριος ύπνος

Πρόκειται για δύο διαφορετικές καταστάσεις.

Σε χειμερία νάρκη πέφτουν ορισμένα ποικιλόθερμα ζώα, τα οποία δεν διατηρούν σταθερή τη θερμοκρασία του σώματος τους.

Η θερμοκρασία του σώματος επηρεάζεται από τη θερμοκρασία του περιβάλλοντος και τα ζώα πέφτουν σε χειμερία νάρκη για να αντεπεξέλθουν στις χαμηλές θερμοκρασίες του χειμώνα.

Αντίθετα, σε χειμέριο ύπνο πέφτουν κάποια από τα ομοιόθερμα ζώα, αυτά δηλαδή που μπορούν και διατηρούν σταθερή τη θερμοκρασία τους, όπως π.χ. η αρκούδα.

Μπορεί το χειμώνα η αρκούδα να το ρίχνει στον ύπνο, όμως οι σωματικές λειτουργίες της, δηλαδή οι χτύποι της καρδιάς της, η θερμοκρασία της και η αναπνοή της παραμένουν σε φυσιολογικά επίπεδα. Γι' αυτό ξυπνάει και σχετικά εύκολα από το χειμωνιάτικο ύπνο της.

​Κλιματικές αλλαγές και χειμερία νάρκη.

Η άνοδος της θερμοκρασίας του πλανήτη μας εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής μπορεί να διακόψει τη χειμερία νάρκη αρκετών ζώων.

Για τα ζώα όμως που διακόπτουν απότομα τον ύπνο τους δεν είναι σίγουρο ότι υπάρχει αρκετή τροφή και γι' αυτό πολλά από αυτά χάνουν τη ζωή τους.

Τι συμβαίνει στα ζώα κατά τη διάρκεια της χειμερίας νάρκης;

Ο μεταβολισμός τους επιβραδύνεται και η θερμοκρασία του σώματος τους μειώνεται πολύ. Με τόσο αργό μεταβολισμό, τα ζώα χρησιμοποιούν πολύ προσεκτικά τα αποθέματα λίπους του ώστε να μπορέσουν να επιζήσουν.

Έτσι, π.χ. η καρδιά ενός σκίουρου σε χειμερία νάρκη μπορεί να πέσει από τους 300 χτύπους το λεπτό στους 3!

Η κατανάλωση οξυγόνου μπορεί να μειωθεί στο 2% του κανονικού και η θερμοκρασία του σώματός του από τους 37 βαθμούς Κελσίου να πέσει στους 2 βαθμούς Κελσίου.

Συνήθως σε χειμερία νάρκη πέφτουν ζώα μεσαίου μεγέθους, επειδή έχουν μεγάλο απόθεμα τροφής, χωρίς όμως και μεγάλη επιφάνεια σώματος από όπου να χάνουν θερμότητα.

Ποια είναι αυτά τα ζώα που πέφτουν σε χειμερία νάρκη και χειμέριο ύπνο;

▪ Βάτραχοι και αμφίβια.
▪ Χελώνες και Σαύρες.
▪ Φίδια, αλλά διαφέρει η εποχή από είδος σε είδος.
▪ Διάφορα θηλαστικά, όπως σκαντζόχοιροι, αλεπούδες, κουνάβια, τυφλοπόντικες, ποντίκια, νυχτερίδες, σκίουροι, αρκούδες, κλπ.
▪ Πουλιά, αλλά δεν είναι ακριβώς χειμερία νάρκη αλλά ένα είδος λήθαργου όπου επικρατεί από λίγες ώρες έως και λίγες ημέρες.
▪ Και άλλα ζώα, όπως π.χ. το σαλιγκάρι.

Έχει κάτσει κανείς να σκεφτεί ποτέ πως θα ήταν σήμερα η Ελλάδα εάν δεν υπήρχανε οι φιλοζωικές και οι περιβαλλοντικές οργανώσεις; Μπορεί κάποιοι να βγάζουν φλύκταινες με το άκουσμα “ΜΚΟ”, “Φιλοζωικές οργανώσεις”, “Περιβαλλοντικές οργανώσεις” ή και “οικολογικές οργανώσεις”, αλλά χωρίς αυτές σήμερα θα ήταν μια διαφορετική Ελλάδα (και κόσμος θα λέγαμε).

Παρακάτω περιγράφουμε πως θα ήταν σήμερα η Ελλάδα εάν δεν είχαν δημιουργηθεί ποτέ αυτές οι οργανώσεις, άρα δεν θα είχαν πράξει και τίποτα απ' όλα αυτά που κάνανε τις προηγούμενες δεκαετίες. Παρ' όλα αυτά όμως συνεχίζουν δυναμικά ακόμα και σήμερα.

Ας ξεκινήσουμε από τα σκυλιά και τις γάτες, όπου θα υπήρχαν εκατομμύρια (ή και δισεκατομμύρια) αδέσποτα, χωρίς να έχουν τσιπ και χωρίς να έχει κανείς δημιουργήσει καταφύγια. Άρα η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη και όλες οι πόλεις θα είχαν γεμίσει με αδέσποτα στους δρόμους τα οποία θα ήταν πεινασμένα, διψασμένα και όπου θα υφίσταται δημόσια κακοποίηση και βασανισμούς όπου δεν θα τιμωρούνταν οι υπεύθυνοι. Οι αρχές θα αδιαφορούσαν πλήρως για τις καταγγελίες των πολιτών όταν θα επρόκειτο για κακοποιήσεις των ζώων. Τα σκυλιά θα συνέχιζαν να τα χρησιμοποιούν σχεδόν καθημερινά για κυνομαχίες. Δεν θα υπήρχαν οι απαραίτητες φιλοζωικές νομοθεσίες, με ότι συνεπάγεται αυτό και για την προστασία των ζώων και για την υγιεινή.

Θα συνεχιζόταν η νοοτροπία, όπως και παλιότερα, όπου ενήλικοι και ανήλικοι πυροβολούσαν με αεροβόλο τα ζώα, όπως τις γάτες, τα σκυλιά, τα πουλιά, κλπ.

Δεν θα υπήρχαν έλεγχοι για το κυνήγι. Θα επιτρεπόταν όλο τον χρόνο, χωρίς κανένα όριο στα θηράματα. Θα μπορούσαν να κυνηγούν όλα τα ζώα και όπου θέλανε. Θα μπορούσαν να κυνηγάνε και για να εμπορεύονται. Οι έλεγχοι δεν θα υπήρχανε και εάν θα υπήρχανε θα ήταν ελάχιστοι.

Η πολιτεία ίσως να μην αναγνώριζε τα ζώα ως απειλούμενα είδη στην Ελλάδα. Ούτε θα υπήρχαν προστατευόμενα είδη. Δεν θα υπήρχαν προστατευόμενες περιοχές ή σημαντικές περιοχές για τα πουλιά.

