Το ελεύθερο "παραδοσιακό" κυνήγι απειλεί τον καθαρόαιμο πληθυσμό των αγριόχοιρων στην Ελλάδα.

Ο αγριόχοιρος ή αγριογούρουνο όπως λέγεται αλλιώς είναι ένα μεγάλο θηλαστικό που παίζει ένα πολύ σημαντικό ρόλο στα δασικά και μη οικοσυστήματα όπως και στην τροφική αλυσίδα μιας περιοχής.

Όμως τα τελευταία χρόνια έχουμε ένα πρόβλημα του υβριδισμού των αγριόχοιρων το οποίο επιτεύχθηκε με 2 διαφορετικούς τρόπους τις 2 προηγούμενες δεκαετίες (ημισταβλισμένη χοιροτροφία στην Βόρεια Ελλάδα και επανεντάξεις - απελευθερώσεις αγριόχοιρων από κυνηγετικούς συλλόγους στην Πελοπόννησο και άλλα μέρη στην Ελλάδα), το οποίο όμως φαίνεται να διογκώνεται συνεχώς σε αρκετά σημεία στην Ελλάδα χωρίς πραγματικά να υπάρχει κάποιο σχέδιο, πέρα από το κυνήγι.

Αυτό όμως το ελεύθερο "παραδοσιακό" κυνήγι όπως το χαρακτηρίζουν οι ίδιοι οι κυνηγοί, δηλαδή το οριζόντιο κυνήγι με τους ίδιους κανόνες παντού στην Ελλάδα και χωρίς σχέδιο, αληθινές μελέτες πληθυσμών ανά περιφέρεια ή Δήμο, δημιουργεί:

1. Πίεση στους καθαρόαιμους πληθυσμούς και στους βιότοπου των αγριόχοιρων, αναγκάζοντας τους να μετακινούνται και να αναμιγνύονται με αγέλες υβριδίων, όπου μετά από ανάμικτες αναπαραγωγές οι νέες γενιές αγριόχοιρων θα είναι υβρίδια. Ενώ και η συνεχόμενη πίεση του κυνηγιού, όπως και ομάδες δίωξης αγριόχοιρων, ή και εκπαιδευτικά κυνηγόσκυλων οδηγούν ακόμα και στην αλλαγή της συμπεριφοράς των ίδιων των ζώων. 
   
   
2. Ίσως στην οριστική εξαφάνιση καθαρόαιμων πληθυσμών των αγριόχοιρων. Πολλές φορές η μη φαινότυπη διαφοροποίηση των καθαρόαιμων αγριόχοιρων από τα υβρίδια, με το ελεύθερο κυνήγι όπως πραγματοποιείται σήμερα κανείς κυνηγός δεν γνωρίζει αν το άτομο του αγριόχοιρου που θήρευσε είναι καθαρόαιμο ή υβρίδιο. Αν πράγματι ο πληθυσμός των καθαρόαιμων αγριόχοιρων έχει λιγοστέψει δραματικά και έχουν υπερισχύσει τα υβρίδια, κανείς δεν εγγυάται πως με την σημερινή μορφή του κυνηγιού (θήρας) δεν θα εξαφανιστούν οι τελευταίοι καθαρόαιμοι πληθυσμοί των αγριόχοιρων και μάλιστα πολύ γρήγορα στην Ελλάδα. 

Χωρίς όμως να υπάρχει σχέδιο, να υπάρχουν μελέτες, να ακούγονται φωνές άλλες πέρα των κυνηγών, αρχίζουν και δημιουργούνται σοβαρά κρίσιμα ερωτήματα που θα πρέπει το κράτος να απαντήσει με την σωστή συμβούλευση από βιολόγους και αξιωμένους ερευνητές-επιστήμονες που εργάζονται πάνω στους αγριόχοιρους, όπως π.χ. πρέπει να δούμε που θα οδεύσουμε σαν χώρα. Και πιο αναλυτικά:

• Θέλουμε να συνεχίσουμε να λειτουργούμε με τον ίδιο τρόπο θήρας (ελεύθερο "παραδοσιακό" κυνήγι) και ότι γίνει στην τελική; αρκεί να κρατήσουμε, όπως ζητάνε και οι κυνηγοί, την θήρα στην Ελλάδα όπως είναι.
  
  
• Θέλουμε να προσπαθήσουμε να σώσουμε τον καθαρόαιμο πληθυσμό αγριόχοιρων ή θέλουμε να απομείνουμε με τα υβρίδια ή μια μίξη πληθυσμών; άσχετα άμα δεν έχει γίνει καμία καταγραφή πληθυσμού των αγριόχοιρων, έστω και κατά προσέγγιση και δεν έχουν χαρτογραφηθεί οι περιοχές που υφίσταται πρόβλημα. Αν δεν αποφασίσουμε τι θέλουμε να κάνουμε, θα αποφασίσει μόνη της η φύση και απλώς θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε όλες τις συνέπειες μετέπειτα.
  
  
• Είμαστε έτοιμοι σαν κοινωνία να αντιμετωπίσουμε όλα τα προβλήματα οικονομικά και κοινωνικά που μπορεί να δημιουργηθούν από μια αντικατάσταση του καθαρόαιμου πληθυσμού από υβρίδια αγριόχοιρων; και αν όχι, που είναι το πιο πιθανόν σαν απάντηση, πρέπει να ετοιμαστούμε να αλλάξουμε τον τρόπο θήρας στην Ελλάδα και να ξεφύγουμε από ένα πεπαλαιωμένο μοντέλο (του ελεύθερου "παραδοσιακού" κυνηγιού) που δημιουργεί περισσότερα προβλήματα παρά λύσεις, ή και να μπορέσουμε να ανασυγκροτήσουμε σαν κοινωνία τις δυνατότητες μας για να αντιμετωπίσουμε όλα τα υπάρχοντα και μελλοντικά προβλήματα από μια αυτό-διαχείριση του πληθυσμού, αν αυτό επιθυμούμε.

Το μόνο που είναι σίγουρο γνωρίζοντας με τα σημερινά δεδομένα, είναι ότι, με το ελεύθερο "παραδοσιακό" κυνήγι που ασκείται στην Ελλάδα σήμερα, όχι μόνο δεν αποτελεί κανένα μέσο διαχείρισης για τους καθαρόαιμους πληθυσμούς αγριόχοιρων (και άλλων ειδών), αλλά τα προβλήματα που δημιουργεί αυτό το είδος θήρας - για την δραστηριότητα χόμπι μερικών ανθρώπων - για να βρεθούν μετέπειτα σωστές λύσεις για την διόρθωση αυτών των προβλημάτων είναι χρονοβόρες και κοστοβόρες, και αν δεν αντιμετωπιστούν γρήγορα μπορούν να φτάσουν σε τέτοιο βαθμό όπου δεν θα υπάρχει επιστροφή.