Θα υπήρχαν σκουπίδια παντού. Η ανακύκλωση θα ήταν άγνωστη λέξη.
Δεν θα υπήρχαν οι καθαρισμοί των παραλιών κάθε χρόνο από εθελοντές που νοιάζονται για το περιβάλλον. Τα ποτάμια όπως ο Πηνειός και ο Αλιάκμονας θα ήταν γεμάτα λύματα και οι λίμνες όπως η Κερκίνη, η Κάρλα, η Τριχωνίδα, κλπ θα ήταν σκουπιδότοποι.

Οι τράτες θα αλώνιζαν σε όλο το αιγαίο. Η δυναμίτιδα θα συνέχιζε να ήταν καθημερινό φαινόμενο ακόμα και δίπλα στα λιμάνια. Φώκιες, χελώνες, δελφίνια θα σκοτώνονταν καθημερινά από τους ψαράδες.

Χωρίς τις μεγάλες περιβαλλοντικές οργανώσεις να υπάρχουν δεν θα υπήρχε το ενδιαφέρον για την θαλάσσια προστασία, για την ανάδειξη των δασών ως προστατευόμενες περιοχές, αλλά ούτε και για την προστασία κάποιων συγκεκριμένων ειδών που πιθανώς θα είχαν ήδη εξαφανιστεί, όπως είναι η χελώνα καρέτα-καρέτα, η αρκούδα, ο λύκος, το τσακάλι, η φώκια μονάχους-μονάχους.

Θα συνεχιζόντουσαν να επιτρέπονται τα τσίρκα με τα ζώα στην Ελλάδα.

Τα σημερινά παιδιά δεν θα είχαν καμία περιβαλλοντική εκπαίδευση. 
Κάποια είδη θα τα έβλεπαν μόνο στα βιβλία αφού ήδη θα είχαν εξαφανιστεί.
Δεν θα γνώριζε κανείς όλα τα είδη ζώων που έχουμε στην Ελλάδα. Θα υπήρχανε ελάχιστες ως και μηδενικές επιστημονικές έρευνες για τα ζώα (χερσαία ή θαλάσσια) και για το περιβάλλον.

Θα συνεχίζαν να σκοτώνουν οι άνθρωποι τα ζώα (π.χ. φίδια), επειδή φοβόντουσαν και είχαν άγνοια. Και σαφώς δεν θα υπήρχε περίθαλψη άγριων ζώων.

Ελάχιστοι θα νοιαζόντουσαν για τα δάση, αλλά κανείς δεν θα μπορούσε να αποτρέψει την αποψίλωση τους και την καταστροφή τους.

Δεν θα υπήρχε καν Υπουργείο Περιβάλλοντος.
​
Τα παραπάνω είναι μερικά από τα πράγματα που αλλάξανε προς το καλύτερο οι περιβαλλοντικές και οι φιλοζωικές οργανώσεις τις τρεις τελευταίες δεκαετίες με τις προτάσεις τους και τα έργα τους. Πριν μιλήσετε άλλη φορά τι κάνουν και τι όχι όλες αυτές οι οργανώσεις, καθίστε να σκεφτείτε πόσο αλλάξανε τα πράγματα προς το καλύτερο, πως θα ήταν η Ελλάδα σήμερα και εάν θα σας άρεσε πραγματικά να μένετε σε αυτή την διαφορετική Ελλάδα...

​Τα αποτελέσματα της διεθνούς απογραφής των δύο ειδών πελεκάνων, του παγκοσμίως απειλούμενου αργυροπελεκάνου (Pelecanus crispus) και του ροδοπελεκάνου (Pelecanus onocrotalus), έφεραν στα χέρια των επιστημόνων που ασχολούνται με την προστασία τους δεδομένα που αποκτώνται για πρώτη φορά. 

Η ταυτόχρονη καταμέτρηση πραγματοποιήθηκε στις 7 Μαΐου 2016 σε 6 χώρες των Βαλκανίων και στην Τουρκία. Η πρωτοβουλία ανήκε στην Εταιρία Προστασίας Πρεσπών (ΕΠΠ), περιβαλλοντική ΜΚΟ με έδρα τον Άγιο Γερμανό Πρεσπών, η οποία ήρθε σε επαφή με φορείς και οργανώσεις σε Ελλάδα, Αλβανία, πΓΔΜ, Μαυροβούνιο, Βουλγαρία, Ρουμανία και Τουρκία που με τη σειρά τους κινητοποίησαν εθελοντές τους. Συνολικά καταμετρήθηκαν οι πελεκάνοι σε 98 υγροτόπους, καλύπτοντας σχεδόν όλο το δίκτυο των υγροτόπων που χρησιμοποιούν οι πληθυσμοί τους σε αυτή τη γωνιά του κόσμου που εκτιμάται ότι φιλοξενεί περίπου το 50% του παγκόσμιου πληθυσμού του αργυροπελεκάνου.

Η απογραφή δίνει μια πλήρη εικόνα για το συνολικό μέγεθος του πληθυσμού, ο οποίος περιλαμβάνει τόσο τα αναπαραγόμενα όσο και τα μη αναπαραγόμενα και ανώριμα άτομα. Τονίζεται ότι οι πελεκάνοι είναι τα μόνα είδη, οι πληθυσμοί των οποίων, παρακολουθούνται κάθε χρόνο σε όλη την ΝΑ Ευρώπη μέσω μετρήσεων των αναπαραγόμενων ζευγαριών και του αριθμού των διαχειμαζόντων ατόμων.

Ένα τέτοιο φιλόδοξο εγχείρημα δε θα μπορούσε να έρθει εις πέρας χωρίς τη συμβολή πολλών δεκάδων συμμετεχόντων. Συμμετείχαν Φορείς Διαχείρισης Εθνικών Πάρκων (12 στην Ελλάδα, 1 στην Αλβανία και 1 στο Μαυροβούνιο), το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Μαυροβουνίου, διεθνείς, εθνικές και τοπικές περιβαλλοντικές ΜΚΟ (PPNEA-Αλβανία, MES-πΓΔΜ, ΝΟΕ-Γαλλία, ΕΠΠ-Ελλάδα), μεταξύ των οποίων και 4 εθνικές ορνιθολογικές οργανώσεις (Βουλγαρίας–BSPB, Ρουμανίας–SOR, Μαυροβουνίου–CZIP και Ελλάδας– ΕΟΕ, εταίροι του Birdlife International), καθώς και το Πανεπιστήμιο της Σμύρνης. Συνολικά, 138 παρατηρητές καταμέτρησαν 6.265 αργυροπελεκάνους και 22.944 ροδοπελεκάνους.

Σύμφωνα με όσα γνωρίζαμε μέχρι σήμερα ο πληθυσμός του αργυροπελεκάνου σε Μεσόγειο και Μαύρη Θάλασσα αριθμούσε 4.350-4.850 άτομα. Τα αποτελέσματα αποδεικνύουν ότι ο συγκεκριμένος πληθυσμός είναι πλέον μεγαλύτερος, κάτι που αποτελεί ένα θετικό στοιχείο μεν αλλά καθόλου ενδεικτικό για την τάση του παγκόσμιου πληθυσμού δε, αφού τα στοιχεία για τους πληθυσμούς της Κεντρικής και Δυτικής Ασίας δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικά. 

Οι υγρότοποι των Βαλκανίων λειτουργούν ως σημαντικότατα καταφύγια για τα άγρια υδρόβια πουλιά και δη τους πελεκάνους, αλλά συγχρόνως η αξία του καθενός από αυτούς μεγεθύνεται από τη γειτνίασή του με άλλους υγροτόπους. Αυτό συμβαίνει καθώς οι πελεκάνοι που έχουν τις αναπαραγωγικές τους αποικίες σε μόλις 20 περίπου υγροτόπους στην περιοχή της ΝΑ Ευρώπης και της Τουρκίας, χρησιμοποιούν έναν πολλαπλάσιο αριθμό για την κάλυψη των αναγκών τους σε τροφή και ξεκούραση.

Αυτή η μεγάλη προσπάθεια ανέδειξε επίσης την σημασία των συνεργασιών και τους καρπούς που αυτές μπορούν να δώσουν. Το όλο εγχείρημα που κάλυψε δεκάδες χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα και για το οποίο χρησιμοποιήθηκαν από αυτοκίνητα και βάρκες μέχρι και ελαφρύ αεροσκάφος για τις αποικίες του Δέλτα του Δούναβη, οι οποίες εκτείνονται σε τεράστιους δυσπρόσιτους καλαμιώνες, απαίτησε ελάχιστους οικονομικούς πόρους, χάρη στην «επιστράτευση» τόσων ενθουσιωδών ορνιθοπαρατηρητών. Η απογραφή απέφερε απαραίτητα στοιχεία για το σχεδιασμό κοινών μέτρων προστασίας και διαχείρισης των πελεκάνων. Το συγκεκριμένο εγχείρημα ενίσχυσε το δίκτυο συνεργασίας μεταξύ φορέων και επιστημόνων των διαφορετικών χωρών που τα τελευταία χρόνια δραστηριοποιείται σε επίπεδο ανταλλαγής γνώσεων και στοιχείων. Ιδιαίτερες ευχαριστίες οφείλονται στους δεκάδες εθελοντές που συμμετείχαν στις καταμετρήσεις.

Δείτε εδώ τα αναλυτικά αποτελέσματα από την απογραφή των πελεκάνων.

Πηγή: zougla.gr

Πηγή: ΚΕΕΛΠΝΟ

Τεράστια είναι η οικολογική καταστροφή στον υδροβιότοπο της Αλυκής Λήμνου τη μεγαλύτερη φυσική αλυκή  της χώρας και τη μοναδική που δεν ειχε επηρεαστεί από τον άνθρωπο, ενάμιση  χρόνο μετά την παρέμβαση του Δήμου που άνοιξε κανάλι ενώνοντάς την με τη θάλασσα και η  οικολογική ισορροπία της περιοχής άλλαξε.

Χιλιάδες ψάρια και καβούρια νεκρά, για δεύτερο καλοκαίρι δεν παρήγαγε αλάτι, καταστροφή της χλωρίδας και εν γένει του υδροβιότοπου που συντηρούσε ένα μεγάλο αριθμό από σπάνια και απειλούμενα είδη πολλά από τα οποία φέτος οι κάτοικοι δεν τα είδαν να έρχονται στην περιοχή.

Ο δήμος Λήμνου από άγνοια  προκάλεσε την καταστροφή όταν πριν από 1,5 χρόνο  από τις έντονες βροχοπτώσεις ανέβηκε  η στάθμη της  Αλυκής και πλημμύρισαν καλλιεργήσιμες εκτάσεις και κτηνοτροφικές μονάδες. Με εκσκαφέα άνοιξε ένα κανάλι  χωρίς καμία περιβαλλοντική άδεια, που με τη ροή του νερού έφτασε τα 30 μέτρα. Η  θάλασσα μπήκε στην Αλυκή,  σημαντικό τμήμα μετετράπη σε λιμνοθάλασσα και η οικολογική καταστροφή του υδροβιότοπου είναι μεγάλη.

Μικρότερες τέτοιες παρεμβάσεις γίνονταν και στο παρελθόν χειρονακτικά, το μέγεθος όμως του καναλιού που ανοίχτηκε τεχνικά ήταν τέτοιο που  άλλαξε την φυσική ισορροπία.

Ο περιβαλλοντικός σύλλογος Ανεμόεσσα από την πρώτη στιγμή κινητοποιήθηκε και προσπαθεί να ενεργοποιήσει το μηχανισμό για την αποκατάσταση αν είναι δυνατό της περιοχής.

Το Υπουργείο Περιβάλλοντος,  μέσω της ανεξάρτητης αρχής που ελέγχει τέτοιου είδους οικολογικές παρεμβάσεις  ζήτησε μια έκθεση για την σημερινή κατάσταση της Αλυκής και όπως είπε στην ΕΡΑ ΑΙΓΑΙΟΥ ο πρόεδρος του συλλόγου Γιώργος Κοτσαλης που επισκέφθηκε την περιοχή ¨η εικόνα ήταν αποκαρδιωτική. Χιλιάδες ψάρια, χιλιάδες καβούρια ψόφια στον περίμετρο της λιμνοθάλασσας  πια και όχι αλυκής η οποία έχει στεγνώσει. Ήταν τέτοια η ποσότητα των ψόφιων που ο δήμος πλήρωσε εργολάβο για να τα συλλέξει και να τα θάψει. Εντυπωσιακό πως αναπτύχτηκαν τόσα ψάρια και καβούρια στην περιοχή. Τόνοι  καβουριών και ψαριών βρίσκονται ψόφια και μέσα στην Αλυκή. Προφανώς όταν συνδέθηκε η Αλυκή με την θάλασσα αυτά εγκλωβίστηκαν μέσα  και έχουν ψοφήσει.»
Τις επόμενες 10 μέρες το αρμόδιο Υπουργείο θα παραλάβει την έκθεση που θα αποτυπώνει τη σημερινή κατάσταση και θα αποφανθεί για το αν υπάρχει τρόπος αντιμετώπισης της κατάστασης και επαναφοράς της αλυκής στην πρότερα κατάσταση.
​
Σύμφωνα με έκθεση του τμήματος Περιβάλλοντος της Περιφέρειες Βορείου Αιγαίου που παρενέβη πέρυσι το χειμώνα  μετά την κινητοποίηση της Ανεμόεσας, ζημιά έγινε τόσο στην πανίδα όσο και στην χλωρίδα της περιοχής που αναγνωρίζεται ως οικότοπος που επηρεάζει τη δημιουργία των περιβόητων αμμοθινών της περιοχής.» Η οικολογική του σημασία είναι μεγάλη και έγκειται στο ρόλο του ως δομικό στοιχείο στη δημιουργία της αμμοθινικής βλάστησης η οποία είναι σημαντική καθώς συγκρατεί την άμμο σταθεροποιεί την ακτογραμμή και λειτουργεί προστατευτικά για τις φυτικοινότητες του εσωτερικού. Και βέβαια για να διατηρηθεί αυτή η ισορροπία απαιτείται η σωστή λειτουργία των ζωνών βλάστησης που τα αποτελούν και που διαταράχθηκαν με το άνοιγμα αυτού του καναλιού. Αυτό σημαίνει καταστροφή που δε μπορεί να αποκατασταθεί μόνο με το κλείσιμο του καναλιού».

Πηγή: era-aegean.gr

Δυο από τους πιθανούς καλοκαιρινούς κινδύνους να συμβούν, είναι να πατήσουμε δράκαινα, ή αχινό. Εκεί που αμέριμνοι περπατάμε στα ρηχά, ξαφνικά νιώθουμε έναν έντονο πόνο στην πατούσα ή τα δάχτυλα μας. Ο βυθός κρύβει κινδύνους και πρέπει να ξέρουμε πως να τους αντιμετωπίσουμε.

Το δηλητήριο των ψαριών αυτών, ενεργεί τόσο στο νευρικό σύστημα του ανθρώπου όσο και στο αίμα. Το αποτέλεσμα σε αυτή την περίπτωση είναι ο έντονος και με διάρκεια πόνος, η λιποθυμία, ο εμετός και ο υψηλός πυρετός (σπανιότερα). Οι παρενέργειες ενός τέτοιου τσιμπήματος διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο ανάλογα με τις άμυνες και τις αντιστάσεις του οργανισμού του. Το δέρμα στο σημείο που μπήκαν οι κεραίες, κοκκινίζει και πρήζεται. Ενώ ο πόνος δεν σταματά και χτυπάει μέχρι τη ρίζα του μέλους.

Δηλαδή μας τσίμπησε στην πατούσα, θα πονάει φριχτά ολόκληρο το πόδι μέχρι τους γοφούς. Η ζωή μας αν πατήσουμε δράκαινα δεν κινδυνεύει, αλλά εάν βρισκόμαστε κοντά σε κάποιο νοσοκομείο ή κέντρο υγείας, δεν είναι κακή ιδέα να το επισκεφτούμε. Σπανιότερα μπορεί να προκληθεί αλλεργικό σοκ, όμοιο με εκείνο που παθαίνουμε εάν μας τσιμπήσει σκορπιός.

Μόλις πατήσουμε δράκαινα, πρέπει με ψυχραιμία να βγούμε από το νερό και να απολυμάνουμε καλά το σημείο που μας τσίμπησε. Όσο περνάνε οι ώρες το δηλητήριο εξασθενεί. Ένα γιατροσόφι που δείχνει να είναι αποτελεσματικό, είναι το κάψιμο. Το δηλητήριο της δράκαινας, όταν θερμανθεί από 50 βαθμούς Κελσίου και πάνω, αδρανοποιείται. Οι ψαράδες που γνωρίζουν από αυτά, προτείνουν να πλησιάσουμε με ιδιαίτερη προσοχή (για να μην πάθουμε έγκαυμα) την καύτρα ενός τσιγάρου στην πληγή.
​
Συνήθως ύστερα από 48 – 72 ώρες ο πόνος και το πρήξιμο υποχωρούν. Πρέπει πάντως να ενημερώσουμε τον γιατρό μας που μπορεί να μας συστήσει αναλγητικά χάπια.

Αχινοί: Όποιος πατήσει αχινό είναι “πιο τυχερός” από κάποιον άλλον που πάτησε δράκαινα. Και αυτό γιατί ναι μεν πονάει αλλά σε καμία περίπτωση όπως με τη δράκαινα. Όταν πατήσουμε αχινό και μετά τον πρώτο “υποθαλάσσιο” αιφνιδιασμό, πρέπει να βγούμε προσεκτικά στην παραλία, δίχως να περπατήσουμε με το πόδι που τον πατήσαμε. Τα σπασμένα αγκάθια του που θα έχουν καρφωθεί στην πατούσα μας, μπορεί με το περπάτημα να μπουν ακόμη περισσότερο μέσα

Καταρχήν ψυχραιμία, από το τσίμπημα αχινού δεν πέθανε ποτέ κανείς. Το πρώτο που πρέπει να κάνουμε είναι να αλείψουμε την περιοχή με τα αγκάθια (συνήθως είναι πολλά μαύρα στίγματα μέσα στο δέρμα μας), με ελαιόλαδο για να μαλακώσει. Θα ανακουφιστούμε από τον πόνο εάν βουτήξουμε το πόδι μας σε μια λεκάνη με ζεστό νερό. Στη συνέχεια και αφού έχει μαλακώσει το δέρμα, πρέπει να βγάλουμε τα αγκάθια ένα ένα. Πιέζουμε το κρέας, δεξιά και αριστερά από το αγκάθι, μέχρι να ξεμυτίσει από το δέρμα. Μετά με ένα τσιμπιδάκι το τραβάμε. Καλό θα είναι να έχουμε και ένα μεγεθυντικό φακό για να βλέπουμε. Προσοχή, υπάρχει και η λύση της καρφίτσας. Αφού την απολυμάνουμε με οινόπνευμα, πολύ προσεκτικά, την πιέζουμε και βγαίνει το αγκαθάκι. Όταν επιτέλους τελειώσει αυτή η διαδικασία πρέπει να απολυμάνουμε την περιοχή, με πράσινο σαπούνι ή οξυζενέ, για να αποφύγουμε την μόλυνση.
Εάν έχουν παραμείνει αγκάθια μέσα στο δέρμα, μην αγχώνεστε, με τον καιρό θα αποβληθούν μόνα τους.
​
Αν συνεχίζουμε να πονάμε πολύ, καλό θα ήταν να επισκεφτούμε ένα νοσοκομείο, ή κάποιο γιατρό. Μέχρι να περάσει ο πόνος δεν θα πρέπει να πατάμε με το τραυματισμένο πόδι, ενώ οι συνεχείς επαλήψεις με ελαιόλαδο θα μας ανακουφίζουν.

​Πηγή: iatropedia.gr

Η βρωμούσα είναι ένα έντομο το οποίο συναντάται πολύ συχνά στην Ελληνική ύπαιθρο, είναι ένα πολυφάγο έντομο που όταν νιώσει φόβο ή απειλή , εκτοξεύει ένα υγρό το οποίο έχει μια πολύ άσχημη μυρωδιά. Είναι ένα έντομο το οποίο σχεδόν όλοι έχουμε πατήσει σε κάποια ύπαιθρο κατα καιρούς με αποτέλεσμα την πολύ έντονη και άσχημη μυρωδιά. ​

Οι βρωμούσες προσελκύονται από το φως και είναι δύσκολο να τις παρατηρήσεις γιατί βρίσκονται είτε σε κορμούς δέντρων ή είτε σε φύλλα και το χρησιμοποιούν σαν καμουφλάζ, επειδή είναι ίδιο με το χρώμα τους περιβλήματος τους.

Περιγραφή

Έχει πράσινη απόχρωση συνήθως. Το κεφάλι της έχει σχήμα τριγώνου. Εναποθέτει τα αυγά της στην κάτω επιφάνεια τον φύλλων. Διαθέτει δύο ζεύγη φτερών, που το ένα είναι διαφανές. Έχει 2-3 γενεές το χρόνο και σε 6-10 εβδομάδες ολοκληρώνει τον βιολογικό της κύκλο. Ξεκινάει από κάμπια, που έχει κίτρινο χρώμα και έχει 5 στάδια για να γίνει τέλειο έντομο πράσινου χρώματος.
​
Προσβολές

Προσβάλει μεγάλη ποικιλία φυτών αλλά έχει ιδιαίτερη προτίμηση στην ντομάτα, το καλαμπόκι και τα φασόλια. Μπορεί να προσβάλει και φρούτα από καρποφόρα δέντρα. Σημεία προσβολής είναι τα νεαρά φύλλα και οι καρποί.  

Credit: kalliergo.gr

Μια ιδέα-project της Μαρίζας Κωνσταντινίδου που μας παρουσίασε και συνεργάστηκε για να το δημιουργήσουμε. Δεν δέχεται να βάλει πνευματικά δικαιώματα αλλά να αφήσει ελεύθερες τις εικόνες (από πνευματικά δικαιώματα) ώστε να κοινοποιηθούν αλλά και να συμβάλλουν στην αφύπνιση των πολιτών για το θέμα του κυνηγιού. Τις εικόνες μπορείτε να τις βρείτε σε πλήρη ανάλυση στο flickr account μας (https://www.flickr.com/photos/biodiversitygr/albums/72157666660080325​)

Τα άγρια ζώα και συγκεκριμένα τα θηρεύσιμα είδη ρωτάνε για το κυνήγι. 

Το concept είναι 5 εικόνες, με ένα διαφορετικό ζώο που λέει 1-2 πράγματα και κάνει την δικιά του ερώτηση-παράπονο προς τον κυνηγό αλλά και τους ανθρώπους που αδιαφορούν και επιτρέπουν το κυνήγι ακόμα και σήμερα.

Μπορεί τις τελευταίες ημέρες να θρηνούν άτομα και να νιώθουν οργή για τον Cecil το λοντιάρι, αλλά δεν φάνηκε τέτοια οργή όταν έχουμε τα ίδια και περισσότερο αποκρουστικά θέματα στην Ελλάδα με τον σκοτωμό τους και ενώ είναι προστατεύομενα είδη.

Να θυμήσουμε λίγο στους αναγνώστες και φίλους μας την είδηση για το που έφαγαν αρκούδα στα Γρεβενά (Απίστευτο: Εφαγαν… αρκούδα στα Γρεβενά!).

ή 

το που αποκεφάλισαν λύκο και ανέβασαν τις φωτογραφίες στο facebook, καθώς και αυτός που το έκανε το είχε κρεμασμένο στο μηχανάκι του και το μετέφερε για να το δουν και άλλοι (http://www.protothema.gr/greece/article/418745/apokefalisan-luko-kai-anevasan-fotografies-sto-facebook/).

Τα εγκλήματα κατά των ζώων είναι πολλά και όχι μόνο στο εξωτερικό αλλά και στην Ελλάδα. Εμπόριο προστατεύομενων ειδών, κυνήγι προστατεύομενων και απειλούμενων ειδών, και πολλά άλλα. Δεν είναι πάντα άγνωστοι αυτοί που τα διαπράττουν αυτά τα εγκλήματα κατά της άγριας ζωής και του περιβάλλοντος. Μερικές φορές είναι γνωστοί, άλλες φορές είναι κυνηγοί που δεν ακολουθούν τους νόμους, άλλες φορές είναι λεφτάδες που θέλουν τρόπαια στον τοίχο τους... είναι αρκετές κατηγορίες ανθρώπων...

Δεν είναι μόνο ο Cecil, είναι πολλοί και οι Έλληνες που διαπράττουν παρόμοια εγκλήματα είναι ακόμοι περισσότεροι!

Άρθρο του Δημήτρη Μπάρα και του Μιχάλη Γρηγορίου.

Τα κυνηγόσκυλα είναι ένα μείζον θέμα που χρειάζεται περισσότερη προσοχή από το κράτος!

Τα τελευταία χρόνια εάν και έχουν αυξηθεί οι προϋποθέσεις τις κατοχής κυνηγετικών σκυλιών από τους κυνηγούς αλλά και η χρήση τους στο κυνήγι, ακόμα χρειάζονται αρκετές μεταρρυθμίσεις προς το καλύτερο.

Ένα από τα σημαντικότερα θέματα είναι ο εμβολιασμός τους, με τους κυνηγούς να παίρνουν τα εμβόλια στο σπίτι και “υποτίθεται” να τα κάνουν μόνοι τους, με αυτό να εγκυμονεί κινδύνους για τα σκυλιά από αυτούς που δεν κάνουν τα εμβόλια, αλλά ταυτόχρονα δεν υπάρχει και ουσιαστικός έλεγχος από τους κτηνιάτρους για εάν τα κυνηγετικά σκυλιά είναι εντάξει στην υγεία τους. Κανονικά θα έπρεπε κάθε τι που κάνουν είτε είναι εμβόλια ή είτε είναι κάποια θεραπεία να υπογράφετε κάθε φορά από κτηνίατρο.

Άλλο ένα σημαντικό θέμα είναι η συνεχόμενη άρνηση των κυνηγών να στειρώνουν τα κυνηγετικά τους σκυλιά αλλά ταυτόχρονα και η εκτροφή τους με σκοπό το εμπόριο χιλιάδων ευρώ. Οι κυνηγοί αρνούνται συστηματικά να στειρώσουν τα κυνηγετικά σκυλιά τους, με δικαιολογία ότι μετά δεν κάνουν για κυνήγι, ενώ δεν είναι και λίγες φορές που οι κυνηγοί το έχουν κάνει επάγγελμα να εκτρέφουν κυνηγετικά σκυλιά για να τα μοσχοπουλούν έπειτα σε άλλους κυνηγούς.

Μείζον θέμα βεβαίως είναι και η συνεχόμενη εγκατάλειψη των κροτοφοβικών κυνηγετικών σκυλιών, που κατέχουν κυνηγοί με αποτέλεσμα οι δρόμοι αλλά και τα καταφύγια να γεμίζουν από αυτά τα σκυλιά, τα οποία δεν μπορούν να υιοθετηθούν εύκολα μετά. Ταυτόχρονα δεν λείπουν και από τους δρόμους τα σκυλιά που οι κυνηγοί αποφασίζουν να τα παρατήσουν με την λήξη της κυνηγετικής περιόδου για να γλυτώσουν τα λεφτά για τα εμβόλια και τις τροφές.

Ένα θέμα όμως ακόμα που κανονικά θα έπρεπε να ασχοληθεί η ελληνική πολιτεία, και είναι βάρβαρο, είναι το κόψιμο της ουράς στα κυνηγετικά σκυλιά. Η κακοποίηση που δέχονται αυτά τα σκυλιά από τους κυνηγούς: η βαρβαρότητα να μένουν όλη μέρα δεμένα στον ήλιο, να τα πυροβολάνε όταν δεν τους κάνουν πια ή να τα ρίχνουν στα αγριογούρουνα για να εξασκηθούν είναι ακόμα μερικά από τα σοβαρά θέματα που δεν φαίνονται προς τα έξω στην Ελληνική κοινωνία και που πρέπει να παρθούν σοβαρά μέτρα για την εξάλειψη αυτών των μειζόνων θεμάτων.

Τα κυνηγετικά σκυλιά είναι ένα μείζον θέμα και ειδικά τώρα που ξεκινάει η κυνηγετική περίοδος,

Αλλά υπάρχει άραγε κάποιος που θα λάβει σοβαρά αυτά τα θέματα ή απλώς όλοι μιλάνε στον αέρα, μιας και το κυνηγετικό λόμπι προσπαθεί εδώ και χρόνια να περάσει τα δικά τους με δικαιολογίες του περασμένου αιώνα;

Η παράδοση λέει ότι μια συνάντηση με αρκούδα σημαίνει υγεία και καλοτυχία. Για να μειωθεί κατά το δυνατόν ο κίνδυνος συνάντησης με ένα μεγάλο ζώο, όπως η αρκούδα, στο δάσος, θα πρέπει να γνωρίζετε επιπλέον ό,τι: η αρκούδα αντιλαμβάνεται εύκολα τον γύρω της χώρο και συνήθως καταλαβαίνει πολύ νωρίτερα την παρουσία του ανθρώπου από ότι ο άνθρωπος τη δική της παρουσία και απομακρύνεται. Άρα για να μην τη συναντήσετε, προτείνεται η παρουσία σας στο δάσος να είναι θορυβώδης και ιδιαίτερα εμφανής.

Σε περίπτωση συνάντησης ανθρώπου-αρκούδας υπάρχει ένας βασικός κανόνας:

Η ΑΡΚΟΥΔΑ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΝΟΙΩΣΕΙ ΟΤΙ ΑΠΕΙΛΕΙΤΑΙ

Αυτό σημαίνει ότι κρατάμε την ψυχραιμία μας και:

1. Μένουμε ακίνητοι.
2. Δεν πιάνουμε και χρησιμοποιούμε «απειλητικά» αντικείμενα, όπως πέτρες, κλαδιά κ.λπ.
3. Προσπαθούμε να οπισθοχωρήσουμε σταδιακά, αναγνωρίζοντας την «κυριαρχία» της αρκούδας στο χώρο.
4. Δεν τρέχουμε.
5. Σε περίπτωση στενών χώρων δημιουργούμε χώρο διαφυγής για την αρκούδα και δεν της «κόβουμε» το δρόμο.

Το πιο πιθανό είναι ότι μέχρι να τα σκεφθούμε όλα τα παραπάνω η αρκούδα θα έχει φύγει.



Γνωρίζετε ότι…

• Η αρκούδα έχει εξαιρετική όσφρηση, πολύ καλή ακοή και όχι τόσο καλή όραση.

• Έχει εξαιρετική μνήμη και νοημοσύνη.

• Οριοθετεί την επικράτειά της.

• Ο ζωτικός της χώρος είναι 100-150 τ.χλμ. για ένα θηλυκό και έως και παραπάνω από 400 τ.χλμ. για ένα αρσενικό άτομο.

• Αν δεν ενοχληθεί, ακολουθεί συγκεκριμένη ρουτίνα στις καθημερινές της μετακινήσεις: χρησιμοποιεί την ίδια όχθη ρεματιάς και τον δασικό δρόμο για τις μετακινήσεις της, το ίδιο μονοπάτι για να πάει στη φωλιά της, τους ίδιους οπωρώνες για να βρει φρούτα.

• Η όρθια στάση της είναι συμπεριφορά ανίχνευσης ή και φόβου και όχι εκδήλωση επίθεσης


Πηγή: http://foropenforests.org/sites/foropenforests.org/files/reports/ForOpenForests_Action%20E.1_Leaflet_Brown%20Bear.pdf

Με αφορμή τουλάχιστον ενός κροκόδειλου στο φράγμα ποταμών στο Ρέθυμνο, άλλη μια φορά διαταράσσεται το οικοσύστημα με ξενικά είδη για την Ελληνική πανίδα. Δυστυχώς σε αυτό δεν ευθύνεται μόνο ο πολίτης που το είχε στο σπίτι του και το απελευθέρωσε, αλλά η μεγαλύτερη ευθύνη πέφτει στα pet shop και στο κράτος.

Με την πιο μεγάλη ευθύνη του κράτους να συνεχίζει να επιτρέπει να πωλούνται κάθε είδους ζώα στα pet shop, επιτρέπει έστω και έμμεσα την κακοποίηση των ζώων συντροφιάς μιας και ήδη είναι γνωστό παντού τι γίνεται με τα κουτάβια και τις γάτες,επίσης το κράτος επίσης προωθεί έμμεσα την πώληση άγριων πουλιών (όπως καναρίνια, καρδερίνες, φλώρους, και άλλα ωδικά πουλιά) εφ’ όσον ούτε αυτά λείπουν από τα pet shop, και επιτήδειοι εκμεταλλεύονται την νομοθεσία για να κερδίζουν χρήματα αλλά καταστρέφοντας σε μεγάλο βαθμό την ορνιθοπανίδα, μιας και πολλές φορές μόνο 1 στα 10 πουλιά που θα πιάσουν θα επιβιώσουν από το στρες αιχμαλωσίας.

Με την οικονομική κρίση να έχει επιπλήξει τα νοικοκυριά, οι κατέχοντες εξωτικών ζώων (όπως χαμαιλέοντες, κροκόδειλους, σκορπιούς, βόες, κ.α.) αδυνατούν να καταβάλλουν τα χρήματα που χρειάζονται για την διατροφή αυτών των ειδών και φτάνουν να τα απελευθερώνουν στην εξοχή. Βεβαίως το μεγαλύτερο μέρος αυτών των ζώων πεθαίνουν διότι δεν έχουν μάθει να ζουν ελεύθερα αλλά ούτε είναι και κατάλληλος ο βιότοπος. Αλλά μερικές φορές επιβιώνουν, αλλάζοντας αλλά και διαταράσσοντας το οικοσύστημα της εκάστοτε περιοχής.

Αλλά εάν συνεχιστεί πιθανόν να αρχίσουμε να προσθέτουμε στα είδη της Ελληνικής πανίδας τους βόες, ανακόντες, σκορπιούς, χαμαιλέοντες, μακάο παπαγάλους και πολλά άλλα ξενικά είδη που δεν έχουμε μέχρι σήμερα στην Ελλάδα!

Λέμε όχι στην πώληση ζώων μέσω pet shop.

Το Θήβα GR (http://thivagr.blogspot.gr/2014/06/blog-post_4620.html) σπέρνει τον τρόμο με ψέματα και ανακρίβειες και μιλάει για οικολογική τρομοκρατία. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Από που και έως που είναι άγνωστα για τον Ελληνικό Χώρο οι λύκοι, οι αγριόγατες, οι αρκούδες και τα φίδια;

Το ότι τα άγρια ζώα τα βλέπουν όλο και περισσότεροι κάτοικοι χωριών και το ότι εμφανίζονται όλο και πιο συχνά σε κατοικημένες περιοχές υπεύθυνοι είναι οι ίδιοι οι κάτοικοι, δεν σημαίνει ότι αυξήθηκαν τόσο δραματικά τα είδη αυτά. Υπήρξαν μερικές αυξήσεις αλλά τα περισσότερα τείνουν προς εξαφάνιση. Τόσα χρόνια οικολόγοι και οικολογικές οργανώσεις φώναζαν να προστατευθεί το περιβάλλον και να μην καταστρέφουμε τους βιότοπους αυτών των ζώων και όχι μόνο. Οι συνέπειες έχουν αρχίσει να φαίνονται πια ξεκάθαρα. Από την μία η μεγάλη παρατεταμένη χρονική περίοδος του κυνηγιού, από την άλλη οι πυρκαγιές που έχουμε κάθε χρόνο, από την τρίτη πλευρά η λαθροϋλοτομία, και από την τέταρτη πλευρά η συνεχόμενη ρύπανση και καταστροφή του περιβάλλοντος έχει καταστρέψει πια ένα μεγάλο μέρος των βιότοπων με αποτέλεσμα πολλά άγρια ζώα να ψάχνουν να βρουν τροφή σε νέες περιοχές για να επιβιώσουν με αποτέλεσμα να μετακινούνται συνεχώς και όλο και πιο συχνά σε κατοικημένες περιοχές.

Τι μπορεί να γίνει για να προστατευτούν και τα άγρια ζώα αλλά και κτηνοτρόφοι;

Οι μελισσοκόμοι μπορούν να προστατέψουν τα μελίσσια με το να βάλουν ηλεκτροφόρες περιφράξεις γύρω από τα μελίσσια τους, τα οποία είναι ακίνδυνα και για τον άνθρωπο αλλά και για τα ζώα. Οι ηλεκτροφόρες περιφράξεις προκαλούν ένα μικρό τράνταγμα από τα βολτ και απωθούν την αρκούδα ώστε να μην τις ξανά αγγίξει αλλά ούτε και να ξαναπροσπαθήσει.

Οι κτηνοτρόφοι μπορούν να προστατέψουν τα κοπάδια τους παίρνοντας Ελληνικό Ποιμενικό. Είναι ένα δυνατό σκυλί που έχει πολύ δυνατά σαγόνια ικανά για ίση ζημιά με των λύκων. Μπορούν να προστατέψουν άνετα το κοπάδι από τους λύκους. Οι λύκοι προτιμάνε το αδύναμο φαγητό, δηλαδή αυτό που δεν θα τρέξει ή που είναι γέρικο.

Οι οικολόγοι δεν κάνουν απελευθερώσεις ζώων!

Να αναφέρουμε επίσης ότι δεν γίνονται απελευθερώσεις ζώων, όχι τουλάχιστον από οικολόγους. Μόνο οι Κυνηγετικοί Σύλλογοι κάνουν απελευθερώσεις ζώων για να μπορούν οι κυνηγοί να έχουν ζώα να σκοτώνουν. Αλλά υπάρχουν επανεντάξεις άγριων ζώων στην φύση.

Τι σημαίνει αυτό; Είναι απλό. Όταν κάποιος βρίσκει ένα τραυματισμένο άγριο ζώο το στέλνει σε ένα από τα ελάχιστα Κέντρα Περίθαλψης Άγριων Ζώων που υπάρχουν στην Ελλάδα. Αυτά μετά το πέρας της θεραπείας του ζώου ώστε να είναι απόλυτα υγιές το επιστρέφει στο σημείο όπου βρέθηκε, αλλά για αυτές τις επανεντάξεις άγριων ζώων είναι απόλυτα ενημερωμένο το δασαρχείο της περιοχής όπως και όλοι οι αρμόδιοι φορείς. Η επανένταξη γίνεται με παρουσία δασικού υπαλλήλου.

Επίσης άλλη μια ανακρίβεια που αναφέρει το εξής δημοσίευμα είναι ότι δεν μεταφέρονται έτσι τυχαία ζώα. Υπάρχει πάντα μελέτη και μεταφέρονται σε περίπτωση που αποτελεί κίνδυνος για την δημόσια υγεία αλλά και την υγεία του ζώου. Και συνήθως η μετακίνηση είναι σε κάποιο απόμερο σημείο που δεν μπορεί να κάνει ζημιές αλλά ούτε και να κινδυνεύσει το ίδιο το ζώο αλλά ούτε και κάποιος άνθρωπος.

Δεν υπάρχει κάποιο πλάνο οικολογικής τρομοκρατίας. Ότι βλέπουμε άγρια ζώα σε πυκνοκατοικημένες περιοχές είναι οι συνέπειες της μη προστασίας του περιβάλλοντος και της βιοποικιλότητας και βεβαίως εάν συνεχιστεί με τον ίδιο και χειρότερο ρυθμό η καταστροφή του περιβάλλοντος θα δούμε πολλά χειρότερα πράγματα.

Η Αθήνα μπορεί να μοιάζει αφιλόξενη για τα άγρια ζώα, αλλά ο αριθμός των ειδών που ζουν στο λεκανοπέδιο επιβεβαιώνει ότι αποτελεί πόλο έλξης για πολλά από αυτά για διάφορους λόγους. Τα υπολλείματα παλιών δασών, η απουσία κυνηγών, η ύπαρξη πολλών πηγών τροφής αλλά και η αυξημένη θερμοκρασία τραβάνε σαν μαγνήτης πολλά είδη. Οι αξιόλογοι βιότοποι των Αθηνών είναι ο Λυκαβηττός, τα Τουρκοβούνια, η Ακρόπολη, ο λόφος του Φιλοπάππου, ο Εθνικός Κήπος, ο Φαληρικός όρμος, το Πάρκο «Αντώνης Τρίτσης», το άλσος της Νέας Φιλαδέλφειας, το Πεδίον του Άρεως, ο λόφος του Στρέφη, το Αττικό Άλσος στο Γαλάτσι, το άλσος Παγκρατίου, το άλσος Συγγρού, η Γεωπονική Σχολή, το ρέμα Χαλανδρίου, ο λόφος του Αρδηττού, το άλσος στο Γουδί, η ρεματιά της Φιλοθέης και ο Ποδονίφτης καθώς και οι περιοχές της Καισαριανής, της Πετρούπολης, του Αιγαλέου και των Μελισσίων που συνορεύουν με ορεινούς όγκους.

Η χλωρίδα της πόλης είναι ίσως αυτή που έχει πληγεί περισσότερο καθώς η δόμηση και τα «εξωραϊσμένα» πάρκα οδήγησαν στον αφανισμό πολλών άγριων λουλουδιών. Στην Ακρόπολη φυτρώνουν μικρές μπλε ίριδες (Gynandriris sisyrinchium) και στους γύρω λόφους συναντώνται άγριοι κρόκοι. Στο άλσος Συγγρού, στα Τουρκοβούνια, στο Αττικό Άλσος και στις παρυφές του όρους Αιγάλεω μπορεί κανείς να δει τις ορχιδέες Barlia robertiana, Ophrys attica, Ophrys mammosa, Ophrys ferrum equinum και Ophrys sicula. Άλλα είδη είναι η ίριδα της Αττικής (Iris attica), το κίτρινο κρινάκι (Sternebergia lutea), ο όμορφος τραγοπώγωνας (Tragopodon porrifolius), η βαφική αλκάνα (Alkanna tinctoria), το κολχικό της Αττικής (Colchicum atticum), η σπάνια καμπανούλα (Campanula celsii), ο Ερμοδάκτυλος (Hermodactylus tuberosus), ενώ ανεμώνες, κυκλάμινα και άγριες καλεντούλες φύονται ακόμα και στην Ακρόπολη. Στα ρέματα της πόλης βρίσκει κανείς ακόμα την μεγαλόπρεπη δρακοντιά ενώ στα Τουρκοβούνια φυτρώνει η πολύ σπάνια μαύρη φριτιλάρια (Fritillaria obliqua).

Η ορνιθοπανίδα της πόλης ξαφνιάζει με την παρουσιά της. Τα βραχοκιρκίνεζα ζουν σχεδόν σε όλη την πόλη καθώς εκτός από τον Λυκαβηττό, την Ακρόπολη και τα Τουρκοβούνια φωλιάζουν ακόμα και σε παλιά σπίτια, στα φουγάρα στο Γκάζι, στους στήλους του Ολυμπίου Διός, ενώ εδώ και χρόνια 2-3 ζευγάρια βρίσκουν καταφύγιο κάθε άνοιξη στους πυλώνες του Ολυμπιακού Σταδίου. Οι πετρίτες αν και πιο σπάνιοι φωλιάζουν στο κτίριο του ΟΤΕ στην Κηφισίας ενώ στα γύρω βουνά ζούνε γερακίνες, διπλοσάινα, φιδαετοί και ξεφτέρια. Ιδιαίτερα σημαντική είναι η παρουσία στο κέντρο ενός μεγάλου πληθυσμού από κουκουβάγιες που ζούνε ακόμα στην Ακρόπολη, στο Φιλοπάππου, στον Λυκαβηττό ενώ άλλα νυκτόβια αρπακτικά είναι οι χουχουριστές, οι γκιώνηδες και οι τυτούδες. Σημαντική είναι η παρουσία κάθε άνοιξη πολλών μικρών πουλιών όπως τσαλαπετεινοί, κοκκινολαίμηδες, κοτσύφια, φυλλοσκόποι, καλόγεροι, μαυρολαιμήδες, γιδοβύζια, φανέτα, φλώροι, τρυποφράχτες, τσίχλες, κεφαλάδες, ψαρόνια, αηδόνια, χρυσοβασιλίσκοι, σπίνοι, μυγοχάφτες, καρδερίνες, γαλαζοπαπαδίτσες, κ.α. Οι σταχτάρες και τα χελιδόνια ακόμα και σήμερα φτιάχνουν τις φωλιές τους στην Πλάκα ενώ ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι αποικίες των πράσινων παπαγάλων σε όλα σχεδόν τα μεγάλα άλση της πόλης.

Η ερπετοπανίδα της Αθήνας περιλαμβάνει πολλά είδη που βρίσκουν προστασία κυρίως στις βραχώδεις περιοχές. Χελώνες, τρανόσαυρες, αβλέφαροι, λιακόνια και σιλιβούτια είναι τα πιο κοινά από αυτά ενώ από τα φίδια συναντά κανείς, σπάνια πλέον, σπιτόφιδα, λαφιάτες και αγιόφιδα. Στα λίγα εναπομείναντα ρέματα των Αθηνών στον Ποδονίφτη και στο Χαλάνδρι ζούνε ακόμα κοινοί φρύνοι ενώ είναι εντυπωσιακό ότι στο κέντρο της πόλης στα λίγα σημεία που βγαίνει ο Ηριδανός ζούνε οι πανέμορφοι πράσινοι φρύνοι.

Η παρουσία των θηλαστικών είναι πολύ πιο αραιή και δεν πλησιάζει σε εικόνες αυτές άλλων μεγάλων πόλεων της Ευρώπης, όπως τις αλεπούδες του Λονδίνου ή τα αγριογούρουνα του Βερολίνου. Εν τούτοις στην Αθήνα ζούνε αλεπούδες κυρίως στα ρέματα που συνδέονται με τα γύρω βουνά ενώ πριν από λίγα χρόνια μια αλεπού που ζούσε στα Τουρκοβούνια βρέθηκε να ψάχνει για τροφή μέσα στο νοσοκομείο Ελπίς. Οι παλιές ιστορίες της πόλης μιλάνε για κυνηγούς που πηγαίναν στους Αμπελόκηπους για λαγούς, αλλά πλέον μόνο στις παρυφές της Πεντέλης και του Υμηττού βρίσκει κανείς αγριοκούνελα. Το θηλαστικό που μπορεί κανείς να συναντήσει πιο συχνά στην Αθήνα είναι ο σκατζόχοιρος. Τα μικρά αυτά θηλαστικά ζούνε ακόμα στου Φιλοπάππου, στο Μαρούσι, στο Άλσος Συγγρού, στα Βριλήσσια, ακόμα και στα λίγα εναπομείναντα άδεια χωράφια του Ελαιώνα, και μπορεί κανείς να τα παρατηρήσει τις ανοιξιάτικες νύχτες που βγαίνουν για να τραφούν. 


Αναδημοσίευση από: naturagraeca.com